สายตาจริงจังของแปงทำให้ความกลัวมันวนกลับมาอีกครั้ง ฉันรีบลุกขึ้นหวังจะวิ่งหนีทั้งที่รู้ว่าประตูต้องใช้รหัสเปิด แต่สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้ไม่สามารถอยู่นิ่งๆ ได้
และโชคก็ไม่ได้เข้าข้างฉัน เมื่อลุกขึ้นยังไม่ทันได้ก้าวขาวิ่งก็ถูกแปงรั้งเอาไว้
“พยายามแค่ไหนฉันก็เป็นคนเลวในสายตาเธออยู่ดีสินะ”
“ฉะ ฉันต้องรีบไปเรียน” ฉันพยายามไม่สนใจและเอาเรื่องเรียนมาอ้างแต่แปงไม่สนใจ เขาโน้มหน้ามาใกล้ๆ หูของฉันแล้วพูด “เธอคิดว่าคนเลวๆ อย่างฉันจะทำอะไรเพื่อให้ได้ผู้หญิงที่ถูกใจมาเป็นของตัวเอง?”
“…….” ฉันได้แต่นิ่งเงียบเหมือนถูกแช่แข็งเมื่อได้ยินคำถามจากปากของคนตรงหน้า
ในเมื่อวิ่งหนีไม่ใช่ทางออกฉันก็พยายามคิดหาวิธีเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็คิดออกแต่ก็ยังลังเลว่าจะใช้วิธีนี้ดีไหม
แต่เพราะสถานการณ์ตอนนี้มีทางเลือกไม่มากฉันจึงตัดสินใจทำตามแผนความคิดของตัวเอง
แปงยกมือขึ้นมาดันปลายคางฉันเงยข
