ห้ามรัก NC20+ (เซตวิศวะ)

EPISODE 09 พยายามแล้ว

ครืด~ ครืด~

นอนดูซีรี่ย์ไปซักพักสายเรียกเข้าจากยัยคะนิ้งก็ดังขึ้น ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูอย่างชั่งใจ ทำไมช่วงนี้มันถึงได้โทรมาหาฉันบ่อยจัง ทั้งที่ปกติเวลาโทรมาถ้าไม่ชวนเที่ยวก็คงเรื่องงานแค่นั้น

"อือ ว่า" ฉันกดรับสายแล้วปรายตามองคนที่นั่งทำงานอยู่เล็กน้อย

(แกอยู่ไหน หอมั้ย) เสียงยัยนั่นดูตื่นเต้นแปลกๆ

"อืม มีอะไร"

(ฉันเห็นรถพี่คิวจอดหอแก เขาไปหาใคร แกเห็นมั้ย)

พอยัยคะนิ้งพูดจบฉันก็นิ่งเงียบไป แต่หัวใจมันดันเต้นแรงขึ้นมา

(ยัยเตย ฟังฉันอยู่มั้ย)

"ฟัง"

(แล้วแกรู้มั้ย เห็นพี่เขาหรือเปล่า)

"ไม่เห็น อยู่แต่ในห้อง" ฉันตอบแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่งมือเล็กๆชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศยี่สิบเอ็ดองศา

(เออๆ ถ้าเห็นบอกด้วยนะ อยากรู้ว่าไปหาใคร) พูดจบยัยนั่นก็กดวางสายไปทันที

"เพื่อนเธอเหรอ" อยู่ๆพี่คิวก็ถามออกมาแล้วหัวเราะในลำคอ ทั้งที่ตัวเองกำลังทำงานอยู่และมองแต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่พิมพ์อะไรไม่รู้เต็มไปหมดสลับกับหน้าโปรแกรมบางอย่างที่น่าจะเกี่ยวกับสาขาที่เขาเรียนอยู่

"อืม"

"โกหกเพื่อนไม่ดีนะ" คราวนี้เขาพูดแล้วหันมายิ้มแบบกวนๆ "รักเพื่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องโกหก"

"บางที่พี่คิวก็เป็นอะไรที่อยู่เหนือคนปกติ รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะตัวเองยังจะมาว่าคนอื่น เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งก็ไม่รู้" ฉันพูดไปด้วยความหงุดหงิดไม่รู้จะจัดการกับผู้ชายคนนี้ยังไงดี

"พยายามแล้ว" เขาตอบเสียงเรียบแล้วนั่งทำงานต่อเหมือนไม่ใส่ใจ

"พยายามแล้วจะมาหาทำไมอีก แต่เตยก็โง่เองแหละที่เปิดประตูให้พี่เข้ามา" ฉันพูดแล้วถอนหายใจออกมาเหมือนหาทางออกไม่ได้

"หมายถึงฉันพยายามจะไม่ยุ่งกับเพื่อนเธอแล้ว แต่เพื่อนเธอตื้อ"

พูดแบบนี้อีกแล้ว พูดเหมือนให้ความหวัง แต่ฉันไม่ได้หวังอะไรจากเขาซักหน่อยทำไมต้องเก็บมาคิดฟุ้งซ่านด้วยนะ

"งั่นก็เลิกยุ่งกับเตยคงง่ายกว่า" เพราะถ้าเทียบกันยัยคะนิ้งคงชอบเขามากกว่าฉันที่ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกับเขา

"..." พี่คิวไม่ตอบ เขานั่งเงียบทำงานต่อ ฉันจึงหันกลับมาดูซีรี่ย์ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบหนึ่งทุ่มพี่คิวก็ลุกขึ้นไปแต่งตัวแบบเดิม

"ไปแต่งตัวไป" เขาหันมาบอกฉันแล้วพับจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คลงแต่ไม่ได้เก็บมันใส่กระเป๋า

"แต่งทำไม" ฉันเอี้ยวตัวมาถามคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง ขณะที่ตัวเองนอนดูซีรี่ย์อยู่เหมือนเดิม

"ไปกินข้าว ไม่หิวเหรอ"

"พี่ไปเองเถอะ" ฉันบอกแล้วหันตัวกลับมากดเล่นต่อ

"ถ้าไม่ลุก..." พูดไม่ทันจบเขาก็ขยับลงมาคร่อมฉันไว้จากด้านหลังก่อนจะนอนทับตัวฉันเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้

"พี่คิว! ไอ้บ้าลุกออกไปนะ!"

