ตอนที่ 2 ไม่มีทาง

2690 Words

ครืน--- ครืน--- (ว่าไงหวาน) (แกแต่งตัวเสร็จยังลิน) (เสร็จแล้วจร้า) (หวานอยู่หน้าคอนโดลินแล้วนะ (โอเค ลินกำลังจะลงไปหานะ) (จร้าหนูมิลิน) หลังจากวางสายฉันก็รีบกดลิฟต์ลงไปหาหวานที่หน้าคอนโดทันที " ว้าวววว ลินวันนี้สวยมากเลยนะ " หวานเอ่ยชม มิลินทันทีที่เธอเปิดประตูก้าวขึ้นรถมา เธอทั้งสวยและน่ารักในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีดำลายลูกไม้กางเกงยีนขาสั้นปล่อยผมยาวลอนแผ่กระจายเต็มหลัง เผยให้เห็นผิวพรรณที่เรียบเนียบน่าหลงใหล " ปากหวานเหมือนชื่อเลยนะหวานก็สวยเซ็กซี่มากรู้ไหม " " แน่นอนฮ่า ๆ งั้นเราไปสนุกกันดีกว่าลิน " “จร้า” ผับ Nice ไม่นานหวานก็ขับรถมาถึงผับ Nice เราสองคนเปิดประตูลงรถทันทีเมื่อเข้ามาจอดภายในโรงจอดรถของผับ " พร้อมหรือยังลิน? " " พร้อมจร้า " เมื่อเดินเข้ามาในผับผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลง ทั้งแสงสีแสงวิบ ๆ วับ ๆ ฉันกับหวานก็เดินมานั่งที่โต๊ะที่หวานเป็นคนจองไว้ " ลินแกไม่ดื่มหรอ? เห็นนั่งจ้องแก้วมานานแล้วนะมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า? " หวานเอ่ยถามมิลินขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นเธอเอาแต่จ้องแก้ว ตั้งแต่พนักงานเข้ามาเสิร์ฟจนตอนนี้ก็ยังไม่ดื่มสักทีราวกับมีเรื่องเครียดอะไรอยู่ในใจ " เปล่าหรอกแค่กลัวตัวเองเมา " ฉันก็ตอบหวานปัด ๆ ไปพร้อมกับยิ้มให้แบบเจื่อน ๆ ที่จริงฉันก็มีเรื่องเครียดนั่นแหละคงหนีไม่พ้นเรื่องพี่ชายของฉัน " ดื่มเถอะลินวันนี้เรามาสนุกกันนะ ถ้ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจเล่าให้ฉันฟังได้ " " ขอบคุณนะหวาน งั้นเรามาชนแก้วดีกว่า " เกล้งงงง! เสียงชนแก้วระหว่างมิลินและหวาน มิลินกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากทันที " ฝืดคออ่ะ " เมื่อฉันกลืนเข้ามันเข้าไปในลำคอมันฟืดคอขึ้นมาจนฉันหลับตาปี๋ ฉันคงไม่ได้ดื่มมันนาน ล่าสุดที่จำได้ก็หลายเดือนที่แล้วส่วนมากฉันไม่ค่อยเข้าผับหรอก " ฮ่า ๆ หนูมิลินที่แท้ทรู " หวานเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสาวก็เอ่ยแซวขึ้นมาทันที " ไม่ค่อยได้ดื่มฮ่า ๆๆ " " ถ้าลินเมากลับไม่ไหว หวานต้องแบกลินกลับนะ " " ได้เลย” “จร้า หวานงั้นเดี๋ยวลินไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " " ให้ไปเป็นเพื่อนไหมลิน " " ไม่เป็นไรหวานลินไปแป๊บเดียว " " ระวังตัวด้วยนะลิน " ฉันยิ้มและพยักหน้าเข้าใจฉันก็เดินตรงไปห้องน้ำทันที ปึก!! กรี๊ดดดด!!!! " อึก! ยะ...อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ผมขอเวลาอีกไม่กี่วันผมจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุดครับ " ชายหนุ่มถูกถีบตกลงมาจากบันได ชั้นวีไอพี ของผับสภาพเลือดอาบทั่วใบหน้าด้วยฝีมือของมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะดันตัวนั่งคุกเข่าขอร้องมาเฟียหนุ่มผู้น่าเกรงขามตรงหน้า โดยมีเสียงกรีดร้องของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ ระหว่างที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำมาได้ไม่กี่ก้าวต้องมาหยุดชะงักอยู่ที่หน้าบันไดทางขึ้นไปชั้น วีไอพี ของผับ ภาพตรงหน้ามีผู้ชายนั่งคลุกเข่ายกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนชายฉกรรจ์ชุดสูทสีดำท่าทางน่ากลัวด้วยสภาพมีเลือดอาบใบหน้า แต่มีผู้ชายคนหนึ่งท่าทางน่าเกรงขามยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองคนตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขานิ่งจนน่ากลัว ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังคงเป็นลูกน้องนั่นแหละ " เอามันไปให้พ้นน่ารำคาญ " เทวินสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเรียบ " อย่าทำอะไรผมเลยนะครับคุณเทวิน ปึก! อึกก " เทวินไม่สนใจคำพูดของคนที่กอดขาขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสมเพช ที่มีปัญญายืมแต่ไม่มีปัญญาใช้หนี้คืน เทวินสะบัดขาออกจากวงแขนพร้อมกับถีบเข้าไปกลางอกของคนตรงหน้าจนหงายหลังล้มลงไปกองกลับพื้นอีกครั้ง " จัดการซะ น่ารำคาญ " “ครับนาย “สิ้นเสียงลูกน้องจึงลากตัวผู้ชายตรงหน้าไปทันทีตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม “ได้โปรดคุณเทวิน อย่าทำอะไรผมเลย!!!!” ฉันยังคงยืนอึ้งกับการกระทำของผู้ชายที่ชื่อเทวินนั่นเขา ไม่สนใจผู้ชายคนนั้นเลยแถมยังถีบอีกทั้งที่ผู้ชายคนนั้นขอร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจ มันโหดร้ายเกินไปแล้ว ทำไมเขาไม่พูดกันดี ๆ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย เขาโหดเหี้ยมอย่างที่แทนกับพี่คิรินพูดจริง ๆ รูปร่างหน้าตาก็หล่อไม่น่าทำนิสัยเสียอย่างนี้เลยเหนื่อยใจแทนพ่อแม่เขาจริง ๆ เลยที่ต้องรู้ว่าลูกชายทำตัวแย่ ๆ แบบนี้ " หลีก! " ระหว่างที่ฉันทั้งยืนอึ้งและกำลังคิดตามกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ก็มีเสียงอันเยือกเย็น สุดให้สติฉันกลับมาเหมือนเดิม ฉันเงยหน้าขึ้นมองใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องชะงักไปอีกครั้งเมื่อเขาคนนั้นคือ เทวินผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกและโหดเหี้ยมยืนอยู่ตรงหน้าฉันและใช้สายตามองมาที่ฉันนิ่ง ๆ จนยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ฉันรีบก้มต่ำหลบสายตาเขา มองดูใกล้ ๆ แล้วน่ากลัวซะมัด " ขะ...ขอโทษค่ะ " ฉันเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว โดยไม่มองหน้าพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้เขาเดินไป " เฮ้ยย!! ผู้ชายอะไรน่ากลัวชะมัด" พอเขาเดินผ่านหน้าฉันไปฉันรู้สึกโล่งอกไม่น้อยเมื่อกี้แหบจะหยุดหายใจกันเลยทีเดียว จากนั้นฉันก็รีบเดินกลับไปหาหวานทันที " แกไปนานจังลินเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดอยู่ตรงบันไดทางขึ้นไปห้อง วีไอพี " " คุณเทวินน่ากลัวกว่าที่คิดจริง ๆ นะหวาน เรากลับกันเถอะ " " ลินเจอกับคุณเทวินหรอ? " " ใช่ เขาโหดร้ายมากเลยนะ ทำร้ายแม้กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้ " " แล้วลินเป็นอะไรหรือเปล่า? " " ไม่หรอก เรากลับกันเถอะ " " อือ โอเค " หลังจากที่ฉันเล่าเหตุการณ์ให้หวานฟังเราสองคนก็รีบกลับคอนโดทันที เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้ฉันกลัวและตกใจอยู่ไม่น้อย เขาเป็นอย่างที่แทนกับพี่คิรินบอกจริง ๆ ถ้าเจอเขาที่ไหนอย่าได้เข้าใกล้แม้แต่น้อยฉันเชื่อแล้วล่ะ ต่อไปนี้ฉันคงไม่เจอเขาอีกแล้วแหละ ห้องทำงาน " หึ เจอกันชักทีนะแม่สาวน้อย เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก " ผมพึมพำออกมาอย่างสะใจ เมื่อผมดันเจอกับน้องสาวของไอ้คิรินที่นี่ ที่จริงผมก็รู้แหละว่าเธอมาที่นี่ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนยังไงซะเธอก็ต้องมาชดใช้กรรมให้พี่ชายเธออยู่ดีผมอยากรู้จริง ๆ ถ้าไอ้คิรินมันเห็นน้องสาวมันเป็นทาสผมมันจะรู้สึกยังไงนะแค่คิดก็สนุกแล้วล่ะครับ " ไอ้วิน! " แพคทริคพรวดพราดเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเทวินอย่างถือวิสาสะ " มีอะไร? " " กูว่าน้องสาวไอ้คิรินแม่งโคตรสวยเลยว่ะ " แพคทริคพูดเสียงตื่นเต้นพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเทวิน " กลับไป " " อะไรของมึงไอ้วินกูพูดด้วยไล่กูทำไมวะ!? " " ไร้สาระ ออกจากห้องกูไป! " " ไร้สาระอะไรวะ ว่าที่เมียมึงไม่ใช่? " แพคทริคเลิกคิ้วถามเทวินอย่างกวนอารมณ์ " กูไม่เคยคิดจะเอาน้องสาวมันมาเป็นเมีย " มันคิดได้ยังไงว่าผมจะเอาเธอมาทำเมีย ผมไม่มีวันนับญาติกับศัตรู เพราะมันที่ทำให้พี่ชายผมต้องตาย " กูจะคอยดูเทวินผู้โหดเหี้ยมและเย็นชา ระวังจะกลายเป็นเจ้าป่าก้มหัวให้แม่กระต่ายน้อยนะมึงกูขอเตือน " แพคทริคพูดกระแนะกระแหนเทวิน อย่างทีเล่นทีจริงแล้วจึงลุกเดินออกไปทันที " ไม่มีทาง!! " ผมไม่มีทางเป็นอย่างที่ไอ้แพคทริคมันพูดแน่นอน ไม่มีทาง วันต่อมา ผับ Nice (Tevin Talk) " ได้ข่าวมาว่ามึงสั่งให้ไอ้คิวสืบประวัติน้องสาวไอ้คิรินหรอวะ? " กร ถามเทวินที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ " จริงหรอวะ มึงคิดจะทำอะไรไอ้วิน? " แพคทริคถามอีกคน " กูจะทำให้ไอ้คนทรยศ ตายทั้งเป็นอย่างที่กูเคยเป็น " เทวินตอบเสียงเย็นชาก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่อีกครั้ง " มึงจะใช้น้องสาวไอ้คิรินแก้แค้นจริง ๆ หรอวะ? " แพค ทริคถามเทวินอีกครั้ง " มึงไม่ต้องถามมันแล้วไอ้แพค มึงก็รู้ว่ามันจะทำอะไรเงียบอย่างเนี่ยใช่อย่างที่มึงถามมันแน่นอน " ใช่ครับผมไม่ได้ตอบคำถามของไอ้แพคทริคต่อ ยังไงพวกมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมจะทำอะไรต่อไป ที่ผมเพิ่งมาจัดการอะไรตอนนี้เพราะเมื่อปีที่แล้วผมยังต้องจัดการกับอะไรหลายอย่างทั้งเรื่องพี่ชายผมที่ตาย และ ธุระกิจผมที่โดนไอ้มังกรมันถล่มจนเละ ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมอ่อนแอครับผมมีพี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่แต่พวกมันกลับมาพรากคนในครอบครัวที่เหลืออยู่คนเดียวของผมไป ดีที่ตอนนั้นผมมีไอ้แพคทริคและไอ้กรคอยช่วยเหลือ มาตอนนี้ผมกลับมามีทุกอย่างและพร้อมที่จะแก้แค้นคนทรยศ แล้วล่ะครับ " ขออนุญาตครับ ผมพาตัวไอ้บอลมาแล้วครับนาย " พรึบ!! “คุณเทวิน!! " ชายลูกหนี้ถูกลูกน้องเทวินทุ่มล้มลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะขานชื่อมาเฟียหนุ่มเสียงสั่น " ไอ้นี่หรอวะที่ไม่ยอมใช้หนี้มึง? " กร พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย " เงินกู? " ผมนั่งมองมันด้วยสายตานิ่ง ๆ แล้วถามมัน " ผะ....ผมขอเวลาอีกนิดได้ไหมครับผมหามาไม่ทันจริงๆ ครับคุณเทวิน " " กระทืบมัน! " สิ้นสุดคำสั่ง เหล่าลูกน้องของเทวินก็ทั้งเตะทั้งต่อยเข้าที่หน้าและตามลำตัวของลูกหนี้ทันที เขาไม่ฟังเสียงของลูกหนี้เลยแม้แต่น้อย " ไอ้สัสโหดว่ะ " แพคทริคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก ราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่มีคนถูกกระทืบต่อหน้าต่อตา " จัดการมันซะ " " คุณเทวินขอร้องล่ะครับให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ " บอลอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเทวินอีกครั้ง มีหรอที่เทวินจะเห็นใจเขาทั้งโหดเหี่ยมและไร้ความปรานี ลูกน้องของเทวิน ลากบอลออกมาจากห้องวีไอพี ไม่นานเทวินก็เดินตามออกมา ไอ้กระจอกมันเป็นหนี้ผมหลายร้อยล้านแต่มันไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนผม และเมื่อมันไม่มีเงินมาให้ผม ก็เอาชีวิตของมันแทนแล้วกัน เห็นแล้วรำคาญลูกตา แต่มันก็ดึงดันหน้าด้านอ้อนวอนผมอยู่ได้น่าสมเพชสิ้นดี “จัดการมันอย่าให้เหลือร่องลอย” “ครับนาย” “พวกมึงกลับไปได้แล้วกูมีงานต้องทำต่อ” “เออ ไว้เจอกัน” จากนั้นเหล่าเพื่อนของเทวินก็แยกกันกลับ เทวินจึงเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองทันที ตูดดด ตูดดด เทวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องคนสนิททันทีที่หย่อนสะโพกนั่งเก้าอี้ทำงาน (ครับนาย) ไม่นานคนปลายสายก็รับ (มึงไปพาน้องสาวไอ้คิรินมาหากูที่นี่ เดี๋ยวนี้) (ครับนาย) (มันถึงเวลาที่ผมต้องจัดการซะที ตอนนี้ผมก็แค่นั่งรอ) (Milin Talk) หลังจากที่ฉันไปทำรายงานที่คอนโดหวานมา พอกลับมาถึงห้องฉันก็รีบอาบน้ำและพร้อมที่จะนอนเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็มีเรียนเช้าอีกเลยต้องรีบนอนกลัวว่าจะตื่นสายจะไม่ทันเข้าเรียนเอายิ่งตอนนี้อยู่ปี สี่แล้วใกล้จะจบงานก็ยิ่งมากขึ้น " เสียดายความหล่อจริงๆ อึ้ยย ฉันคิดอะไรเนี่ยผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจริงๆ " ฉันสถบออกมาอย่างหัวเสีย ขณะที่ฉันนอนอยู่บนเตียงภาพผู้ชายโหดร้ายคนนั้นก็ลอยเข้ามาในสมอง ฉันรีบสะบัดความคิดนั้นทิ้งทันทีฉันไม่ควรคิดเรื่องเขาเลยแม้แต่น้อยหลังจากที่ฉันสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งฉันก็พยายามหลับตาลงอีกครั้ง ก๊อก ก๊อก ก๊อก ระหว่างที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับไปก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมามันทำให้ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างงัวเงีย