ตอนที่ 6

1807 Words

ผับDDN 22.45น ดารินยกแก้วเหล้าชนกับเพื่อนด้วยความสนุกสนาน เธอเต้นเบาๆกับเพื่อนที่มาด้วยกันเกือบ 10 คนได้เลยมั้ง ตอนนี้เริ่มมึนหัวนิดๆด้วยแหละเลยไม่สามารถจะเต้นแรงได้ “มิ่งคืนนี้กูนอนหอมึงนะ” ไม่ใช่เธอคนเดียวแต่เป็นเพื่อนคนอื่นด้วยเพราะหอไอ้มิ่งใกล้สุดแล้ว “เฮียโยไม่ตามมาฆ่ากูรึไงริน” เขาไม่ได้เมามากเหมือนเพื่อนเลยรู้ตัวว่าจะต้องเจอกับอะไรถ้าดารินไปนอนด้วย “มึงแม่งป๊อดวะ!” เธอมองอย่างขัดใจแต่แค่แป๊บเดียวก็หันไปเต้นกับเพื่อนคนอื่นต่อ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สนุกแบบนี้ เธอเต้นไปสะเปะสะปะไปทั่วโชคดีที่ไม่ล้มหัวแตกเพราะเพื่อนจับเอาไว้ก่อน “ดาริน!!” วาโยตามมาจนเจอและยืนอยู่ข้างหลังเด็กดื้อนี่เอง เมื่อกี้เขาจับเธอไว้ทันไม่อย่างนั้นล้มหัวฟาดพื้นแล้วนะ แต่ก็ยังไม่สนใจแกะมือเขาออกอีก “ดาริน!!” เรียกครั้งที่ 2 แล้วนะเว้ย “เทมาอีกไอ้มิ่ง” “รินพ่อมึงมา!!” มิ่งรับแก้วจากเพื่อนหลบสายตาดุที่จ้องมองอย่างคาดโทษ “พ่อกูอยู่เมืองนอกไอ้มิ่ง!” “เหอะ!” เขาแค่นหัวเราะมองเด็กดื้อที่หนีเที่ยวจนได้ วาโยยืนนิ่งมองดารินที่เต้นสนุกตามประสาวัยรุ่นแล้วหันมาจับเขาหมุนเต้นไปด้วยอีกสงสัยคิดว่าเป็นเพื่อน “ดาริน!!!!” วาโยตะคอกเสียงดังจับเธอให้มองหน้าเขาชัดๆ “ฮ...เฮียโย!” “เออ! เฮียเอง!!” “มีเจ้ากรรมนายเวรตามมาถึงนี่เลย!” สาวน้อยพูดออกไปไม่ดังมากเพ็งสายตามองหน้าชัดๆว่าใช่วาโยตัวจริงรึเปล่า เธอมึนหัวจริงแล้วโลกมันขยับเองไปหมด “กลับบ้านดาริน” ยัยเด็กดื้อหนีมาเที่ยวจนเมาขนาดนี้เลยเหรอวะ เดี๋ยวเถอะพ่อจะจับล่ามโซ่ให้อยู่แต่ในบ้านอย่างเดียวเอาให้เฉาตายไปเลย “ปล่อยรินยังสนุกอยู่เลย” “ถ้าไม่กลับเฮียปล้ำ!” วาโยพูดออกไปเสียงไม่ดังมากเพราะในผับมันเสียงดังมาก ดารินทำหน้าเหวอใส่ไม่พอยังขยับตัวไปกอดแขนเพื่อนไว้อีก “ไอ้มิ่งช่วยกูด้วย!!” “รินเฮียมึงจะกระทืบกูแล้ว มึงเมาแล้วกลับบ้านไป” มิ่งแกะมือเพื่อนออกทำหน้าแหย่ๆเมื่อมีสายตาดุจ้องเหมือนจะฆ่ากัน แต่แม่งอีเพื่อนเวรมันไม่ปล่อยเขานะสิ วาโยมองแล้วขี้เกียจจะพูดอะไรต่อเลยกระชากตัวดารินมาใกล้ตัวแล้วลากกลับบ้านทันที เด็กดื้อแบบนี้มันต้องโดนรุนแรงเท่านั้นถ้าพูดดีด้วยคงไม่ได้หรอก เขาเดินออกมาจับดารินเหวี่ยงเข้าไปในรถไม่สนเสียงด่าว่าแหลมปรี๊ดของเธอ “เฮียมายุ่งอะไรกับรินเนี่ย!!” ดารินหลี่ตามองพยายามจะลืมตาให้ขึ้นแต่ก็ลำบากเกินไป “รินเมาแล้วกลับบ้าน” รู้สึกหายโกรธขึ้นมาเฉยเลยทั้งที่ตอนอยู่ในผับเขาแทบจะต่อยเพื่อนน้องสาวอยู่แล้วข้อหาดึงความสนใจดารินมากเกินไป “เฮียแหละเมาเหรอ?” เธอถามกลับเสียงเอือยๆ “เฮียนี่นะเมา!!” เห้ย…ดารินเพี้ยนรึไงวะ? “ช่าย…ก็เฮียโยโยกไปโยกมารินตาลายแล้วเนี่ย” ยอมใจดารินเลยจริงๆ เขานั่งอยู่เฉยๆขับรถธรรมดายังว่าเมาทั้งที่ตัวเองเมาจนลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว ในที่สุดเขาพาดารินกลับมาถึงบ้านจนได้ แต่ก็ด้วยความอยากลำบากเหลือเกิน “เฮียโยไปกินเหล้ากับใครมาเหรอ?” ดารินถามซ้ำต่ออีกรอบด้วยน้ำเสียงเอือยเฉือย “กินกับรินมั้ง!” เขาไม่ได้เมา วันนี้เขายังไม่ได้ดื่มเหล้าเลยสักหยดเดียว แต่เด็กดื้อดารินยังจะยัดเยียดข้อกล่าวหานี้ให้เขาอยู่นั่นแหละเลยยอมรับส่งๆ ยอมใจความเมาจริงๆเลย “เฮียจำได้ไหมว่ารินชอบนอนกอดเฮีย” เธอนอนหลับตาแล้วแต่ปากก็บ่นพรึมพรำไปเรื่อยๆ “จำได้สิ เฮียอยากนอนกอดรินอีกทุกวันเลยรู้ไหม?” เขานั่งข้างดารินลูบหัวเธอเล่นเบาๆ ดารินมองเขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา แต่พอเขาขยับตัวจะลุกกลับห้องตัวเองดารินที่ขยับมานอนหนุนตักซะอย่างนั้น “เด็กดื้อของเฮีย” เขาก็อยากให้ดารินได้พักแต่ว่าเธอจับมือเขาไปแนบแก้มอีกไม่รู้จะทำตัวน่ารักให้หลงขนาดไหน “พี่ชายแสนดีของริน” เธอพูดเบาๆก่อนจะเงียบหลับไป ถึงแม้ว่าดารินจะพูดเบาแค่ไหนแต่ในตอนกลางคืนที่เงียบแบบนี้เขาได้ยินชัดเจน พี่ชายงั้นเหรอ? จริงสิดารินมองเขาเป็นพี่ชายไม่เหมือนกับเขาที่มองดารินเป็นคนรักไปแล้ว วาโยลอบถอนหายใจขณะเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางถึงจะไม่หนาแต่ให้นอนแบบนี้คงไม่ดีแน่ ดารินยังคงเป็นดารินอยู่เหมือนเดิมและไม่มีความคิดจะเปลี่ยนมารักพี่ชายคนนี้บ้างเลย ถ้าตื่นขึ้นมาได้สติสายตาอ่อนโยนของดารินจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาและรำคาญเสมอ “เฮียขอโทษนะที่เป็นพี่ชายให้ไม่ได้อีกแล้ว” เขายิ้มออกมาได้ทั้งที่รู้สึกปวดใจแบบนี้ เฮ้อ..ความรักหน้อความรัก มันเลือกอะไรไม่ได้จริงๆ เขาเป็นพี่ชายแสนชั่วจริงที่หวงน้องสาวแบบนี้ เขามีสิทธิ์เป็นพี่ชายแต่หวงก้างจนดารินไม่เคยมีใครเลยสักคน แต่ว่ามันจะเป็นไปได้ไหมที่จะเปลี่ยนใจดารินให้หันกลับมามองเขาใหม่อีกครั้ง เขาเห็นแก่ตัวมากที่คอยกั๊กตัวดารินไว้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตัวดารินก็ตาม เธอรักเขาไม่ได้คนอื่นก็รักไม่ได้เหมือนกัน “เฮียโย…รินหิวน้ำอะ” “แป๊บนึงนะ” เขาแทบกระโดดลงบันไดไปเอาน้ำมาให้เด็กดื้อดื่มอย่างรวดเร็วแล้ว “ค่อยๆดื่มสิ!” เขาจ่อหลอดให้ดูดแทนเพราะขืนให้ยกแก้วดื่มมีหวังสำลักน้ำแน่ พอดื่มเสร็จแล้วก็ล้มตัวนอนน่ารักจังวะ “รินรักเฮียโยมากนะ” วาโยใจเต้นแรงเพราะคำว่ารักของดาริน นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยได้ยิน มันนานมากจนไม่คิดว่าดารินจะพูดออกมาอีกครั้ง วาโยก้มหน้าไปมองน้องสาวที่ตรึงหัวใจเขาไว้ไม่ให้รักใครได้ ดารินไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง ดารินอยู่แค่ตรงหน้าแต่ว่าเหมือนไกลกัน “เฮียก็รักรินนะเด็กดี” เขาก้มลงไปจูบหน้าผากเธอก่อนจะตัดใจเดินออกจากห้องนอนไป