“เท่าไรก็สู้วะ” สุเมธทิ้งท้าย ผุดลุกขึ้น เลือกที่จะเดินกระแทกไหล่หนุ่มร่างใหญ่ออกไปจากตรงนี้ ถ้าจะให้บอกว่าซื้อไว้ให้ลูกหลานเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจและยอมถอย ไม่มีทาง เพราะต่างคนต่างวางเดิมพันด้วยศักดิ์ศรีกันไว้แล้ว
พยัคฆ์มองตามหลังชายสูงวัยใจนักเลง พอเห็นเขาวาดขาข้ามรั้วไปยังที่ดินตรงกลาง มุมปากก็กระตุกยิ้ม
“เศรษฐีไร่ส้มโลหกิจคงไม่ยอมง่ายๆ หรอก” เนิ่นวาดฝันถึงเงินก้อนโต เขายิ้มให้เจริญ ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าที่ดินซึ่งบอกขายมาสองปี จู่ๆ จะถูกแย่งกันซื้อในวันนี้ เขาจะยังไม่ขายให้ใครคนใดคนหนึ่งก่อน เพราะดูว่าราคาจะไปได้อีกไกล
“ไร่ส้มโลหกิจ จากเชียงใหม่น่ะเหรอครับ” พยัคฆ์สนใจเรื่องคู่แข่งมากกว่าที่ดินแล้ว
“ใช่ ส้มโลหกิจที่ขึ้นชื่อเรื่องความหวานเจี๊ยบนั่นแหละ” เนิ่นตอบ
“ของตระกูลพัฒนโลหกิจ” พยัคฆ์ยิ้ม เสือจมูกไวเสมอ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะโชคดีอย่างนี้ “พูดถึงแล้วหิวส้มสองกลีบของไร่นี้”
“อ
