แค้นรักบำเรอสวาท

ชำระหนี้เมียคืนเดียว บทที่4.เจ้าหนี้หน้าเลือด

“ฉันจะไปเอง... หล่อนต้องเจอกับฉัน คนที่กล้าคิดจะเบี้ยวหนี้นิโคไล หล่อนจะต้องได้รับบทเรียน คนอื่นๆ จะได้ไม่กล้าทำเหิมเกริมเหมือนหล่อน!” เสียงทุ้มต่ำพูดช้าๆ เขาต้องการจัดการกับลูกหนี้รายนี้ด้วยตัวเอง เป็นการเขียนเสือให้วัวกลัว ต่อไปจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ซ้ำขึ้นอีก

“ครับ...”

ลูกสมุนน้อมรับคำสั่ง และพร้อมปฏิบัติการ เขานึกขยาดแทนอัปสร เพราะหากนิโคไลลงมือเอง... หล่อนคงไม่ตายดี เมื่อเจ้าหนุ่มไร้ความเมตตา เขาไม่มีหัวใจ!

ไทยแลนด์…

“นี่เหรอที่อยู่อยู่ของยัยนั่น?” ชายหนุ่มลดกระจกด้านข้างลง เขาแหงนใบหน้ามองอาคารสูงหลายสิบชั้นด้วยแววตาหยามหยัน สถานที่เสื่อมโทรม... ของคนชั้นล่าง เป็นตึกแถวที่สร้างห้องพักเหมือนรังมด แออัด... และเบียดเสียด เต็มไปด้วยผู้ใช้แรงงาน

“ครับ...คุณนิโคไล...คุณรออยู่นี่แหละครับ ผมจะขึ้นไปลากตัวหล่อนลงมาเอง”

“ไม่! ฉันจะไปด้วย...” ชายหนุ่มปฏิเสธ เขาเปิดประตูผ่าง และก้าวลงมายืนบนพื้นด้านล่าง

สาวโรงงานที่เตรียมตัวจะไปทำงาน เดินผ่านบริเวณนั้น ต่างเหลียวมองนิโคไลพร้อมกันจนแทบสะดุดล้ม เมื่อรัศมีความหล่อของชายหนุ่มกระแทกโดนใจจังๆ

“หึ!” ชายหนุ่มไม่ชายตาแลพวกหล่อนด้วยซ้ำ ถึงเขาจะชอบใช้เวลาส่วนตัวกับผู้หญิงสะอาดๆ สักคน แต่ชายหนุ่มก็คัดสรรอย่างดี ไม่ได้กินไม่เลือก อย่างน้อยคู่ควงของนิโคไลก็มักจะเป็นคนดังอยู่ในระดับเดียวกัน ไม่ใช่ผู้หญิงดาษดื่นทั่วไป

“นำ...”

กลุ่มคนขนาดย่อมเดินเข้าไปในตัวอาคาร พวกเขาตกเป็นเป้าสายตา เมื่อไม่ว่าจะการแต่งกายหรือหน้าตา มันโดดเด้งจนสาวๆ แอบกรี๊ด!

“ห้องนี้ครับ” กว่าจะผ่านมาถึงห้องของลูกหนี้หัวหมอได้สำเร็จ นิโคไลหงุดหงิดจนแทบจะระเบิดอารมณ์ ไหนจะอากาศร้อนจัด! จนเหงื่อซึมเต็มตัว ใครจะไปรู้ว่าอากาศเมืองไทยจะร้อนได้ใจขนาดนี้... ยิ่งในตัวอาคารที่ไร้สายลมพัด มันร้อนจับใจ จนอุณหภูมิในร่างกายแทบจะคล้ายน้ำเดือดบนเตา

ก๊อกๆ

ลูกสมุนของนิโคไลพยายามเคาะประตู แต่ภายในเงียบฉี่ ไม่มีเสียงตอบกลับ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเขาร้อนจนตัวแทบจะละลาย หากหล่อนไม่เปิดประตูออกมา เขาก็จะพังเข้าไป!

“พัง!” ปัง! โครม!

