หลบไปฮูหยินใหญ่จะยึดจวน

1

ดวงตาของโอว่เซียงเกือบปิดลงอยู่รอมร่อ ขณะนั้นห่าฝนพลันเทลงมาราวกับฟ้ารั่ว ยามนี้เป็นกลางดึกที่อากาศแปรปรวนหนัก มันน่ากลัวราวกับท้องฟ้าจะกลืนกินทุกอย่างเข้าไป แต่สิ่งที่ทำให้หญิงวัยกลางคนครั่นคร้ามใจ กลับเป็นโลงศพไม้ซึ่งผนึกยันต์ด้วยนักพรตชั่ว และถูกหามออกมาทิ้งในป่าช้า ก่อนฝังเอาไว้ใต้ดิน

บัดซบ ผู้ที่อยู่ข้างใน มีศักดิ์เป็นถึงฮูหยินใหญ่ของจวนแม่ทัพ!

หญิงวัยกลางคนพยายามออกแรงขุดดินมาเกือบหนึ่งชั่วยาม กระทั่งเจียนเปิดฝาโลงได้ ทว่านางกลับกระอักเลือดออกมาโกงใหญ่

เลือดข้นคลั่กพรมอยู่บนผืนดิน นางไอติดต่อกันอยู่หลายหน และหัวใจอ่อนแรงเหลือเกิน

ยามนี้ เล็บของนางหักไปหมดแล้ว นิ้วทั้งสิบอาบด้วยเลือดสดๆ ซึ่งน้ำฝนได้ชะล้างไปบางส่วน ความเจ็บปวด และอาการปั่นป่วนในช่องท้องส่งผลให้ร่างนางโงนเงนไปมา อีกทั้งยาพิษที่กลืนเข้าไปทำให้นางหูอื้อ ลำคอร้อนราวกับถูกเผาไหม้และลิ้นเริ่มแข็ง กระนั้นยังฮึดสุดใจที่จะช่วยเหลือคนในโลงศพให้ฟื้นกลับมามีชีวิต

แม่นมวัยเฉียดห้าสิบปีสูดลมหายใจลึกเข้าปอด นางจะต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ ฮูหยินของท่านแม่ทัพจ้าน หรือคุณหนูของนางเพิ่งก้าวเข้าสกุลนักรบได้ไม่นาน เหตุใดถึงมีชะตากรรมเลวร้ายเพียงนี้

“โอ้ คะ คุณหนูของข้า!”

ด้วยอยู่ในอาการเพ้อโอว่เซียงจึงเรียกหลี่หวางชิงอย่างคุ้นเคย จากนั้นนางก็พ่นเลือดออกมาอีกกองโต และมันอาบทั่วโลงศพ ตอนนั้นแรงเฮือกสุดท้ายของนางเจียนไม่หลงเหลือ หากยังกัดฟันซัดฝ่ามือออกไป มันมีพลังมากพอทำให้โลงไม้ปริแตก

ภายใน มีร่างของสตรีวัยสิบเจ็ดปีนอนสงบนิ่ง ดูเหมือนนางหลับมากกว่าสิ้นลมหายใจ โอว่เซียงล้วงเข้าไปในอกเสื้อของตน นางพบเข็มเงินเล่มหนึ่ง เพียงแต่นางปักเข้าหน้าอกคุณหนูเพื่อกระตุ้นหัวใจให้กลับมาเต้นอีกครั้ง ชีวิตแสนสดใสของ หลี่หวางชิง คงกลับมาโลดแล่นอย่างเดิม

“คุณหนู ขะ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านจากไปเช่นนี้”

เสียงของโอว่เซียงไม่ได้หลุดรอดจากลำคอตน ในขณะที่จะแทงเข็มเงินยาวขนาดหนึ่งคืบเข้าหน้าอกคนที่นอนนิ่งในโลงศพ หญิงวัยกลางคนต้องตาเหลือกค้าง เมื่อมีลูกธนูลึกลับพุ่งเข้ามาอย่างเร็วแรง และมันปักทะลุลำคอนาง ฉับพลันเข็มเงินล่วงหล่นจากมือสั่นเทาของโอว่เซียง

แม่นมผู้โชคร้ายดิ้นปัดไปมาราวกับปลาถูกทุบหัว นางหายใจไม่ออก ความตายกำลังจะพรากลมหายใจนางไป

เลือดไหลพุ่งเป็นสาย โอว่เซียงเจ็บตัวนางย่อมไม่หวาดหวั่น ทว่าสิ่งที่มุ่งหวังยังทำไม่สำเร็จ

“คุณหนู!”

