“เห็นแก่ที่วันนี้เป็นวันเกิดของน้องสาวสุดที่รัก จะยอมเสียเวลาสักวันก็ได้”
ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ดวงตาคมคายปราศจากความเจ้าเล่ห์แสนกล
ทั้งที่จริงแล้วพิชยะแทบจะรอจุมพิตจากมนต์มีนาไม่ไหว
อยากรู้ว่ารสจูบของเธอจะพัฒนาขึ้นจากคราวที่แล้วไหม
แม้จะมีบางส่วนอยากให้เธอปฏิเสธแต่พอได้ยินแบบนั้นต่างก็ส่งเสียงเชียร์ให้หญิงสาวรับคำท้า
มนต์มีนาใช้เวลาตรึกตรองครู่เดียวก็ผละมือตัวเองออกจากมือของพิชชาและขอให้เพื่อนเข้าใจเธอในการตัดสินใจครั้งนี้
ร่างบางระหงในชุดราตรีสั้นสีเงินเดินตรงไปหาเป้าหมายก่อนจะหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของศัลยแพทย์หนุ่ม
พิชยะละสายตาจากแก้ววิสกี้ในมือแล้วโฉบสายตาขึ้นไปจ้องใบหน้านวลเนียนนิ่ง ไม่ต่างจากสัตว์ป่าดุร้ายที่รอคอยเหยื่อมาแรมปี
ทว่ามนต์มีนากลับคาดเดาสายตาลุ่มลึกของอีกฝ่ายไม่ออก
หญิงสาวผ่อนลมหายใจเข้าลึกอยู่หลายหนในการเตรียมใจ
ไม่สิ ในการตระเตรียมริมฝีปากต่างหาก
เธอกำลังคิดว่า