สิ้นคำสั่งนิโคไล ประตูไม้อัดเก่าๆ ก็ถูกถีบด้วยรองเท้าเบอร์44 จนประตูไม้อัดฉีกขาด เปิดผ่าง! เข้าไปจนเห็นภายในห้องอย่างง่ายดาย

ทุกอย่างเงียบ เงียบเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิต เขาโบกมือให้ลูกน้องคนหนึ่งเข้าไปดู

“คุณครับ...เธอ เธอกินยาตาย”

เสียงคนจากด้านในตะโกนลั่น! คนที่เหลือจึงกรูเข้าไป รวมทั้งตัวนิโคไลเองด้วย ชายหนุ่มกำมือแน่น หล่อนไม่ควรตายตามใจหวัง... คิดจะหนีหนี้เขาด้วยการกระชากลมหายใจตัวเองนะเหรอ? เขาจะเป็นพญามัจจุราชเยื้อชีวิตหล่อนไว้เอง หล่อนต้องถูกทรมานและตายลงอย่างช้าๆ ให้สาสมที่หล่อนทำให้เขาโกรธจัด...

“เอาเธอไปส่งโรงพยาบาล”

ชายหนุ่มพูดเสียงแหบ เขาคั่งแค้นแทบกระอัก หล่อนไม่สมควรตาย หากหล่อนจะตายก็ต้องตายด้วยน้ำมือเขานี่...แบบนี้มันง่ายไป

อัปสรถูกอุ้มจนตัวลอย ด้วยฝีมือคนของนิโคไล ขบวนรถเคลื่อนออกจากที่ และมีเสียงนินทาตามมาอย่างไม่ขาดสาย มีคนเห็นเหตุการณ์หลายคน จนเรื่องของอัปสรกลายเป็นที่โจษจัน

“ดูแลหล่อนให้ดีล่ะ... ฉันยังไม่ยอมให้หล่อนตายง่ายๆ หรอก...แบบนี้มันสบายไป” ชายหนุ่มสั่งลูกสมุน “หล่อนจะต้องเจอกับฉันก่อน ฉันจะทรมานหล่อน จนต้องร้องขอให้ฉันปล่อยหล่อนให้ตายไปเสีย...ยังดีกว่า มีชีวิตอยู่”

ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของอัปสร หลังทีมแพทย์ช่วยกันล้างท้อง เยื้อชีวิตของเธอไว้จากพญามัจจุราช ใบหน้าหล่อนซีดเซียว ไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มแห้งผาก และแตกเป็นขุย เขายืดตัวเต็มความสูง และจึงแสยะยิ้ม เมื่อมองสำรวจอัปสรไปทั่วทั้งร่างกาย

แม่นี่คือเพชรน้ำเอกรอเวลาเจียระไนชัดๆ ...หากขัดสีฉวีวรรณเอาตัวไปขายให้คลับชั้นสูง เขาก็น่าจะพอได้ถอนทุนคืน เพราะสายตาเรดาร์บอกเขาเช่นนั้น ไม่ต้องเปลื้องผ้าก็สามารถคะเนได้ด้วยสายตา

ผิวของเธอเนียนละเอียด จนมองไม่เห็นรูขุมขน เส้นเลือดฝาดกระจายเต็มพวงแก้ม หล่อนดูเหมือนน้ำค้างบริสุทธิ์ที่ค้างอยู่บนยอดหญ้า...น่าลองลิ้มชิมรส อยากรู้เหมือนกันว่าจะหวานฉ่ำถึงทรวงในแค่ไหน?

ปลายนิ้วของนิโคไลยื่นไปแตะผิวกายที่หมายตาไว้ เขากระตุกยิ้มด้วยความพอใจ หล่อนผิวนุ่มเหมือนเด็กทารก แถมยังมีกลิ่นตัวหอมสะอาด เขาคิดถูกแล้วล่ะที่เยื้อลมหายใจของเธอเอาไว้ก่อน

“ถ้าหล่อนฟื้น หิ้วปีกหล่อนไปหาฉันด้วย”

ก่อนจะออกจากห้องพักของคนป่วย นิโคไลหมุนตัวกลับมาสั่งความต้องการตัวเอง เขาเดินจากไปพร้อมกับความพอใจ รู้แค่ว่าตัวเองจะไม่เสียเงินฟรี

แพรขนตางามงอนกะพริบถี่ๆ ก่อนจะผวาเฮือก เธอยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงลูบบริเวณลำคอ เพราะรู้สึกเจ็บร้าวไปตลอดลำคอ เหมือนใครบางคนเอาที่ขัดส้วมลงไปควานในนั้น จนทั้งปากและคอของเธอเจ็บแสบไปหมด

เธอจ้องมองคนแปลกหน้าตาเป๋ง! ผู้ชายในชุดสูท ยืนนิ่งเหมือนหุ่นยนต์ เขากำลังโทรศัพท์หาใครบางคน และเธอไม่รู้จักเขามาก่อน

“ฉันทำไมยังไม่ตาย...คุณพาฉันมาหาหมอเหรอคะ?”

