Jerk Butler and the Mischief

Chapter 18:Tepid Hug

I felt something when he says that two words. Two words that makes my one of the organ...inside my chest damn beats faster. What was that! I'm getting insane. Come to your senses, Pat. Come to your senses. Side effect siguro ng antidote 'to. May lason pa ba katawan ko?

"Wala na bang lasong natira sa katawan ko?" tanong ko kay Zyco

Umiling siya , "Why?"

"N-nothing. Let's go."

Hindi ko namalayang nakarating na pala kaming dorm room namin. Nagtingin tingin lang sila sa loob at kinikilatis ang bawat sulok. Habang busy sina Zyco sa pakikipagusap kina Miss Hirashi ay nagkaroon ako ng pagkakataon para makausap si Mister Mashimo tungkol kay Zera.

"Uh, can I ask you something."

"What's that hija?"

"Where's Zera? Matagal tagal ko na din na hindi siya nakikita." saad ko pero natawa siya.

Alam niya kung gaano ako galit sa babaeng iyon. I just hate her plastic attitude. Duh! Ako nalang lagi masama kay Mister Mashimo noon. Lagi nalang nya binabaliktad ang lahat and I hope, she changed

"The truth is... she's studying in U.S. but lately my daughter talked with me saying that she also wants to study here. She survived in one accident. She requested to keep that secret and don't tell anyone about what happened to her."

"NO!" sigaw ko na tila ikinagulat niya, ng lahat.

Aish. Ayaw kong makasama ang babaeng iyon. Ayaw na ayaw kong makikita ang pagmumukha niya. The hell. Mas gusto ko pang kasama ang mga aso ko kaysa sa kanya. Seriously.

Nakita kong may kwintas na inilabas sI Mister Mashimo. A half moon shape necklace.

"Nahanap ko ito sa bodega. Is this yours?" saad niya at iniabot sa akin ang kwintas.

I nodded as a response. Hindi ko na maalala kung sino ang nagbigay sa akin nito. Pero ramdam ko kung gaano ito kaimportante sa akin. Siguro ay napaka importanteng tao ang nakapagbigay nito sa akin. Itinago ko ito sa bulsa ko.

Pagkatapos naming magusap usap about random topics ay nagpaalam na sila. Naiwan ako mag-isa dito sa taas habang nilalaro ang mga tuta ko. Narinig kong tumunog ang pinto ng dorm. Ang dali naman ata nilang bumalik? Tumayo ako para kumuha ng makakain nang makita ko kung sino ang iniluwa ng pintuan.

Halos mapalundag ako sa gulat nang makita ko ang isang taong ayaw ko din na makita. Dali-dali itong pumunta sa direksyon ko. Napaatras naman ako nang bigla nya akong niyakap. Pinilit kong humiwalay sa pagkakayakap niya pero masyado syang malakas. Paano bang nakapasok 'to dito?

"Brent." mahina kong pagkakasaad.

"Just let me. One minute." mahinahong saad nito.

Hinayaan ko nalang siya. Makalipas ang ilang segundo, unti unti ay lumuwag na ang pagkakayakap niya. Weird. Pinaupo ko muna sya sa sofa at binigyan ng kape.

"Excuse me. But why did you hug me?" saad ko habang tinitingnan lang siyang sumimsim ng kape.

"Well. I'm glad that you're ok." saad nya at ibinaba ang coffee cup sa underliner.

"Uh, and why did you care? " tanong kong muli sa kanya na mejo ikinatawa nya.

"I don't know. Maybe because you really reminds me of someone that's important to me. The one who's really stupid... who sacrifices life for someone."

Kita ko sa mga mata nito ang lungkot. Sino? Nanay? Kapatid? Pet? The heck. Nasa ganoon kaming sitwasyon nang tumunog ang pintuan. Agad siyang tumayo.

"Wag kang magpadalos dalos. Your stupidity might be the cause of your death. Wag mo nang uulitin ang pagkakamaling iyon."