ถ้าหากว่าเขาอยากได้แค่ตัวคงทำเรื่องเลวๆให้จบในคืนนี้แล้ว แต่หลังจากนั้นดารินต้องเกลียดเขามากแน่นอน แต่นี่เขาคิดว่าเธอเป็นคนรักไม่ใช่น้องสาวที่ยังโกรธเกลียดกันตลอดเวลา เช้าวันต่อมาดารินตื่นมาอย่างมึนเบลอไปหมด ท้องไส้ก็ปั่นป่วนมาก เมื่อคืนดื่มเหล้าหนักมากแต่ก็จำได้ว่าเฮียโยมารับกลับบ้าน แต่ว่าใครโทรตามก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอมองดูตัวเองมีสภาพเรียบร้อยเหมือนเมื่อวาน ร่างกายก็ไม่รู้สึกบุบสลายใดๆเลยมั่นใจว่ายังไม่เป็นเมียเขาแน่นอน วันนี้เธอมีนัดตัดไหมที่หัวด้วย แต่ไม่มั่นใจว่าจะขับรถไหวไหม ลำพังตอนนี้แค่หายใจก็รู้สึกถึงกลิ่นเหล้าที่ออกมาด้วยเลย เธอเดินลงมาก็เจอสายตาดุๆของเฮียโยมองแล้วมันน่ากลัวมาก เธอเลยตีเนียนทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “กาแฟ” วาโยส่งกาแฟดำให้ทันทีที่เห็นน้องสาวตัวดีเดินลงมาในสภาพทรุดโทรมหนักมาก “เมื่อคืนใครโทรตามเหรอ?” เธอจำอะไรไม่ค่อยได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่จำได้ดีว่าใครไปรับ “ช่างมัน! แล้วแต่งตัวบ้าอะไรเนี่ยรินเฮียไม่ชอบ” ดารินมาในเสื้อเชิ๊ตกางเกงขาสั้นที่เหมือนไม่ได้ใส่เพราะเสื้อปิดหมด “วันนี้รินจะไปโรงพยาบาลเฮียอย่ากวน” เธอจิบกาแฟรสขมปี๋ของเขาไปเกือบครึ่งแก้ว ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กมาเตรียมพร้อมเพราะนี่ก็สายมากแล้ว “ไปทำไม?” “ทำไมต้องเสือกด้วยเล่า” เธอถามด้วยความรำคาญมากๆแล้ววางแก้วกาแฟลง แต่ว่าเขาจับมือเธอไว้อีก ไม่รู้จะกวนอะไรเธอนักหนาเนี่ย “เฮียเป็นห่วง” เขาจับมือเด็กดื้อไม่ปล่อยแล้วก็ไม่คิดว่าสภาพดารินในตอนนี้จะขับรถไหวหรอก เอาแค่พาสติมาให้เต็มร้อยยังไม่รู้เลยว่าถึงร้อยไหม “ขอบคุณแต่รินไม่ต้องการ” เธอไม่พอใจแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยพอเธอแกะมือเขาออกก็ถูกจับรวบไว้ด้วยกันอีก “เฮียโยรินรีบนะ” หมอนัดสิบโมงตอนนี้มันเก้าโมงแล้วนะ “ไปทำไม?” เขายังถามคำเดิมไม่สนใจว่าดารินจะรำคาญแค่ไหนก็ตาม “ตัดไหม” ดารินพูดเสียงเบาอย่างไม่พอใจ “เฮียพาไปเอง แล้วอย่าเถียงไม่งั้นเฮียจะจูบให้ลิ้นขาดเลย!” มันต้องขู่ใช่ไหมถึงได้เชื่อฟังกันบ้าง ดารินถอนหายใจแล้วเดินออกไปเลย เขาก็เดินตามเธอไปเช่นกัน ถึงยังไงก็ต้องไปส่งเพราะรถของน้องสาวเข้าอู่น่าจะได้อาทิตย์หน้า “ทำไมเฮียต้องวุ่นวายกับชีวิตรินด้วย” เธอถามเสียงแข็งจ้องเขม็งอย่างไม่ชอบใจ “โง่รึไงถึงไม่รู้” ดารินรู้ดีว่าทำไมแต่ก็ถามเหมือนเดิม เขาไม่ได้ขี้เกียจตอบหรอก ต่อให้ต้องบอกอีกเป็นล้านครั้งก็ย่อมได้ขอแค่เด็กดื้อคนนี้เข้าใจกันบ้างก็พอแล้ว “เมื่อไรเฮียโยคิดจะคิดได้สักทีว่ารินเป็นใคร?” เธอตะคอกถามใส่เขาอย่างอารมณ์ไม่ดี “เฮียก็ไม่คิดว่ารินเป็นน้องสาวจำไว้ด้วยสิ!” เขาตะคอกกลับดังขึ้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more