EPISODE 08 คิดถึงจัง

1612 Words
พอทำงานเสร็จพวกเราก็ชวนกันไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะอักษร เพราะที่นี่มีร้านข้าวไก่ย่างร้านหนึ่งที่ดังมาก ไม่ว่าใครก็ต้องได้มาลองซักครั้งก่อนเรียนจบ เวลานี้เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงคนเลยไม่มากเท่าไหร่ "พรหมลิขิตชัดๆ" ทันทีที่มาถึงยัยคะนิ้งก็พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้พวกเราต้องมองตามสายตาของมันไป เห็นกลุ่มผู้ชายวิศวะใส่เสื้อช็อปสีกรมสามสี่คนกับผู้หญิงอีกสามคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันหนึ่งในนั้นคือคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในโลก 'พี่คิว' ซวยอีกแล้วชีวิตฉัน ปกติก็ไม่เคยมาเจอกันตอนกลางวันแบบนี้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขาในลุคนักศึกษา ก็ดูดีไปอีกแบบแหละ เพื่อนเขาในกลุ่มก็หน้าตาดีกันหมดรวมถึงผู้หญิงด้วยคงเป็นแฟนของผู้ชายแก๊งนั้นซักคน "แก๊งนี้แหละเพื่อนสนิทพี่เขา" ยัยคะนิ้งทำหน้าคาดหวังอะไรบางอย่างก่อนจะหยิบกระเป๋าตังของตัวเองแล้วแกล้งเดินผ่านไปทางโต๊ะของพี่คิว พอพี่เขาหันไปเจอยัยนั่นก็ทำตัวเหมือนบังเอิญและทักทายไป จริตนี้ใครมันจะดูไม่ออก "เชื่อมันเลย กูขอเลิกคบมันได้มั้ย รับไม่ได้" เค้กบ่นอย่างรำคาญก่อนจะเดินไปร้านข้าว ฉันกำลังจะเดินออกไปก็เผลอสบตาสกับพี่คิวที่หันหลังมามองพอดี ยัยนั่นคงบอกว่ามากับพวกเรา พอเห็นฉันเขาก็เหมือนอมยิ้มแล้วหันกลับไป ไม่รู้ทำไมถึงได้เกลียดรอยยิ้มนั่นนัก ดูไม่ถูกใจฉันเอาซะเลย "เอาข้าวไก่ย่างพิเศษค่ะ" ฉันสั่งกับป้าคนขายแล้วยิ้มให้ "ไม่เห็นหน้านานเลย นึกว่าเรียนจบไปแล้ว" ป้าจำฉันได้ด้วย รู้สึกปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสองพวกเราชอบมากินข้าวคณะนี้แต่พอขึ้นปีสามก็ไม่ค่อยได้มาอีกเลยไม่แปลกที่แกจะคิดว่าฉันเรียนจบแล้ว "เตยยังอยู่ปีสามอยู่เลยค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับยิ้มให้ ป้าแกก็หัวเราะลั่นแล้วขอโทษขอโพยใหญ่คงกลัวฉันโกรธล่ะมั้งที่หาว่าหน้าแก่จนเรียนจบไปแล้ว "ป้าไม่ได้ว่าหน้าแก่นะ แต่เห็นหายไปหลังปิดเทอมเลยคิดว่าเรียนจบ อย่าโกรธนะลูก ยังไงก็สวย ฮ่าๆ" "ไม่เป็นไรค่ะ เตยไม่คิดมากค่ะ" ฉันตอบแล้วรับจานมาจากป้าเจ้าของร้านก่อนจะเดินไปหยิบซอสและหมุนตัวเดินกลับมา "..!!" "..." ไอ้พี่คิวมันมายืนต่อแถวฉันตอนไหน พอหันมาพี่คิวก็ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาแบบนี้มันหน้าตบมากเขาจะรู้ตัวมั้ย แล้ววันนี้ฉันยิ่งใส่มาซะรัดติ้วเลย "หลีกหน่อยค่ะ" ฉันบอกเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้า เพราะตอนนี้เขายืนปิดทางเดินหมด "ออ ครับ" คนตรงหน้าตอบแล้วหลีกให้จริงๆแต่แค่นิดเดียวแล้วเหลือช่องให้เดินแค่คืบกว่า