ความเจ็บที่เกิดขึ้น อัปสรจึงรู้ว่าเธอไม่ได้จบชีวิตที่ห้องเช่าโทรมๆ นั่น ตอนนี้เธออยู่ในโรงพยาบาล กับคนแปลกหน้า

เขาคือใครกัน?

หรือว่า...

หญิงสาวเบิกตากว้างๆ ลักษณ์การแต่งกายไม่น่าจะเป็นคนในประเทศไทย ไม่มีคนไทยคนไหนแต่งตัวในชุดสูทในวันที่อากาศร้อนจัด และเขาคงยังไม่ชินกับอากาศที่ทวีความร้อนเพิ่มขึ้นทุกวัน เนื่องจากใบหน้าของเขาแดงก่ำ เหมือนกำลังนั่งอยู่ในตู้อบซาวน์น่า

“คุณยังตายไม่ได้หรอกครับ ท่านไม่อนุญาตให้คุณตายตอนนี้ คุณยังติดค้างเงินของหยางไช่กรุปอยู่นี่ครับ”

คำพูดชัดเปรี๊ยะ! ไม่ต้องอ้าปากถามซ้ำ อัปสรกลอกตามองบนฝ้าเพดาน จะตายก็ห้ามตาย... แต่เธอไม่เงินคืนให้พวกเขาหรอก ต่อให้เชือดเนื้อออกเป็นชิ้นๆ เธอไม่มีเงินคืน ตอนนี้เธอเหลือแค่ชีวิต กับลมหายใจ

“ฉันรู้...ฉันไม่ได้ต้องการเบี้ยว ฉันไม่คิดว่าครอบครัวของฉันจะล้มละลาย...” เสียงแหบๆ ตอบกลับ เธอไม่ได้คิดเบี้ยวหนี้ แต่เธอไม่มีเงินไปคือพวกเขาจริงๆ

“นั่นคุณต้องบอกเจ้านายผมเอง...ท่านอาจจะฟังคำขอของคุณนะ เพราะคุณเป็นผู้หญิง”

อัปสรเบ้ปาก มนุษย์เพศชายที่เธออยากอยู่ให้ไกลที่สุดคือ นิโคไล ทศชาติ หยาง...ผู้ชายที่ดิบ เถื่อนและรูปหล่อ เขาสามารถสยบสาวๆ ได้แค่ขยิบตา แต่เธอไม่ได้ต้องการเข้าใกล้เขา เธอกลัวตัวเองจะไม่เหลืออะไรเลย เสน่ห์ของเขาเกินต้านจริงๆ

เท่าที่จำได้...ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้ม ผิดกับสัญชาติของเขา แทนที่จะหน้าตี๋ๆ ขาวๆ นิโคไลตรงกันข้าม เขามีผิวสีแทนเพราะการออกกำลังกายกลางแจ้ง เขาเป็นหนุ่มตี๋ที่หล่อกระชากใจที่สุด เท่าที่เธอเคยเห็น

แต่เขาคือผู้ชายที่น่ากลัวที่สุด เท่าที่เธอเคยรู้จักเช่นกัน เขาเย็นชาและเหี้ยมโหด หากเธอยังไม่อยากตายเธอควรดิ้นรน หาเงินมาใช้คืนเขา แต่เธอจะไปหาจากไหนล่ะ เธอจนหนทางจริงๆ ...

อัปสรกลอกตา...หากเขาต้องการให้เธอตาย เธอก็จะตายให้ดู เธอสิ้นหนทางแล้ว มืดมนไปหมด ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เวลาที่คนคนหนึ่งจนทางไป มันจะน่าหวาดหวั่นได้ขนาดนี้...

“ฉันรู้ว่าตัวเองผิด...อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันเหลือแค่ตัวและลมหายใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

เธอพูดลอยๆ เสียงแผ่ว...หญิงสาวอับจนทางคนหนึ่ง ไร้ทางเดิน ไร้เงินทอง ไร้ญาติโกโหติกา พ่อไปทาง แม่อยู่อีกทาง ปล่อยให้เธอเผชิญหน้ากับความยากเข็ญเพียงลำพัง จากคุณหนูไฮโซ ทำตัวฟุ้งเฟ้อไปวันๆ กลับต้องมาหาเงินตัวเป็นเกลียว ต้องหาเลี้ยงปากท้องตัวเอง ไหนจะหนี้สินที่ติดตัวมา และไม่มีปัญญาใช้ อยากทำอะไรก็ทำเลย เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงคิดฆ่าตัวตายซ้ำอีก