“อ๊ะ!” ได้ยินเสียงร้องเลยจำเป็นต้องลืมตา ภาพที่เห็นคือทับทิมกำลังจับพนังพยุงตัวไม่ให้ล้ม ผมส่ายหัวให้กับคนดื้อที่ไม่มีแรงแต่ก็ยังฝืนจะเดินเองแทนที่จะปลุกผมให้พาไป
“ห้องน้ำ?” ไม่ตอบแต่พยักหน้า ผมก้าวยาว ๆ ไม่กี่ก้าวก็มาถึง วางคนที่ใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียวลงยืนอย่างเบามือ
“ไม่ออกไปเหรอคะ” ทับทิมเพยิดหน้าไปยังประตู
“ออกทำไมเดี๋ยวก็ได้เข้ามาอีก” ยังไงผมก็ต้องเป็นคนอุ้มออกไปอยู่แล้ว แล้วจะเดินเข้าเดินออกทำไมให้เสียเวลา
“แต่ถ้าพี่ปั้นอยู่ทิมทำธุระไม่สะดวก”
“ไม่สะดวกยังไง”
“ทิมต้องอธิบายด้วยเหรอคะ เรื่องแบบนี้ควรเข้าใจเองได้นะ”
“ไม่เข้าใจ อธิบายมาแล้วจะตัดสินใจเองว่าควรไปหรืออยู่ต่อ”
ยัยลูกหมูเม้มปากเป็นเส้นตรง มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น ส่วนตาจ้องเขม็งราวกับอยากจะตรงเข้ามาขย้ำคอ
“ถ้าพี่ปั้นอยู่ทิมฉี่ไม่ออก จะขี้ขี้ก็คงหด ทีนี้เข้าใจยังว่าทำไมพี่ไม่ควรเสนอหน้าอยู่ในนี้!” เสียงแหลมตะเบงล
