(แม่พาลีออกไปไหนครับ) เสียงในสายคือสามีในนามของฉัน
“พามาธุระไงพี่คิน” คุณหญิงสายสมรว่าขึ้นและท่านยังส่งยิ้มมาให้ฉันด้วย ที่ฉันได้ยินเพราะแม่สามีเปิดลำโพงไงล่ะ
(ทำไมแม่ไม่บอกคินบ้าง)
“ห่วงแม่หรือหวงเมีย”
(ทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ)
“ฉลาดตอบนะเราอะ น้องขับรถอยู่แค่นี้ก่อนนะแม่กับน้องกำลังกลับ” จากนั้นคุณหญิงสายสมรท่านก็วางสายลูกชายของท่านค่ะ และท่านดูมีความสุขมาก ความสุขอะไรน่ะเหรอ ก็ความสุขตรงที่ฉันตอบท่านไปว่าจะเปิดใจให้ลูกชายของท่านไงคะ แต่ข้อแม้ของฉันก็คือไม่ขอเร่งรัดความรู้สึกอยากจะค่อยเป็นค่อยไป เพราะตลอดเวลาเกือบสิบปีที่ฉันทุกข์ใจกับประโยคร้าย ๆ ที่เขาบอกไว้ มันไม่ง่ายเลยที่ฉันจะลืมเลือนไปเฉย ๆ และเมื่อฉันขอไปเช่นนี้คุณหญิงสายสมรท่านจึงขอว่าอย่านานเกินจนท่านอยู่อุ้มหลานไม่ไหวนะ ฉันก็ได้แต่ยิ้มแทนคำตอบให้ท่านไปนั่นแหละ
ในเวลาต่อมา...
ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารร่วมกับทุกคนในครอบครัว
