วันต่อมา #มหาวิทยาลัย
ถึงแม้ร่างกายและจิตใจจะไม่พร้อมสำหรับการมาเรียนในวันนี้ แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดเรียนได้เพราะคำขู่ของแปง เขาบอกไว้ว่าถ้าไม่เห็นฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัยจะตามไปที่บ้าน
ฉันพยายามไม่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราบ้าง พยายามคิดให้น้อยที่สุด แต่มันกลับเป็นเรื่องที่ฉันคิดมากทั้งคืน
“มีนา ฉันคิดถึงแกที่สุดเลย” เส้นด้ายยิ้มแป้นเรียกชื่อฉันมาแต่ไกล “ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วันเอง ทำไมแกโทรมแบบนี้ ป่วยหรือเปล่า?”
“อะ อื้อ ฉันปวดหัวนิดหน่อยน่ะ”
“ป่วยก็น่าจะหยุดเรียนแกนี่นะ จะจบอยู่แล้วหยุดบ้างขาดบ้างก็ได้ จะเอาโล่นักศึกษาดีเด่นหรือไงก็ไม่รู้”
“ก็ฉันคิดถึงแกไง ไม่เจอตั้งหลายวัน” ฉันยิ้มแห้งให้เส้นด้าย หวังว่าเธอจะไม่จับพิรุธที่ฉันพยายามซ้อนเอาไว้ได้
“ฉันก็คิดถึงแกม๊ากกกกที่สุด ^_^”
“อือแก คืนนี้ไปเที่ยวกันไหม”
“อือได้สิ ว่าแต่แกเถอะชวนฉันแบบนี้จะไปได้แ