เสียงแหบแห้งของโอว่เซียง ไม่อาจดังพ้นลำคอ

ในขณะที่นางเจียนสิ้นลมหายใจ มือของโอว่เซียงพยายามควานหาเข็มเงิน แต่มันอยู่ไกลเกินเอื้อม หญิงวัยกลางคนโกรธตัวเอง นางช่างไร้ประโยชน์ทั้งที่ตกอยู่ในห้วงเวลาระหว่างความเป็นความตาย

โอว่เซียงมองร่างที่นอนนิ่ง นางดูแลคุณหนูผู้งดงามนี้มาหลายปี แม้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขตน หากรักยิ่งกว่าชีวิตตนเสียอีก

“ให้ฟ้าผ่าข้าตายเถิด แล้วแลกกับชีวิตคุณหนู ขอให้นางฟื้น สวรรค์โปรดเมตตา!” ภาพในความทรงจำย้อนกลับเข้ามาในหัวของโอว่เซียง นางประคมประหงมหลี่หวางชิงด้วยความรัก ชีวิตงดงามนี้อยู่ในสายตานางตลอดเวลา ทั้งห่วงใย ทั้งทะนุถนอม หลายครั้งที่อีกฝ่ายถูกฮูหยินสามกุเรื่องกลั่นแกล้ง โอว่เซียงก็กางปีกรับโทษแทน

กระทั่งชะตาชีวิตหลี่หวางชิงต้องถูกจับนั่งเกี้ยวมายังจวนสกุลจ้าน แต่งกับบุรุษผู้เป็นแม่ทัพหนุ่มผู้ที่ฮ่องเต้ยังต้องเกรงใจถึงสามส่วน เมื่อผู้มีอำนาจในแผ่นดินประสงค์เช่นนี้ โอว่เซียงที่เป็นเพียงแม่นมไฉนจะกล้าคัดค้าน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าหลี่หวางชิงกำลังเดินเข้าสู่หายะครั้งใหญ่

“คุณหนู ทุกอย่างจะกลับมาดังเดิม มะ มันมีเพียงหนทางเดียว ท่านต้องมีลมหายใจสืบต่อไป ฟื้นสิเจ้าคะ ฟื้นกลับมาทวงความยุติธรรมให้ตนเอง!”

คำพูดของโอว่เซียงแจ้งชัด นี่คือสิ่งที่จะพลิกชะตาชีวิตของหลี่หวางชิง อึดใจต่อมาร่างหนึ่งก็วิ่งฝ่าสายฝนด้วยความเร็ว นางไม่ได้เปียกน้ำฝน หากสิ่งที่อาบใบหน้าจนตาบวมช้ำคือน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุด

“ฮูหยิน มะ แม่นมโอว่ ขะ ข้า มาช่วยพวกท่านแล้ว!”

ไฉจูถีบพื้นแล้วกระโดดสูง นางพุ่งทะทานมายังหลุมฝังศพของคนเป็นนาย ขณะเดียวกันก็เขวี้ยงมีดบินใส่คนที่ซุ่มโจมตี ฝีมือของสาวใช้ผู้นี้หาได้ต่ำทราม รุนแรง แม่นยำ และแฝงด้วยความอาฆาตแค้น

“พวกเจ้าคิดหรือว่าจะรอดพ้นจากมีดบินของข้าไปได้”

นางตวาดแล้วมองร่างของโอว่เซียงซึ่งกำลังจะแน่นิ่ง

“แม่นมโอว่ แข็งใจไว้ ข้าทำตามที่ท่านสั่งแล้ว ไม่นาน รออีกไม่นาน...คนของท่านแม่ทัพจะมาถึงที่นี่”

โอว่เซียงยิ้มซีดเซียว ชี้มือไปยังเข็มเงินที่หล่นบนพื้น

“ข้าจะช่วยฮูหยินแทนท่าน” ไฉจูไม่รอช้าเอื้อมมือไปดึงร่างของหลี่หวางชิงออกจากโลงศพ จากนั้นก็หยิบเข็มเงินหมายจะแทงเข้าหน้าอกข้างซ้ายของร่างที่นอนอยู่ ทว่าเป็นจังหวะเดียวกันที่ ร่างของโอว่เซียงชักกระตุกรุนแรง

สาวใช้หวีดร้องลั่น ความทรมานจากถูกทำร้าย ความเคียดแค้นผสมปนเปกันไปหมด หัวใจของไฉจูคล้ายถูกควักออกมา แล้วนำไปย่างบนไฟร้อนๆ

“แม่นมโอว่!” นางร้องไห้ราวกับจะขาดใจตายเมื่อโอว่เซียงสิ้นใจลงต่อหน้า และเป็นตอนนั้นที่มีโซ่เหล็กลึกลับตวัดรัดลำคอของนาง

“อ๊ะ...ใคร ผู้ใด มันบังอาจลอบกัดข้า”

สาวใช้ตกใจ กระนั้นยังไม่ยอมแพ้ รีบแทงเข็มเงินใส่หน้าอกหลี่หวางชิง ก่อนพยายามสลัดตนเองให้หลุดจากพันธนาการ

“ฮูหยินไม่ต้องห่วง รีบฟื้นคืนมา!” ดวงตานางจดจ้องร่างที่แน่นิ่ง เหตุใดหลี่หวางชิงถึงไม่ฟื้นคืน ทั้งที่เข็มเงินแทงเข้าสู่หัวใจนางแล้ว

“ฮูหยิน!” สาวใช้ร้องเรียกอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง ยามนั้นกระบี่อ่อนที่พันทับสายรัดเอวถูกนำออกมาใช้งาน นางหมุนตัวหลายตลบ เพื่อสลัดพวกหมาหมู่ที่บุกเข้ามาหมายจะฆ่านางให้ตาย

ไฉจูสู้อย่างที่สุด นางกระโดนถีบพื้น ไล่ฟันผู้อื่นอย่างบ้าเลือด ขณะเดียวกันก็มองไปยังหลี่หวางชิง ทว่าจนป่านนี้อีกฝ่ายยังไม่ได้สติ หรือว่า ‘พิษเก้ารากเจ็ดหาง’ จะไร้ทางแก้!

