NE part
‘พี่น้องแบบใด?’ นั่นคือความสงสัยกับภาพที่กำลังเห็นอยู่ตอนนี้ ผมยืนมองเพื่อนสนิทพยายามเกลี่ยกล่อมให้คนที่มันบอกใครต่อใครว่าเป็นน้องให้มาขึ้นรถคันเดียวกัน ทั้งที่น้องไม่ได้อยู่คณะเราแต่มันก็งอแงอยากให้น้องนั่งมานั่งด้วย
“รถคันนั้นมันเล็ก ขึ้นคันนี้ดีกว่าจะได้ไม่อึดอัด” ดูมันหาเหตุผล ผมไม่เห็นว่ารถคณะมนุษยศาสตร์จะคันเล็กตรงไหน ขนาดเท่ากันกับคันของวิศวะเป๊ะตั้งแต่สีรถยันสติกเกอร์
“อึดอัดทิมก็จะทน”
“ไม่ได้! ห้ามทน” ไอ้ห่านี่ น้องบอกจะทนมึงยังห้าม “มาเลยมา มาขึ้นรถ” พูดไม่พอมันยังลากน้องให้เดินตาม ฝั่งคนถูกลากก็พยายามขืนตัวไว้สุดชีวิต ตอนนี้ผมเลยกลายเป็นผู้ชมที่กำลังดูการแข่งขันชักเยอ
“สองคนนั้นทำอะไรกัน” ไอ้กิตเดินเข้ามายืนข้างกัน มันมองไอ้ปั้นสลับทับทิมแล้วย่นคิ้วอย่างสงสัย
“มึงจะไปเช็กจำนวนคนใช่ไหม” ผมไม่ได้ตอบคำถาม เลือกเปลี่ยนเรื่องถามถึงกระดาษที่เพื่อนถืออยู่ในมือ
“อือ กูคิด
