ปาลิดาเหมือนหลงเข้าไปสู่อีกโลกหนึ่งที่ไม่ควรหวนหา ผู้ชายมากหน้าหลายตาที่หล่อเสียจนเทพบุตรในฝันยังอาย และที่นั่น..เขาคนนั้น คนที่เธอไม่อาจละสายตาไปได้ตั้งแต่แรกเห็นจนถึงเดี๋ยวนี้
“หนูปลา.. หนูปลา!”
“ฮะ! เอ่อ.. ขอโทษค่ะ ชะ..เชิญนั่งสิคะ”
สาวน้อยหน้าจืดที่สะดุ้งจนสุดตัวก่อนจะลุกขึ้นพรวดและทำท่าเก้ๆ กังๆ ก่อนจะเชิญให้เขานั่งลงตามมารยาท หรือจะเพราะเพื่อนสาวของเธอที่กำลังถลึงตามองแบบบังคับก็ไม่รู้ได้ รู้แต่ว่าเขาเหมือนหลุดจากสรวงสวรรค์มาสู่เมืองมนุษย์ยังไงยังงั้น เพราะเธอตรงหน้าช่างแตกต่างไปจากรูปลักษณ์ชวนถวิลหาเสียเหลือเกิน ทว่า..เขากลับรู้สึกคลายความประหม่าไปได้มาก เพราะคงไม่ใช่เขาคนเดียวแน่ๆ ที่เคยมาสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก
“ครับ..”
“เอ่อ.. หนูปลานี่คุณเบน คุณเบนคะนี่หนูปลา”
“ครับ.. สวัสดีครับหนูปลา”
อีกครั้งที่เห็นคนตรงหน้าจ้องมองเขาอย่างไม่กะพริบตา เธอเหมือนอยู่ในภวังค์หรืออยู่ในค
