“ขอบคุณนะ พี่รักลีที่สุด” หลังจากเสร็จเรื่องอย่างว่าสามีของฉันก็จัดแจงชวนฉันไปอาบน้ำ สรรหานมอุ่นมาให้ดื่มก่อนนอน ดีกว่านี้มีอีกไหม ยกยอเกินไปวันไหนทำเลวก็จะกลายเป็นสะดุดขาตัวเองหน้าแหกกันพอดี
“นอนเถอะค่ะ” ฉันยังไม่กล้าจะพูดคำว่ารักให้เขาได้ยิน ประโยคที่ว่าฉันไม่คู่ควรกับเขามันยังก้องอยู่หัวของฉันตลอดเวลา
“พี่จะรอฟังคำนั้นนะ” พี่คินกอดฉันไว้ ฉันส่งยิ้มให้เขาก่อนที่จะหลับตาลง คำว่ารักฉันไม่คิดจะพูดกับใครอยู่แล้วนอกจากพี่คินผู้ชายคนเดียวที่ฉันรัก
เช้าวันต่อมา...
“มาแล้วครับน้องมิน” พี่คินเดินเข้าไปหาน้องมินที่นอนเล่นอยู่กลางบ้าน บ้านของคุณมาย
“อ้าว มากันแต่เช้าเลย” คุณมายแม่ของน้องมินเพื่อนพี่คินตอนเรียนมหาวิทยาลัยเอ่ยทัก ในมือของเธอถือขวดนมกับผ้าอ้อม
“กลัวน้องมินเหงาน่ะสิ” พี่คินพูดกับคุณมายแต่หาได้สนใจคู่สนทนาด้วยเลยเพราะเขากำลังยิ้มให้น้องมินที่ส่งเสียงอ้อแอ้
“แล้วกินข้าวกันมารึยัง
