เมื่อทุกอย่างจบลงฉันคิดไว้ว่าจะรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่แต่พอเอาเข้าจริงมันไม่แม้แต่เรี่ยวแรงลุกขึ้น
แปงทิ้งตัวลงมาทับตังของฉันทั้งที่ยังไม่ดึงเอาแก่นกายออกไป จังหวะหัวใจเขาในตอนนี้มันเต้นแรงๆ
“ลุกขึ้นไป อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ฉันกัดฟันบอกเสียงแข็ง เขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นแต่ใช้แขนค้ำยันตัวขึ้นไว้ในท่าคร่อม
“รังเกียจผัว?”
“บอกว่าอย่าใช้คำนั้นกับฉัน นายไม่ใช่”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง”
“บอกว่าไม่ใช่”
“หรือจะให้ย้ำอีกรอบ?”
“……”
“เลือดออกขนาดนี้ เธอจะไหว?”
“อะ ออกไป”
แปงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะดึงแก่นกายออกจากตรงนั้นแล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ ส่วนฉันก็รีบดึงผ้าขนหนูมาคลุมตัวเองไว้
ในตอนนี้นอกจากความเจ็บปวดสมองมันก็เริ่มคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น มันตอกย้ำว่าฉันได้ตกเป็นของเขาไปแล้ว และไม่อยากคิดเลยว่าต่อจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อไป
ฉันไม่อยากอยู่ไทยแล้ว อยากไปต่างประเทศมัน
