ฉันเหนื่อยที่ต้องตอบคำถามเดิมๆ กับพ่อที่เอาแต่บังคับ โดยไม่สนใจเลยว่าลูกจะเต็มใจหรือเปล่า
“ถ้าไม่เชื่อฟังก็เตรียมตัวเก็บกระเป๋าไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ”
“หนูบอกพ่อแล้วนะคะว่าเรื่องคู่ชีวิตหนูจะเป็นคนเลือกเอง”
“แต่ต้องไม่ใช่ลูกชายของตระกูลนั้น! หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ได้”
“ที่ผ่านมาหนูไม่เคยขัดใจพ่อ ครั้งนี้หนูขอนะคะ”
“คิดว่าครอบครัวมันจะยอมรับลูกหรือไง!”
เมื่อพ่อพูดคำนี้ออกมาฉันก็เริ่มคิด ที่ผ่านมาไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยเพราะยังไม่เคยเจอกับครอบครัวของแปง
“ครอบครัวเขาคงไม่ใจร้ายเหมือนพ่อหรอกค่ะ”
“หึ! ลูกเอาอะไรมามั่นใจแบบนั้น”
“หนูมั่นใจค่ะ” ความมั่นใจของฉันมันมีเพียงแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น แต่ไม่อยากให้พ่อเห็นความกังวล
“ถ้ามั่นใจขนาดนั้น ลูกกล้าให้ครอบครัวมันมาเจอกับครอบครัวเราไหม?”
ทำถามของพ่อทำให้ฉันเงียบพร้อมกำมือแน่นเพราะความคิดไม่ตก หากได้มาเจอกันแล้วมันจะเป็นยังไง…
