พอถูกไล่ให้กลับอีกครั้งแปงก็ทำหน้าบึ้งแก้มป่อง แต่ยังยืนนิ่งไม่ยอมไปขึ้นรถ
สีหน้าแบบนี้ฉันไม่เคยเห็นแปงทำมาก่อน ไม่รู้ทำไมจู่ๆ มันก็มีความรู้สึกแว่บเข้ามาว่าในตอนนี้ว่าเขาน่าเอ็นดู
“เอะอะก็ไล่ เบื่อขี้หน้าฉันมากว่างั้น?” พอถามประโยคนี้สีหน้าจองเขาก็เปลี่ยนเป็นหาเรื่องทันที
“ใช่”
“ตอบดีๆ ดิ!! อยากโดนจูบอีก? ครั้งนี้ฉันจะจูบไม่ปล่อยคอยดู”
“กลับ! ไป!” ฉันพูดออกเสียงเน้นคำหนักแน่น แล้วแปงก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
จู่ๆ เขาก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าคล้ายมีความคิดกังวลใจปนเศร้า ไม่คิดว่าพอเมาแล้วจะเปลี่ยนอารมณ์ไปมาจนฉันตามไม่ทันแบบนี้
“ไม่เป็นห่วงฉันรึไง เมาแบบนี้จะให้ขับรถกลับยังไงไหว ขอไปนอนด้วย….” พอได้ยินประโยคท้ายฉันก็รีบปฏิเสธเสร็จแข็งทันที “ไม่ได้!”
“อืม คิดไว้แล้วว่าจะตอบแบบนี้”
“ฉันจะเข้าบ้านแล้วนะ ส่วนนายจะกลับหรือยืนตากฝนอยู่แบบนี้ก็ตามใจ”
ฉันพูดตัดบทอย่างไร้เยื่อใยเพร
