บทที่42 ใจคนมันว้าวุ่นกับสิ่งที่ต้องยอมรับ

1223 Words

มนต์มีนารู้สึกตัวตื่นเพราะแสงแดดที่ส่องกระทบเปลือกตา ศีรษะและร่างกายหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงทับด้วยภูเขาหิน ลำคอแห้งผากกว่าจะขยับเนื้อตัวได้ต้องใช้เวลาครู่หนึ่ง พลันอาการปวดระบมก็จู่โจมเธอเพียงขยับร่างกายก็รู้สึกเจ็บแสบตรงหว่างขา ย้ำเตือนว่าเมื่อวานนี้เธอเพิ่งจะทอดกายให้เขาเชยชม แค่เพียงรำลึกถึงเหตุการณ์ในรถของพิชยะที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ สองแก้มก็ผ่าวร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เสียงครางกระเส่าเสียงเนื้อกระทบเนื้อในวันฝนตกหนัก ทุก ๆ สัมผัสจากพิชยะยังเป็นภาพที่ชัดเจน กวาดสายตามองตัวเองในชุดนอนซาติน นึกถึงภาพวาบหวามเหล่านั้นก็สำเหนียกได้ว่าเธอไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องอีกต่อไป ทั้งหัวใจและร่างกายตอนนี้กลายเป็นของพิชยะโดยสมบูรณ์แบบ ระหว่างกำลังคิดใคร่ครวญอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นเวลาที่นาฬิกาปลุก หญิงสาวก็รีบตั้งสติก้าวลงจากเตียงนอนอย่างรวดเร็วเผลอตื่นสายจนได้สินะ เธอมีเรียนตอนแปดโมงครึ่ง แต่

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD