ตอนที่ 5

1426 Words

หลังทะเลาะคืนนั้นน้องสาวที่รักก็หายหน้าไปเลยทั้งที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน เขาต้องไปทำงานที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละ แต่น้องสาวไม่รู้ออกจากบ้านตอนไหนแล้วกลับเข้ามาก็ล็อกประตูอีก ที่สำคัญมีกลอนด้วยทำให้เขามีกุญแจแต่ไม่สามารถเข้าไปหาได้เหมือนวันนั้น “สามวันเต็มๆ” วันอาทิตย์วันพักผ่อนของใครหลายคนรวมถึงเขาด้วยแล้วก็ไม่เจอดารินเลย “เฮียโยน้องรินไม่ได้ขับรถไปเหรอ?” มายเดินเข้ามาถามเพราะเห็นว่าน้องสาวเจ้านายนั่งแท็กซี่มา “ไม่รู้เว้ย” เขาจะไปรู้ได้ไงขนาดเห็นหน้ายังยากเลย ดารินเดินกลับเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ไม่ดีเพราะรถเธอโดนชนท้ายเต็มๆจนหัวเธอกระแทกพวงมาลัยแตกเย็บไปตั้งห้าเข็ม ส่วนคู่กรณีก็เมามากคุยไม่รู้เรื่อง กว่าจะเคลียร์กันได้เธอก็ไปไม่ทันเรียนคลาสพิเศษที่ลงไว้แล้ว “ไปไหนมา...เป็นอะไร?” จากที่จะดุตอนนี้เป็นห่วงแทนแล้ว “เฮียอย่ามายุ่งรินอารมณ์ไม่ดีนะ” ดารินเดินหน้าบึ้งขึ้นไปบนห้องนอน เธออยากจะอาบน้ำนอนพักเพราะปวดหัวมากๆ ดีนะที่เธอมีใบขับขี่ไม่อย่างนั้นเรื่องยาวแน่ “มายโทรสั่งพิซซ่าหน้าชีส หน้าฮาวาเอี้ยน สปาเก็ตตี้แล้วก็อะไรก็ได้สั่งมากูไปดูรินแป๊บ” วาโยร่ายยาวก่อนจะวางเงินทิ้งไว้ให้ลูกน้อง เขาไม่ได้จะจัดปาร์ตี้อะไรเพียงแค่อยากจะสั่งอะไรที่เด็กดื้อชอบมาให้อารมณ์ดีเท่านั้นเอง “ผมกินด้วยนะเฮีย” “เออ เรียกไอ้ปืนมากินด้วย” ถ้าไม่ทำแบบนี้ดารินไม่ยอมกินกับเขาง่ายๆแน่ ดารินไปทำอะไรมาทำไมหัวถึงมีผ้าก็อตพันแล้วหน้าตาก็บูดบึ้งกว่าปรกติอีก ทำไมนั่งแท็กซี่ในเมื่อรถก็มีอยู่ เขาเข้ามาห้องเธอได้เพราะประตูไม่ได้ล็อกสงสัยจะโมโหจนลืมมั้ง “อาบน้ำเหรอวะ” ระหว่างรอเขารื้อหาของในกระเป๋าดารินจนเจอใบแจ้งความลงบันทึกประจำวันพออ่านถึงได้รู้รถชนกัน แล้วทำไมไม่เรียกเขาไปช่วยวะ! ไหนๆก็เสียมารยาทแล้วก็แอบเช็คโทรศัพท์หน่อยแล้วกัน “โอ้โห้!! คนมาจีบเยอะเหมือนกันนี่ไอ้เด็กดื้อ” เขาอ่านข้อความที่ดารินเคยคุยบ้างแล้วกี่ประโยค แล้วก็ข้อความที่ยังไม่ได้อ่านซึ่งเยอะมากเลย น้องสาวแม่งเสน่ห์แรงแบบนี้มันไว้ใจไม่ได้ เขาต้องหาสายไว้รายงานที่ใกล้ตัวแต่ว่าเอาใครดีวะ? ไอ้มิ่งไง! “เฮียโยเข้ามาทำไม?” เธอเดินออกมาถามทั้งตัวก็มีแค่ผ้าเช็ดตัวจนกลัวว่าจะหลุดออก “ทำไมไม่บอกเฮียว่ารถชน?” นั่นไงเฮียโยรู้เรื่องจนได้เธอไม่บอกไม่ใช่เพราะไม่เห็นหัว แต่ว่าคนใจร้อนมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลงเปล่าๆ เธอไม่กล้ามองหน้าเขาเลยหน้ากลัวเกินไป “แล้วที่หัวโดนไปกี่เข็ม?” เขาดูก็รู้ว่าต้องเป็นแผลใหญ่ “ห้า” ดารินตอบเสียงเบาแล้วหันหลังกลับจะเข้าห้องน้ำตามเดิมแต่ว่า... “เอ๊ะ!” เฮียโยเข้ามากอดเธออีกแล้ว “ดารินเฮียเป็นคนดูแลนะ ทำไมไม่บอกเฮียบ้าง รินจะโกรธจะเกลียดเฮียเพราะเรื่องนั้นก็ช่วยมองข้ามไปก่อนได้ไหมในตอนที่มีปัญหา” วาโยกอดดารินจากด้านหลัง เขากระซิบพูดที่ข้างหูเธอหนักแน่นเพราะเป็นห่วงมาก “รินโตแล้วนะ” เธอเถียงเบาๆพร้อมทั้งแกะมือเขาออก “หยุดเถียงสักวันจะตายไหมริน?” เขาจับเธอหมุนกลับมาเผชิญหน้าสบตากัน “เฮีย...อื้อ!!” เธอถูกเฮียโยจูบอีกแล้ว วาโยจูบอย่างรุนแรงในช่วงแรงก่อนจะค่อยเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเมื่อเธอหยุดดิ้น เขากระชับกอดแน่นขึ้นเพื่อซึมซับความน่ารักนี้เอาไว้ก่อนดารินจะรู้ตัวแล้วกลับมาดื้ออีกครั้ง! “ปิดปากแบบนี้ดีจัง” เมื่อผละจูบแล้วพูดชิดขอบปากเบาๆคนน่ารักที่หน้าแดงมากไม่แน่ใจว่าโกรธหรือเขินกันแน่ “อีกแล้วนะเฮียโย!” เธอผลักเขาออกแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำก่อนจะออกมาเจอเขาที่ยังนั่งเล่นโทรศัพท์เธอไม่ยอมไปไหน “นี่เฮียยังไม่ไปอีกหรอ?” “สั่งพิซซ่าให้แล้วไปกินด้วยกัน” ไอ้มายพึ่งไลน์มาบอกเขาเมื่อกี้นี้เอง “วางยารินปะเนี่ย?” เธอแย่งโทรศัพท์ในมือเขามาคืนแล้วเช็คของในกระเป๋าด้วย “เคยมองเฮียดีบ้างไหม?” เขาไม่โทษเธอหรอกเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น แต่ว่าทำไมวันนี้ดารินไม่ดื้อเหมือนทุกวันหรือเพราะเจ็บแผล ปวดหัวรึเปล่า “เฮียโยเคยทำดีให้เห็นด้วยเหรอ?” เรื่องกินไว้ใจน้องสาวเขาได้เลยยิ่งลูกน้องใช้เงินเป็นเวอร์มาก มันให้เท่าไรหมดเท่านั้นพอดีเป๊ะ! แต่ก็ไม่เป็นอะไรแค่แลกกับรอยยิ้มหวานแทนสีหน้าบูดบึ้งของเด็กดื้อก็พอ “เฮียโยปากเลอะ” ดารินทักขึ้นเพราะปากเขามันเลอะซอสนิดๆเธอหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้ก่อนจะหันมาดูหนังต่อไป “จะทำให้เฮียหลงกว่านี้รึไง?” นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่รินดีกับเขาแบบนี้ มันอาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็เหมือนมาเติมเชื่อเพลิงให้เขามีแรงจีบเด็กดื้อต่อไป “เมื่อไรเฮียจะเลิกคิดแบบนี้เนี่ย” เธอหันไปถามเบื่อเฮียโยที่สุดเลย เมื่อกี้เธอแค่ลืมตัวเฉยๆหรอกน่า “ไม่มีวันหรอกดาริน” ก็ชอบมีโมเม้นดีๆบ้างแม้เป็นเวลาสั้นแต่บางทีมันก็สั้นเกินไปเพราะสายตาที่มองเขาอีกทีคือความรำคาญอย่างชัดเจน ดารินดื้อจังวะห้ามไม่ให้กินเหล้าก็ไม่สนแถมเถียงกลับอีกให้ตายสิ! แล้วเหล้าที่กินมันของนอกแอลกอฮอร์มาแรงกว่าที่รินเคยกินทั่วไปนะ พอกินไปนิดเดียวสภาพเลยเป็นอย่างที่เห็น “เฮียน้องรินหลับแล้ว” มายสะกิดเจ้านายนิดๆเพราะดารินนอนซบไหล่เฮียโยหัวก็เหมือนจะตกแหลมิตกแหล “ลักหลับเลยเฮีย” ปืนแนะนำเพิ่ม “รินได้ตื่นมาฆ่ากูสิ” ลำพังแค่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันน้องสาวยังด่าเช้ากลางวันเย็นก่อนนอนอยู่เลย แล้วถ้าเขาปล้ำขึ้นมาไม่เอามีดมาไล่เสียบอกเขารึไงวะ นิสัยดารินเป็นแบบนี้เพราะเขาสอนทั้งนั้นเลย วาโยอุ้มน้องสาวเดินขึ้นไปชั้นบนวางดารินบนเตียงอย่างเบามือที่สุดแล้วนั่งข้างๆมองเธอนอน เขาไม่เคยเหนื่อยที่วิ่งตามดารินเลย ที่สำคัญเขาไม่ถือสาดารินเวลาเธอมองเขาด้วยความรังเกียจหรือด่าทอโดยไม่มีความเคารพกันเลย “เฮ้อ…เมื่อไรดารินจะเข้าใจความรู้สึกเฮียสักทีนะ” วาโยเกลี่ยผมที่ปรกหน้าออกอย่างแผ่วเบา เขารักน้องสาวตัวเองมันผิดมากรึไง ดารินเองก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆแต่เป็นญาติห่างๆทางฝั่งพ่อต่างหาก แต่ด้วยความสนิทกันของแม่เขาและแม่ดารินทุกอย่างมันเลยยากขึ้นที่จะรักอย่างเปิดเผย เขาเคยคิดว่าดารินคือน้องสาวนะเพราะเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่ว่ามันนานมากแล้วพอโตขึ้นจนเข้าเรียนชั้นมัธยมปลายความรู้สึกที่มีก็เริ่มเปลี่ยนไปมาก ช่วงนั้นเขาสับสนมาก แล้วคบกับผู้หญิงคนอื่นไปทั่วจนทนหลอกตัวเองไม่ไหวจริงๆถึงยอมรับว่ารักเธอมากและไม่ได้รักแบบน้องสาวเหมือนในวัยเด็ก “เฮียรักรินนะรู้ไหมเด็กดื้อ” หมั่นเขี้ยววะบีบจมูกแม่ง! วาโยบีบจมูกดารินเบาๆนึกขำความขี้เซาของเธอที่ไม่ยอมตื่น แต่ครางฮื่อเบาๆอย่างไม่พอใจและปัดมือเขาออก เขาไม่กวนอะไรมากกว่าหอมแก้มไปหลายฟอดถึงออกจากห้องไปได้ “ฝันดีนะเด็กดื้อ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more