ก๊อก ก๊อก ก๊อก " มาแล้วค่ะ " ฉันกำลังจะเดินไปเปิดประตูเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ใครมาเคาะอะไรดึกป่านี้รบกวนเวลาพักผ่อนของฉันจริง ๆ เลย แต่ฉันยังไม่เปิดนะแอบดูก่อนว่าใครมา ฉันจึงส่องดูตาแมว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยเปิดดูให้แน่ใจว่าใครมาเล่นอะไรพิเรนหรือเปล่า แกร๊ก! พรึบ! “อื้อออ!!!! “ระหว่างที่มิลินเปิดประตูออกมาเธอจึงโดน ล็อกคอเอาผ้าอาบยาสลบปิดจมูกทันที เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอยู่นาน ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ ปิดสนิทในที่สุด หลายชั่วโมงต่อมา --- ผับ Nice " อืออ!! ปวดหัวจัง " ฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวหน่อย ๆ ฉันจำได้ว่าตอนฉันเปิดประตูแล้วโดนใครไม่รู้ล็อคคอไว้ และภาพมันก็ตัดไปตอนนี้ฉัน งง มากเลยมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ฉันลืมตาขึ้นมาบนเตียงขนาดใหญ่และที่นี่ก็ไม่ใช่เตียงในห้องของฉัน ฉันจึงรีบเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีก็พบว่า.... " คะ....คุณทำไม? " หญิงสาวเบิกตากว้างขานชื่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกใจ เมื่อคนคนนั้นที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดเขานั่งอยู่โต๊ะปลายเตียงมองเธอด้วยสายตาเย็นชาราวกับคนไม่มีความรู้สึกอะไร " ตื่นสักทีนะ " เทวินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ขณะเดียวกันก็จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่า " ทะ...ทำไมลินมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ? หรือคุณจับตัวลินมา? " ฉันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ตอนนี้ฉันกลัวไปหมดทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ห้องนี้กับเขาได้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่อยากจะร้องไห้จริง ๆ " หึ ลองถามพี่เธอดูไหมล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น " " คุณรู้จักกับพี่คิรินด้วยหรอคะ? แล้วทำไมต้องถามพี่คิรินล่ะ?!! " เธอขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พรึบ!!! " อะ...โอ้ย!! อึก ฮื้อออ " พอฉันถามเขาเสร็จเขาก็ลุกเดินขึ้นมาบีบแก้มทั้งสองข้างของฉันทันที เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาดุร้ายทำอย่างกับฉันไปทำอะไรให้เขาเจ็บใจ เขาถึงมาแก้แค้นฉันด้วยการจับตัวมาแบบนี้ ด้วยความเจ็บทำให้น้ำตาฉัน ค่อย ๆ ไหลออกมาตอนนี้มันทั้งเจ็บและหวาดกลัวกับการกระทำและสายตาที่เขามองมาที่ฉัน แถมใบหน้าเขายังโน้มมาใกล้ฉันมาก ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน " รอไม่นานหรอกฉันจะทำให้พี่ชายเธอต้องตายทั้งเป็นเหมือนที่ฉันเคยเป็น " เทวินกดเสียงต่ำพูดใส่มิลินด้วยความแค้นเขามองเธอราวกับอยากจะบีบให้เธอตายคามือซะตอนนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more