ตอนที่ 12
พชรมนหวีดร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางโดนกดทับลงบนที่นอนหนานุ่มอีกครั้ง เธอผวาอีกรอบเมื่อเขาใช้เชือกมัดมือเธอเอาไว้ติดกับหัวเตียงเขาทำเหมือนเธอไม่ใช่คน เป็นทาสรองรับอารมณ์ของเขาหรืออย่างไรกัน
“ปล่อยแพทนะคะ พี่เบสจะทำอะไรอีก” เธอยอมรับว่าเสียงสั่นเพราะหวาดหวั่นกับการกระทำของเขาเหลือเกิน ยิ่งดวงตาของเขาทำให้เธอแข็งขาอ่อนแรงไปหมด
“พี่จะไม่ให้แพทหนีพี่ไปอีกแล้ว” เขาพูดหน้าตาย ทำเหมือนตัวเอง ต้องปฏิบัติกับเธอแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลาที่ต้องการ แล้วเธอก็ต้องมารองรับอารมณ์ของเขาเหมือนนางบำเรอ
"ปล่อยแพทนะ มัดแพททำไม คนใจร้าย คนป่าเถื่อน คนไร้หัวใจ” จากนั้นมือหนาก็เอื้อมมาโอบกอดร่างหล่อนเอาไว้ก่อนจะแก้มัดให้หล่อน ด้วยความสงสารที่เห็นนางเอกสาวหลั่งน้ำตาโดยไม่ได้ตั้งใจ
พอใกล้รุ่งร่างหนาก็ขยับเข้ามากอดร่างบางเอาไว้แน่น แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา
“เตรียมอาหารด้วย ไม่ใช่พอเป็นเมียแล้วจะอยู่นั่ง ๆ
