His Maniac Maid

CHAPTER 1

THIRD PERSON POINT OF VIEW

It was a quiet morning in the Montgomery mansion. The sun barely peeked through the thick curtains of the grand dining hall. Lysander Orion Montgomery, the infamous CEO of Montgomery Enterprises, sat at the head of the long dining table. Suot niya ang pormal na itim na suit, kahit nasa bahay lang, at tahimik na nilalasap ang mainit na kape habang nagbabasa ng mga dokumento. Wala siyang pakialam sa paligid; ang tanging mahalaga sa kanya ay ang kanyang trabaho.

Nasa gilid ang kasambahay, abala sa pag-aayos ng mesa. Ang bago niyang maid, si Clara, ay mukhang tensyonado ngunit halatang sinusubukang magpakitang-gilas. Ngunit hindi niya alam na ang pagiging natural ang pinakaayaw ni Lysander—lalo na kapag may halong paglalandi.

"Sir, good morning!" bati ni Clara, pilit na nakangiti habang naglalagay ng bagong lutong pancake sa harap niya.

Hindi tumingin si Lysander. Hindi rin siya nag-abala na sumagot. Kinuha niya ang tasa ng kape at dahan-dahang uminom. Sa bawat kilos niya, damang-dama ang lamig ng kanyang personalidad.

"Sir, I made these pancakes myself. I hope you like them," patuloy ni Clara, masyadong masigla para sa sitwasyon.

Napakunot ang noo ni Lysander. Hindi niya kailangan ng small talk, lalo na sa kasambahay. Hindi ito ang unang beses na nangyari ito, at alam niyang mauuwi ito sa walang kwentang pangyayari.

"Leave," maikli niyang sagot nang hindi pa rin tumitingin.

"Pero sir, I just—"

"I said leave," ulit niya, mas matalim ang tono. Inilapag niya ang tasa sa mesa nang may diin. Ang tunog nito’y parang dagundong sa katahimikan ng silid.

Ngunit hindi tumigil si Clara. Lumapit pa siya, inilapit ang kanyang sarili kay Lysander na tila ba umaasang mapansin. "Sir, you're always so serious. Maybe you need someone to cheer you up?"

Tumigil si Lysander sa pagbabasa. Itinaas niya ang tingin, at sa unang pagkakataon ay diretsong tumingin kay Clara. Ang malamig niyang mga mata ay parang punyal na tumatagos sa kanyang kaluluwa.

"Cheer me up?" tanong niya, ang boses ay puno ng sarkasmo. "You think that's your job here? To flirt with me?"

"Sir, I wasn't—"

Tumayo si Lysander, ang kanyang tangkad at tindig ay nagbigay ng bigat sa eksena. "Don't insult my intelligence, Clara. I don't hire maids to entertain me. I hire them to work. Kung gusto mong maghanap ng lalaking matitipuhan mo, you're in the wrong house."

Halos hindi makapagsalita si Clara. Napaatras siya, halatang napahiya ngunit hindi pa rin natututo. "Sir, I didn't mean—"

"Pack your things," putol niya sa sinasabi ng babae. "You're fired."

"Sir, please, I really need this job!"

"Do I look like someone who cares?" malamig niyang sagot. Naglakad siya papalayo sa mesa, iniwan ang babae na tila ba pinagsarhan ng langit at lupa.

Habang paakyat siya sa hagdan, naririnig niya pa ang mahina ngunit desperadong pagsusumamo ni Clara. Ngunit para kay Lysander, hindi iyon mahalaga. Sa mundo niya, walang puwang ang kahinaan o kababawan.

"Alfred," tawag niya sa kanyang butler na naghihintay sa dulo ng pasilyo.

"Yes, sir?" tanong ni Alfred, laging kalmado sa harap ng malamig niyang amo.

"Make sure she's out of the house within the hour."

"Of course, sir," tugon ni Alfred, walang bahid ng emosyon.

Hindi na nag-abala si Lysander na tumingin pa. Para sa kanya, ang mundo ay dapat umiikot sa kaayusan at pagiging perpekto. Kahit gaano kaliit na bagay, kung ito’y labis o kulang, ay dapat alisin. Sa mundo niya, ang isang maling hakbang ay katumbas ng pagkawala ng trabaho—o ng anumang koneksyon sa kanya.

Pagkatapos ng utos ni Sir Lysander, agad na lumapit si Alfred kay Clara na nakatayo pa rin sa tabi ng dining table, mukhang hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Mahinahon ngunit matigas ang mukha ni Alfred habang tinapik ang balikat ng dalaga.

“Tara na, Clara,” mahina ngunit matatag niyang sabi. “Alam mo naman siguro na kapag sinabi ni Sir, wala nang bawian.”

Dahan-dahang naglakad si Clara papunta sa kusina para kunin ang mga gamit niya. Hindi na siya nagsalita, pero halatang pigil ang luha sa kanyang mga mata. Habang sinusundan niya ito, napailing si Alfred. Ilang beses na niyang nasaksihan ang ganitong eksena. Bawat linggo, may bago siyang sinusundang kasambahay palabas ng mansyon.

Pagkalabas sa likod ng bahay, sinamahan niya si Clara hanggang sa tarangkahan. Tahimik lang ang dalawa, tanging yabag ng kanilang mga paa ang maririnig. Nang makarating sila sa gate, saka lamang nagsalita si Alfred.

“Clara, alam mo namang gan’yan si Sir Lysander,” ani Alfred, pinipilit gawing banayad ang boses. “Hindi ‘yun magbabago kahit sino pa ang humarap sa kanya. Kung sinabi kong iwasan mo ang ganitong gawi, sana naman nakinig ka.”

Napayuko si Clara, mahigpit na yakap ang maliit na bag na dala niya. “Akala ko kasi, mababago ko siya kahit papano. Parang ang lungkot-lungkot niya palagi. Baka... baka kailangan niya lang ng kaunting lambing.”

Napailing si Alfred. Napansin na niya ito noon pa – tuwing may bagong maid, palaging ganito ang iniisip. Lahat umaasang mapapalambot nila si Sir Lysander. Pero sa tagal na ni Alfred sa serbisyo, alam niyang walang sinuman ang makakagawa nun.

“Hindi gan’un si Sir, Clara,” sagot ni Alfred, diretsong nakatingin sa dalaga. “Kung gusto mong tumagal sa trabahong ganito, tandaan mo ‘to – trabaho lang, walang personalan. ‘Wag mo nang subukang intindihin si Sir. Isa lang ang gusto niya sa mga tauhan niya: gawin ang trabaho at ‘wag manghimasok.”

Tahimik na tumango si Clara. “Pasensya na, Alfred. Salamat sa lahat.”

Binuksan ni Alfred ang gate at tiningnan ang dalaga habang naglalakad papalayo. Pagkatapos, marahan niyang isinara ang tarangkahan, iniwan ang eksena na tila isang bahagi na naman ng pang-araw-araw na buhay sa mansyon.

Pagbalik niya sa loob, nagpatuloy si Alfred sa kanyang mga gawain na parang walang nangyari. Alam niya, bago matapos ang linggo, may bagong kasambahay na naman siyang sasalubungin – at sa huli, baka may isa na namang kailangan niyang ihatid palabas. Ganito na talaga ang buhay sa ilalim ng bubong ng Montgomery.