"จะไปมั้ย ถ้าไม่ไปจะเอาตอนนี้เลย" ไปพูดเปล่ามือยังสอดเข้ามาในเสื้อสายเดี่ยวของฉันก่อนจะเลื่อนมาบีบหน้าอกอีก

"พี่คิว!" ฉันพยายามจะขัดขืนแต่ตอนนี้แทบจะขยับไม่ได้เพราะเขาล็อกตัวฉันไว้จากด้านหลัง

"สงสัยอยากให้เอาก่อน" คนด้านหลังเลื่อนมือลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็วทำทีจะเกี่ยวกางเกงขาสั้นของฉันลงอีก

"อื้อ!! ไอ้บ้าปล่อยเลย จะลุกแล้ว ปล่อย!" ฉันดิ้นคลุกคลักอยู่ใต้ร่างของพี่คิว หนักก็หนักขยับตัวไม่ได้อีกเกลียดที่สุดเลย!!

แล้วเขาก็ยอมลุกออกจากตัวฉันไปยืนข้างเตียง เสยผมขึ้นก่อนจะเท้าเอวมองฉันที่กำลังทำหน้าบึ้งใส่

สุดท้ายฉันก็จำยอมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มันดีกว่านี้แล้วออกจากห้องไปกินข้าวกับเขาจนได้

"ไปไกลๆ ที่ใครไม่รู้จัก" ฉันบอกตอนที่นั่งอยู่บนรถที่เคยนั่งมาแล้วครั้งหนึ่ง ในคืนวันไนท์แสตนของฉัน

แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ใช่ซะแล้ว เพราะไอ้บ้านี่มันดันติดใจฉันจนต้องตามติดชีวิตนักศึกษาอย่างฉันอยู่

"บอกร้านมา" เขาบอกแล้วหันมามองหน้า ซึ่งตอนนี้มันก็ยังบูดบึ้งอยู่ "ทำหน้าดีๆ"

"ไปย่าน XXX เลย"

"ไกลขนาดนั้นไม่ไปกินต่างจังหวัดเลยล่ะ" เขาบ่นแต่ยังคงขับรถไปเรื่อยๆ และสุดท้ายก็จอดที่ร้านบะหมี่ร้านหนึ่งที่คนเยอะพอสมควรแต่ไม่ใช่ย่านมหาวิทยาลัยเรา

"ยืมหมวกนะ" ฉันเอื้อมมือไปหยิบหมวกเบาะหลังแล้วสวมไว้

"กลัวใครเห็นขนาดนั้น" พี่คิวเลิกคิ้วสงสัยคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

"อืม เปิดเผยไม่ได้ เตยไม่ใช่พี่ที่จะควงใครก็ได้ออกสื่อ" ฉันตอบแล้วเปิดประตูลงจากรถพี่คิวก็เปิดประตูตามมา

ที่จริงฉันยังไม่อยากมีปัญหากับใครตอนนี้ ไม่ว่าจะเพื่อนหรือผู้หญิงคนอื่นของพี่คิว

"เอาอะไร" พี่คิวถามแล้ววางแก้วน้ำที่เขาเพิ่งไปกดมาให้

"เตยเอา...หมี่แห้งหมูกรอบ ไม่เอาหมูแดง ไม่เอาผักโรยหน้า" ฉันบอกแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่น มองไปรอบๆก็ไม่มีนักศึกษาเลย

ดีแล้วจะได้ไม่มีเรื่องให้คิดมาก

Sun : กินข้าวยัง

ข้อความของซันแจ้งเตือนขึ้นมาบนจอ ฉันจึงเลื่อนลงมาแล้วกดเข้าไปตอบ

Toeyhom: กำลัง

เขาทักมาตลอดตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง พอรู้ตัวอีกทีก็เหมือนจะได้คุยกับเขาทุกวันไปแล้ว แต่ก็แค่ไม่กี่ประโยคในแต่ละวัน