At tuluyan na siyang umalis. Sa bintana siya dumaan. What?! Mataas ang building na to ah? Pumunta ako sa may bintana at napatingin sa ibaba. He disappeared that quick. Anong lahi meron yun? Parang pusa.

"What are you doing there?" rinig kong boses ni Zyco.

Humarap ako sa kanya. Napansin kong hindi nya kasama sina Kriz. Siguro ay nasa klase na ngayon. And speaking of class. Wala ba siyang klase ngayon?

"That's what I should ask you. Why you're here? You have classes today, aren't you?"

"Let's take a walk?"

Woah. Grabe, nasagot nya ang katanungang binigay ko. Iniwan ko muna sa dorm sina Salt at Pepper. Di na sana ako magpapa wheel chair pero makulit ang isang ito kaya naman wala na akong nagawa pa. Habang nandidito kami sa may field, sumagi sa isipan ko ang nangyari noong gabing iyon. Mula kanina ay hindi ko pa nakikita ang babaeng iyon. Di ko pa rin nasasabi ang bagay na iyon kay Zyco o kung sino man sa kanila. That miss E.R. Bakit ang laki ng galit nya sa President? Sino bang president and tinutukoy nya. From Black or Blue Cops? Or that Mr. President who hugged me a while ago. And speaking of that Mr. President, why did he hug me? Someone reminds me of someone. Who's that someone?

"Deep thoughts huh?" basag ni Zyco sa katahimikan namin.

And this man, where did he found the antidote?

"Can I ask you some questions?"

He looked at me. Then he nods.

"Sure,"

"Where did you get the gun? Did you joined any gang or organization here?"

Nanatili siyang kalmado. Hindi ko mabasa kung ano ang kasalukuyang iniisip nito.

"I had than gun before we entered. I have no any organization here,"

He seems not lying but I feel strange. Uh, whatever.

"That antidote. Where did you get it?"

Saglit siyang natigilan at di nakapag salita. Still synchronizing?

"That thing. S-someone gave it to me. And I don't know who is he."

Someone gave the antidote. Maybe a mafia member? Masaka.

"Did you see his face? His name?"

"So many question to answer," he signed and said "Enough." at napatingin sa kabuuan ng field.

"Fine."

Natahimik lang kami saglit nang muli siyang magsalita.

"Are you really ok?" saad nito . Napatingin ako sa kanya at nasa seryosong emosyon pa rin ito. I saw his closed fist again, tila pinipigilan ang sarili. From what?

Tumayo ako sa pagkakaupo at humarap sa kanya. I smiled widely then spread my arms. Nanatili siyang nakatitig sa akin.

"Look, I'm doing great... I'm fine so don't worry my butler." nakangiting saad ko until I felt his hand around my waist and the other hand is on my head. Slowly, he put his arm around my shoulder. I feel his warm breath on my neck. I can't move, I can't talk. I feel paralyze here, I'm paralyze like a standing statue. I feel the cold air that glimpse on my skin but it's nonsense because of his warm body around me. Why this guy hugging me? It's not the same feeling when Kriz, Joanna, and Brent when they hugged me. It feels... something I can't explain. Really hard to explain. Really hard as unsolve math problems. Little by little, I put down my hands. Until I hug him back, without knowing.

"Don't do it again." He said while still hugging me.

"I promise." I pledge.

Hinatid na nya ako sa harap ng girl's dormitory. Dinala na muna namin sa clinic ang wheelchair na ginamit. I really don't need that thing.

Pagkadating ko sa room. Sumalubong naman sina Kriz at Joanna habang dala sina Salt at Pepper. I smiled at them. They're really a nice person. Zyco was right. I should open myself to them. I should open myself to those who want to be with me. A new person to talk to, new person to be my friend too. Humiga na ako sa kama ko at binuklat ang phone ko. Kung sino pa ang ieexpect kong dumating, magtext, at tumawag ay siya pang hindi nagalala. Clyde and Miyami.

Pero siguro okay na din yung ganito.

I sighed. Inilagay ko na ang phone sa may lampshade. I closed my eyes.

'I still remember his warm hug. Damn Zyco, why did you do to me?'