ทำทีไปตะโกนสั่งข้าวกับป้าแต่สายตามองฉันอยู่ "เอาแบบน้องเขาครับ น่ากินดี..." ไอ้บ้านี่อยากจะกวนประสาทใช่มั้ย "..." ฉันจ้องหน้าพี่คิวอย่างเอาเรื่องก่อนจะดันตัวเขาออกห่างจนเซไปข้างๆแล้วเบียดตัวออกมาทันที "กวนประสาท" "คิดถึงจัง" เขาพูดออกมาเบาๆ คำนั้นทำเอาฉันต้องหันไปมอง ก็เห็นหน้าใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นยิ้มกริ่มอยู่ "..." ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วหันหน้ากลับมา พี่คิวก็ก้าวเท้ามาใกล้ๆก่อนจะก้มลงมากระซิบจากด้านหลัง "คืนนี้ไปหา" "ไม่ต้อง!" พูดใส่หน้าเขาจบฉันก็รีบเดินออกมา โชคดีที่ร้านนี้อยู่มุมด้านในสุดคงไม่มีใครมองเห็น นอกจากป้าร้านข้างๆ "เป็นอะไรหน้าบูด" ยัยเค้กถามเมื่อเห็นฉันที่กำลังหย่อนตัวนั่งลง ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หน้าฉันมันยังไง แย่ขนาดไหน รู้แต่ว่าหงุดหงิด "ไม่มีอะไร โมโหหิว" ฉันตอบแล้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าว คิดว่ากินเสร็จก็จะกลับห้องเลยไม่อยากจะรอใครหน้าไหนทั้งนั้น "เมนมาเหรอเตยหอม" ยัยต้องตาเป็นพวกที่ชอบพูดคำธรรมดาหน้าตานิ่งๆแต่หมายหมายมันมักจะไม่ธรรมดาเท่าไหร่เลย "อืม คงใช่" ฉันตอบมันไปแบบนั้นให้จบปัญหา ที่จริงไม่เป็นประจำเดือนหรอกเพิ่งหายไปวันก่อน "ยัยคะนิ้งไปนานจังวะ" "นุ่น" ต้องตาบุ้ยปากบอกเค้ก ฉันเลยหันไปมองด้วย ก็เห็นยัยคะนิ้งเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาบข้างพี่คิวมา พอเขาถึงโต๊ะยัยนั่นถึงได้เดินมาหาพวกเรา "ไม่ต้องกินข้าวก็ได้มั้ง กินผู้ชายเหอะ" เค้กบอกคะนิ้งที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะ "ถ้าเขาให้กินจะกินให้ไว" ฉันปล่อยให้พวกนั้นโต้วาทีกันไป รีบกินของตัวเองจนหมดก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ "กลับก่อนนะอยากนอน" ฉันบอกพวกมันแล้วหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา "ไปส่งมั้ย รอก่อน" ยัยเค้กรีบกินข้าวในจานตัวเอง "แกไม่ต้อง ฉันเดินไปก็ได้ไม่ไกล" ฉันบอกมันแล้วเดินออกมา ที่จริงมันก็ไม่ได้ใกล้นักหรอกแต่ไม่อยากรบกวนเพื่อนเท่านั้น วันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียวช่วงเช้า ทีแรกว่าจะชวนพวกนั่นไปนั่งเล่นร้านกาแฟแต่ตอนนี้ไม่อยากไปไหนแล้ว ขอไปนอนหลับที่ห้องดีกว่า พอกลับมาถึงห้องฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใส่สบายเหมือนทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเล่นมือถือเรื่อยเปื่อย ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ฉันละความสนใจจากหน้าจอไปมองทางต้นเสียงแล้วมันก็ดังขึ้นอีกรอบจนต้องลุกไปเปิด "..." คนเคาะประตูยืนนิ่งแล้วมองมาด้วยรอยยิ้ม "มีอะไร" พี่คิวอีกแล้ว... นี่เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ "เข้าไปหน่อย" เขาบอกแล้วดันประตูเข้ามาแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว "พี่มีอะไรว่ามาเลย" ฉันหันหลังมาถามอย่างหาเรื่องนั่นแหละ "ไม่มีอะไร แค่อยากมาหา" เขาพูดได้หน้าตาเฉยมาก วางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับตาลงเหมือนคนที่อดหลับอดนอนมาหลายวัน "พี่คิว เรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า" "อืม" เขาตอบรับในลำคอทั้งที่ไม่ได้ลืมตา นอนหงายเอาแขนก่ายหน้าผากไว้ด้วยก็คงเหนื่อยจริงๆมั้งแต่ฉันต้องสนหรือไง "ห้ามมาหาอีก เลิกยุ่งกับเตยได้แล้ว" "..." เขาไม่ตอบค่อยๆลดแขนลงแล้วลืมตาขึ้น "อย่างอแง ของีบหน่อย" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะถอดถุงเท้าไปวางข้างตะกร้าเสื้อผ้าของฉันถอดกางเกงยีนจนเหลือแต่กางเกงขาสั้นแล้วเดินกลับมาที่เตียงทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ "พี่คิว!" "ถ้าไม่เงียบฉันเอานะ" ฉันเงียบลงทันทีที่เขาพูดจบ เออ! อยากนอนก็นอนไปเลย! แล้วเขาก็หลับไปจริงๆ ฉันจึงเดินไปปิดประตูหลังห้อง เปิดเครื่องปรับอากาศ หยิบโน้ตบุ๊กมานอนดูซีรี่ย์บนเตียง ใส่หูฟัง จนกระทั่งตัวเองเผลอหลับไปอีกคน "อื้อ..." ฉันค่อยๆขยับตัวตื่นขึ้นมาเมื่อถูกรบกวนจากอะไรบางอย่าง พอหรี่ตาขึ้นมามองถึงรู้ว่าไอ้คนที่นอนข้างๆกำลังแอบมาคลอเคลียฉันอยู่ "หลับต่อดิ ตื่นทำไม" "ทำอะไรพี่คิว" ฉันดันหน้าเขาออกแล้วขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง "คิดถึงไง ไม่เจอตั้งหลายวัน" เขาพูดแล้วยิ้มออกมา "หายง่วงก็กลับไปได้แล้ว" "ทำไมชอบไล่วะ" เขาขมวดคิ้วเข้าหากันมองฉันเหมือนไม่พอใจ "ก็ไม่อยากให้มา" พี่คิวไม่ตอบอะไรฉัน เขาลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปล้างหน้า จนเสื้อช็อปของเขาเปียกน้ำเป็นวาวๆ ร่างสูงเดินไปหยิบผ้าขนหนูของฉันมาเช็ดหน้าเหมือนทุกอย่างในห้องเป็นของตัวเอง ไม่เกรงใจเจ้าของห้องอย่างฉันเลยแม้แต่นิดเดียว "ขอรหัสไวไฟหน่อย" เขาพูดแล้วนั่งลงกับเก้าอี้ เอาคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กออกมาเปิดทำงาน "จะอยู่ถึงกี่โมง" "ขอรหัสไวไฟ" เขาไม่สนใจจะตอบฉันแต่ทวนคำพูดตัวเองอีกรอบ ฉันจึงจำใจเดินไปหา "หลบดิจะพิมพ์ให้" พอพูดจบเขาก็ดึงฉันไปนั่งบนตักทันที "นี่!" "พิมพ์" ฉันถอนหายใจแล้วเข้ารหัสให้เขา พี่คิวก็เอาคางมาวางบนไหล่เล็กของฉันพร้อมกับกอดเอวไว้หลวมๆ "ตัวหอม" ไม่พูดเปล่ายังเอาจมูกมาคลอเคลียตรงซอกคอฉันด้วย "โรคจิต ปล่อยได้แล้ว" ฉันดึงมือหนาออกจากตัว เขาก็ยอมปล่อยง่ายๆ จากนั้นก็นั่งทำงานของเขาเงียบๆ ส่วนฉันก็มานอนดูซีรี่ย์ต่อ พลางคิดหาวิธีที่จะทำให้ไอ้คนด้านหลังออกไปจากห้อง แต่สุดท้ายก็คิดไม่ออกอยู่ดี
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD