บทที่ 8 เปิดตัว
1442 Words
"อีมีฮีมึงแต่งตัวเสร็จยังวะใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะ มึง" เดมี่ตะโกนเรียกเพื่อนสาวที่ใช้เวลาเลือกเสื้อนานจนน่าโมโห แต่งตัวทีนึกว่ามันมีเสื้อผ้าอยู่หลายร้อยตัว
"โอ๊ยอีหอยหลอด มึงจะเร่งกูอะไรนักหนาวะวันนี้กูต้องสวยที่สุด มึงก็รู้ว่ากูรอเวลานี้มานานแล้ว" มีฮียังหยิบชุดนั้นชุดนี้มาลองทั้งที่ชุดของเธอแทบไม่แตกต่างกันเลย
"เออๆเร็วๆ ก่อนเวลาของมึงจะหมด" เดมี่ถึงกับนั่งไม่ติดกำลังกังวลใจแปลกๆว่าเพื่อนของเธอต้องทำให้เธอตกตะลึง และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
"เป็นงัยไงกูสวยมากใช่ไหมมึงถึงกับตะลึง" มีฮีเดินออกมาโชว์ชุดที่เลือกให้เพื่อนดู
"อีมีฮีเคยมีใครมาบอกว่ามึงแต่งตัวสวยหรือเปล่าวะ" เดมี่ทนไม่ไหวอีกแล้วกับการเลือกชุดของเพื่อนสาว นางจะไม่ทน
"มึงถามทำไมวะ หรือว่ามึงกำลังชมกูว่ากูสวย" มีฮียิ้มด้วยความดีใจนานๆเพื่อนจะชมเธอสักที
"เปล่า"
"อ้าว!แล้วมึงถามกูทำไมวะ" มีฮีกำลังทำหน้างงอย่างหนัก
"ดีแล้วที่มึงยังไม่เจอคนตอแหล" มีฮีเบะปากใส่เพื่อนสาวมันชอบพูดประชดเธอ
"อ้าวอีเดมี่ มึงจะว่ากูแต่งตัวไร้รสนิยมใช่ไหม"
"กูไม่ใช่แค่ว่าค่ะ แต่กูด่าเลย อีแห้กูนึกว่ากูเดินอยู่บนถนนแล้วเจอกับทางม้าลาย กูขอเถอะมึงรีบไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้กูเลือกให้เอง" เพราะความมั่นใจ
ของมีฮีทำให้เดมี่ต้องปวดตับ สิ่งที่ทำให้เธอมั่นใจตัวเองมาก เพราะไม่ว่าเธอทำอะไรใส่ชุดไหน ตอนอยู่บ้านสาวๆที่เห็นเธอแต่งตัว ถึงกับต้องทำตามแฟชั่นของเธอเป็นแถวๆ ดังนั้นมีฮีจึงมั่นใจว่าเธอคือผู้นำแทรนด์แฟชั่นที่แท้ทรู มีฮีในชุดทางม้าลายที่ทำเอาเดมี่ถึงกับส่ายหน้า สงสัยต้องจับเพื่อนสาวเข้าครอสใหม่ไม่งั้นเส้นทางบันเทิง คงจะเปลี่ยนเป็นเส้นทางบรรลัย
"เห็นไหมกูว่าแล้วว่าชุดนี้มันไม่สวยมึงก็ไม่ยอมเชื่อกู" เมื่อมาถึงแกรมม่ามีฮีเธอสังเกตุคนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่มีใครมองมาที่เธอกับเพื่อนสักคน คงเป็นเพราะวันนี้เธอแต่งตัวไม่สวย เธอเถียงกับเพื่อนสาวตั้งนานว่าชุดที่เดมี่เลือกให้มันไม่มีเทส แล้วมันก็จริงอย่างที่เธอคิดจริงๆ เธอเข้ามาทุกคนต่างเดินหลบและก้มหน้าให้เธอ แต่ที่มีฮีไม่รู้ก็คือ กรรมการที่ตัดเธอตกรอบก่อนเพื่อนเมื่อคราวที่แล้ว ถูกยื่นซองขาวให้ออกทุกคน พนักงานที่นี่ได้ยินคำล่ำลือนี้ จึงไม่มีใครกล้ามีปัญหากับมีฮี เพราะคิดว่ามีฮีคือคนสำคัญของท่านประธานหนุ่มสุดหล่อ
"กูว่ามึงสวยมากแล้วค่ะเพื่อน พวกนั้นตาต่ำมองไม่เห็นความสวยของมึงเอง มึงมั่นไว้ค่ะ มึงมากับกูเราสวยคนสวยแพคคู่ค่ะเพื่อน"
"ไหนมึงเคยพูดไว้ว่าใครที่ชมว่ากูสวยคือคนที่ตอแหล สรุปมึงเป็นคนที่ตอแหลใช่ไหมอีเดมี่"เดมี่ถึงกับถลึงตาใส่เพื่อนสาวของเธอ อุตส่าห์ชมเพื่อให้เพื่อนมีความมั่นใจกลับเจอคำพูดย้อนกลับ มันน่าจะปล่อยให้นางใส่ชุดทางม้าลายเสียให้เข็ด
"อีเพื่อนเลว กูชมดีเผือกมาด่ากู มึงรีบเข้าไปเถอะจะได้รีบคุยรีบกลับ ผัวกูรอตำน้ำพริก ตอนแรกบอกไม่ชอบๆ ทีนี้ติดใจครกกูถึงกับอยากตำน้ำพริกบ่อยๆ พูดมาแล้วก็ซี๊ดปาก สงสัยคืนนี้คงได้กินน้ำพริกซี๊ดปากทั้งคืน" สองเพื่อนสาวย่างเท้าไปยังห้องประธานและยังพูดคุยกันเรื่องเสียวๆ
"มึงพูดซะฮอยกูน้ำเดิน พูดมาขนาดนี้ก็นึกถึงพ่อหนุ่มกระดอขึ้นมาเลย" มีฮีกำลังนึกถึงพ่อหนุ่มกระดอใหญ่ของเธอ ทั้งสองเดินตรงไปที่ห้องของท่านประธาน โดยที่สองสาวนั้นไม่รู้พ่อหนุ่มกระดอที่พวกเธอพูดถึงคือท่านประธาน
"เชิญครับคุณมีฮีท่านประธานรอคุณอยู่ข้างใน ส่วนคุณเดมี่นั่งรอข้างนอกก่อนนะครับ" เมื่อสองสาวเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องท่านประธาน เลขาท่านประธานก็ตรงดิ่งเข้ามาอำนวยความสะดวกให้อย่างเต็มที่ เพราะเขาเองก็ยังไม่อยากตกงาน เขาเปิดประตูให้หญิงสาวเดินเข้าไปในห้อง มีฮีกับเพื่อนสาวมองหน้ากันอย่างงงๆ ทำไมบริษัทนี้ดูแลดาราในสังกัดดีกันจัง ขนาดเธอยังไม่เริ่มทำงานถ้าเธอดังขึ้นมามันจะขนาดไหนกัน
"สวัสดีค่ะท่านประธานดิฉันมีฮีมาพบท่านตามท่นัดค่ะ" มีฮีกล่าวทักทายท่านประธานของเธอด้วยน้ำเสียงที่สดใส ในขณะที่ดอร์ริกนั้นยังนั่งหันหลังให้เธอ
"สวัสดีครับที่รักรอตั้งนานทำไมมาถึงช้าจังรู้ไหมนั่งรอตั้งนานฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ" เมื่อดอร์ริกหมุนเก้าหันหน้ากลับมาหามีฮีถึงกลับตกใจ นายกระดอของเธอเป็นประธานบริษัทแกรมม่า มีฮีเข้าใจว่านายกระดอของเธอคือโฮสหนุ่มที่เธอไปเที่ยวครั้งก่อน เธอคงไม่เข้าใจอะไรผิดอะไรไปใช่ไหม
"นายกระดอ ทำไมนายถึงนั่งอยู่ตรงนี้ ฉันมาพบท่านประธานเขาอยู่ที่ไหน" มีฮีไม่อยากจะเชื่ออะไรง่ายๆ
"ฉันนี่ไงท่านประธานและเป็นคนเลือกเธอเองกับมือ ดีใจไหมที่รักฉันจะสนับสนุนเธอเอง แต่มีเงื่อนไขนะ" มีฮีมองหน้านายกระดอของเธอด้วยความสงสัย
"เธอต้องเรียกฉันว่าดอร์ริกหรือที่รักก็ได้ตอนอยู่กับคนอื่น ส่วนกระดอเธอเอาไว้ครางกับฉันสองคนบนเตียงก็พอ งานที่เธอจะทำฉันจะต้องเป็นคนเลือกให้เธอเอง ห้ามแต่งตัวโป๊ เอาไว้โป๊กับฉันแค่อยู่บนเตียง เธอไปที่ไหนต้องมีฉันไปด้วย ห้ามมีบทจูบห้ามจับมือ ห้ามแตะตัวกัน ห้ามถ่ายชุดว่ายน้ำ เสื้อผ้าที่จะใส่ต้องเอามาให้ฉันดู ฉันจะเลือกพระเอกให้เธอ พระเอกคนไหนที่ฉันไม่ชอบเธอห้ามเล่น และ.."
"พอแล้วนายกระดอ ถ้านายจะทำขนาดนั้นไม่ต้องให้ฉันเล่นไปเลยไหม ห้ามทุกอย่างแล้วฉันทำอะไรได้บ้าง"
"ทำได้ทักอย่างที่ฉันไม่ห้าม"
"แต่ที่นายห้ามนั้นมันหมดทุกอย่างแล้วนะ ฉันแทบขยับตัวทำอะไรไม่ได้เลย"
" ทำไมจะไม่ได้ เธอทำได้กับฉันคนเดียวยังไงล่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นนายคงต้องมาเล่นพระเอกฉันแล้วล่ะ"
"ใช่ฉันคิดไว้แบบนั้นแหละ หรือไม่เธอก็อยู่เป็นคุณนายนั่งเฉยๆเดี๋ยวฉันทำงานเลี้ยงเธอเอง"
"ไม่เอาอะ ฉันอยากเป็นดาราฉันอยากโกอินเตอร์"
"ถ้าแบบนั้นเธอต้องใช้บริการฉันเป็นพระเอกของเธอแล้วล่ะ แต่เรื่องนี้เอาไว้ทำวันหลัง วันนี้ฉันอยากกินส้มตำเผ็ดๆ เธอจัดให้ฉันเด็ดๆได้ไหม"
"ได้เลย นายชอบแบบเผ็ดน้อยหรือเผ็ดมากล่ะ"
"ฉันขอแบบเผ็ดพริกยกสวน"
"ได้เลยเดี๋ยวฉันจัดการให้นายเองแต่ต้องไปกินที่ห้องฉันนะ"
"ได้เลยที่รัก ไปกันเลยไหมฉันรอแทบไม่ไหวแล้วอยากซี๊ดปาก"
"ไปตอนนี้แล้วเพื่อนของฉันล่ะ"
"ให้เพื่อนของเธอไปกินส้มตำกับลูกน้องฉันลีโอนาโด ส่วนเธอกินกับฉันแค่สองคน"
"แต่ฉันว่ามันจะไม่อร่อยนะ"
"อร่อยสิที่รัก มันต้องอร่อยมากแน่ จะได้ร้องซี๊ดแรงๆแบบไม่มีใครว่าให้เรา"
"นายจะเอาแบบนั้นแน่นะ"
"แน่นอนที่รัก" แล้วทั้งสองคนก็ตรงไปที่ห้อง
ของมีฮี โดยปล่อยให้เดมี่ไปกับลีโอนาโด ดอร์ริกยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนมีฮีทำหน้าสยองเมื่อนึกถึงเรื่องกินส้มตำเผ็ดๆ
- Writer