Sun : เมื่อไหร่จะได้เลี้ยงข้าว

เขาก็เหมือนจะพยายามให้ฉันไปเจอ ก็ปกติของคนที่กำลังจีบเราล่ะมั้ง แต่ฉันยังไม่พร้อมเลยบ่ายเบี่ยงมาตลอด

Toeyhom : ไว้ตอนหิวข้าวพร้อมกันนะ

ฉันตอบไปแบบนั้นก่อนจะกดออกจากหน้าแชทนั้น พี่คิวก็เดินกลับมาพอดี เขานั่งลงแล้วก็มองหน้านิ่งๆแต่ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ

"พรุ่งนี้เรียนกี่โมง"

"บ่าย"

พอขึ้นปีสามก็ดูเหมือนตารางเรียนจะสบายขึ้นเพราะตอนปีหนึ่งปีสองฉันเก็บวิชาหนักๆไปหมดแล้ว และอัดเต็มที่จนช่วงนั้นแทบไม่ได้เที่ยวไหนเลย

"มีอะไร" ฉันเงยหน้าจากมือถือแล้วมองคนที่จ้องหน้าอยู่ อย่างกับกลัวฉันจะหายตัวไป

"พรุ่งนี้ตื่นเช้าได้มั้ย"

"ไม่ชอบตื่นเช้า" ฉันบอกแล้วหลบสายตานั่นกลับมามองมือถือต่อ

"งั้นก็ลองตื่นซักวัน" พูดจบบะหมี่ที่สั่งก็มาเสริฟ์พอดี ฉันจึงไม่ได้ถามต่อว่าทำไมเพราะตอนนี้เริ่มหิวมากแล้ว

พอกินข้าวกันเสร็จพี่คิวก็พาฉันกลับ แต่...มันไม่ใช่ทางกลับหอฉัน!

"จะไปไหนอีก"

"ไปเอาเสื้อผ้า"

ฉันอ้าปากค้างจะด่าแต่พี่คิวก็ทำสายตากลับมาเหมือนจะบอกว่าถ้าพูดอะไรออกไปเขาจัดการฉันแน่นอน

"ทำแบบนี้ทำไม" ฉันได้แต่พูดเบาๆเพราะความไม่เข้าใจ เขากำลังจะจริงจังกับฉันเหรอ แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรฉันเลย ขับรถไปจอดหน้าคอนโดตัวเองแล้วบอกให้รอยู่ในรถ

จะหนีไปตอนนี้เลยดีมั้ย

แต่ถ้าหนีไปก็ต้องลำบากเรียกรถอีกเพราะมันไม่ใกล้หอฉันเลย เผลอๆพี่คิวจะลงมาซะก่อน และต่อให้หนียังไงเขาก็ตามไปเจอที่หอ

สุดท้ายฉันก็ต้องเลือกที่จะนั่งรอเขาในรถแบบเดิมจนกระทั่งเขากลับมาพร้อมกระเป๋าเป้ที่มีเสื้อผ้าอยู่ในนั้น

"ถามหน่อยทำไมต้องไปนอนห้องเตย"

"เหงา" นี่คือคำตอบที่ทำเอาฉันอยากจะกระชากคอเขาเข้ามาแล้วฟาดหน้าซักที "นอนกับเธอสนุกกว่า"

"พี่ไม่ไปนอนกับคนอื่นล่ะ ที่เขาอยากนอนด้วย" ฉันพูดแล้วมองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ

"ใครดี เพื่อนเธอมั้ย" พี่คิวเท้าแขนไว้กับเบาะแล้วยื่นหน้ามาถามฉันจนต้องเอียงตัวหลบ

"แล้วแต่พี่"

"ผู้หญิงพูดว่าแล้วแต่แปลว่าไม่อยากให้ทำ" เขายิ้มแล้วค่อยๆเคลื่อนรถออกไป ฉันหมดปัญญาจะเถียงกับคนแบบพี่คิวแลัว พูดอะไรไปก็ไม่ชนะผู้ชายอะไรหน้าด้านหน้าทน

"ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เตยแน่นอน ถ้าเตยพูดว่าแล้วแต่คืออยากทำอะไรก็ทำ เตยไม่สนใจ" ฉันตอบแล้วหันหน้าออกทางหน้าต่างอีกรอบ