จู่ๆ สายฝนเย็นเฉียบที่คล้ายน้ำแข็งก็หยุดตกชั่วขณะ สายลมสงบนิ่ง ทุกอย่างเหมือนกำลังจะเกิดเหตุการณ์ประหลาด ยามนั้น สาวใช้เกิดความหวาดกลัวจับจิต ถึงนางจะมีฝีมือเพียงใด ทว่าศัตรูเป็นถึงหน่วยสังหารของคนในวัง เหตุใดนางคนเดียวจะสามารถยื้อเวลาได้นานกว่านี้

ไฉจูล้วงเข้าไปในเสื้อ ตั้งใจใช้ไม้ตายสุดท้ายที่มีเพื่อพา

หลี่หวางชิงหนี เมื่อระเบิดควันถูกขว้างไปข้างหน้า ไฉจูจึงโผนทะยานหมายคว้าเอาร่างคนเป็นนายไว้ ทว่ากับเกิดเหตุการณ์น่าตื่นตระหนก เมื่อมีสายฟ้าฟาดลงมาใส่หลุมศพ!

ร่างของไฉจีกระเด็นไปไกลหลายจั้ง นางตกใจ และจุกเจ็บประหนึ่งร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เลือดไหลออกจากหูทั้งสองข้างไฉจู ยามนั้นนางไม่ได้ยินเสียงใด ร่างกายภายในเหมือนถูกเผาไหม้

กระนั้นนางก็ห่วงหลี่หวางชิงจับใจ สาวใช้กระเสือกกระสนลุกขึ้น นางหมายเข้าไปคว้าร่างของคนเป็นนายที่นางรักอีกหน ด้วยยามนี้มองเห็นไฟลุกท่วมโลงศพ!

เมื่อใช้ลมปราณปรับสมดุลในร่างกายได้ ไฉจูจึงบ่ายหน้าเข้าไปหาหลี่หวางชิงแต่คมมีดแหลมๆ พุ่งแทงเข้าใส่กลางแผ่นหลังไฉจู แล้วทะลุมาอยู่ข้างหน้า

“สารเลว! ไอ้ลูกหมาตัวไหน ลอบกัดข้า!”

ไฉจูเอ่ยจบก็ตัวแข็งค้าง ดาบของพวกมันอาบยาพิษ!

“ฮึๆ ๆ สิ้นฤทธิ์เสียที รีบตัดหัว แล้วแยกร่าง ควักเครื่องในออกไปเผาทิ้งเสีย จากนั้นให้นักพรตสะกดวิญญาณพวกนางไว้ที่นี่ จะได้ไปผุดไปเกิดไม่ได้ ส่วนหัวทั้งหมดนำกลับไปด้วย”

ไฉจูขนลุกซู่ ดวงตานางจ้องเขม็งคนที่คิดร้ายต่อนางและหลี่หวางชิง

“พวกเจ้า ทำเช่นนี้เพื่อการใด ฮูหยินข้าเป็นสตรีเพียบพร้อม นางหาได้มีความผิด”

“หึๆ ๆ พวกเจ้าล้วนสมควรตาย และถึงจะมีสิบหัว

ฮูหยินหลี่คนงาม ก็ไม่พอให้นายของข้าตัด!”

สาวใช้ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ความเกลียดชังนี้น่ากลัวเหลือเกิน เฮือกสุดท้ายก่อนที่นางจะสิ้นใจลงบนพื้นที่ชื้นแฉะ ดวงตาเรียวของไฉจูต้องเบิกค้าง พร้อมกันนั้นเสียงมือสังหารก็เจือด้วยความพรั่นพรึง

“ศพล่ะ ศพของฮูหยินหลี่หายไปไหน!”

มือสังหารต่างถามไถ่กัน เหงื่อเย็นๆ ไหลท่วมร่างชายฉกรรจ์เหล่านั้น

ไฉจูมองไปยังโลงศพที่ฟ้าผ่าลงมาเมื่อครู่ บางส่วนยังมีไฟไหม้ลุกลามอยู่

“ฮูหยินโปรดล้างแค้นให้บ่าวด้วย ไฉจูไร้วาสนา สะ ส่งท่านได้เพียงเท่านี้!”

สาวใช้เอ่ยจบ ร่างของนางก็แน่นิ่งลงไปบนพื้น