ตอนที่ 7
853 Words
" นายครับ ไอ้คีรินนอนสลบอยู่หน้าประตูบ้านใบหน้ามันมีแต่แผลครับ " ลูกน้องที่ยืนเฝ้าประตูหน้าบ้านรีบเร่งเข้ามาบอกมังกรที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะทานอาหาร
" พามันไปโรงพยาบาลซะ กูไม่ชอบให้เลือดใครมาเปื่อนบ้านกู " มังกรสั่งอย่างขอไปทีเขาไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ได้ยิน
" ครับนาย "
โรงพยาบาล----
" เป็นไง ? โดนไอ้เทวินซ้อมมาปางตายเลยนะมึง " มังกรเอ่ยถามคิรินทันทีที่มาถึงด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเพียงนิด
" เพราะมึงไอ้มังกร น้องกูถึงโดนไอ้เทวินทำร้าย " คิริน พยายามดันตัวเองลุกขึ้นพิงกับหมอนทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังคงบอบซ้ำ ก่อนจะต่อว่ามาเฟียหนุ่มด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น
" หึ ต้องโทษพ่อมึงที่เป็นหนี้กู "
" กูล่อไอ้ทิวาพี่ไอ้เทวินมาให้มึงฆ่าแล้วไง ทำไมมึงยังจะให้กูทำงานให้มึงอยู่ ? "
" มึงก็น่าจะรู้ดีนะ ตอนนี้ไอ้เทวินมันกลับมายิ่งใหญ่และมีอำนาจกว่าเดิมแล้วมึงคิดว่ามันจะปล่อยมึงไปหรือไง กูถึงให้มึงมาทำงานกับกูไงเพื่อความอยู่รอดของตัวมึงเอง ขนาดตอนนี้มึงยังเกือบตายเพราะมันที่มันไม่ยอมฆ่ามึง เพราะมันต้องการทำให้น้องมึงเจ็บเหมือนที่มันเจ็บไงวะ "
" ถ้ากูเลือกยกบริษัทให้มึงแล้วไม่ทำตามที่มึงสั่ง น้องสาวกูคงไม่ตกอยู่ในมือมัน "
" มึงคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วว่ะ ฮ่าๆๆๆ มึงเลือกเอาเองจะทำงานให้กูและรอเวลาช่วยน้องสาวมึง หรือ จะยอมให้ครอบครัวมึงตาย " มังกรหัวเราะออกมาอย่างสะใจพร้อมกับพูดใส่คิรินอย่างเหนือกว่าแล้วเดินออกไปทันทีด้วยท่าทางอารมณ์ดี
" นายทำไมถึงยังให้มันทำงานอยู่กับเราครับ ? " มือซ้ายเอ่ยถามมังกรอย่างสงสัย
" หึ มึงคิดว่ากูจะยอมช่วยมันหรือไง อีกไม่นานน้องสาวมันจะเป็นจุดอ่อนของไอ้เทวินคราวนั้นกูคงฆ่ามันได้ง่ายขึ้น "
“ แผนนายสุดยอดเลยครับ “
“ หึ “ มาเฟียหนุ่มส่งเสียงผ่านลำคออย่างมีความสุข
หลายวันผ่านมาที่ ( ผับ Nice )
( Tevin Talk )
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แกร๊ก
" นายครับ " คิวลูกน้องคนสนิทเปิดประตูเข้ามาขานเรียกเจ้านายหนุ่มพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพตามมารยาท เทวินเพียงแค่ปลายตามองแค่นั้นโดยไม่ได้พูดอะไรก่อนจะก้มเซ็นเอกสารต่อ
" คุณมิลินไม่ยอมทานข้าวอีกแล้วครับนาย "
แต๊บ!!!
ผมวางปากกาลงกระทบโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์แล้วเงยหน้ามองไอ้คิวนิ่ง ๆ มันคงจะรู้ว่าผมคงไม่พอใจเลยก้มหน้าก้มตาหลบสายตาดุของผม เธอไม่ยอมกินข้าวงั้นหรอ ? หึ คิดจะเรียกร้องความสนใจหรือไงตลกสิ้นดี
" น่ารำคาญ ! "
" นะ...นายจะเอายังไงครับ ? " คิวค่อย ๆ เงยหน้าถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ มึงไปเอาข้าวจานใหม่ไปให้ยัยนั่น กูจะทำให้เธอยอมกินเอง ! “
“ ครับนาย “
เธอจะได้รู้ว่าคนที่กล้าลองดีผมมันจะโดนอะไร ตอนนี้ผมขังเธอไว้ที่ห้องนอนที่ผับของผมเองอยู่ครับ ตั้งแต่วันนั้นผมส่งคลิปผมกับเธอมีอะไรกันไปให้ไอ้คิรินดู มันก็รีบโผล่หัวมาหาผมทันที ผมเลยจัดหนักมันซะเลยสะใจดี ผมจะทำให้มันทรมารอย่างที่ผมเคยเป็น
( Milin Talk )
หลายวันมานี้ฉันก็เอาแต่ร้องไห้ตั้งแต่วันที่พี่คิรินถูกเขาทำร้าย จนสภาพแทบดูไม่ได้ ฉันก็เข้าใจนะว่าพี่คิรินทำร้ายพี่ชายเขาก่อน แต่ถ้าผิดจริงทำไมไม่ใช้กฎหมายจัดการ แล้วยังจับตัวฉันมาขังไว้อย่างนี้อีกมหาลัยก็ไม่ได้ไป ป่านนี้หวานกับแทนคงเป็นห่วงฉันแล้ว อีกอย่างฉันเป็นห่วงทั้งพี่คิรินและ พ่อแม่ของฉัน ถ้าพวกท่านเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง ตอนนี้ฉันกลัวไปหมดไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
แกร๊ก ---
ผู้ชายที่ชื่อคิวเขาเปิดประตูเอาข้าวกลับมาให้ฉันอีกครั้ง ฉันก็ไม่กินหรอกถึงจะหิวแค่ไหนฉันก็ไม่กินของคนใจร้ายปล่อยให้ตายไปเลยจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร
" ลินไม่กินค่ะ ปล่อยลินไปได้ไหมคะ ? "
" ปล่อยไม่ได้ครับ ไม่หิวหรอครับ ? "
" ไม่อยากกินของคนใจร้าย อึกกก ฮื้อออ " ฉันพูดใส่เขาด้วยใบหน้ามุ้ย แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกครั้ง อยู่แบบนี้มันทรมารจริง ๆ
" ผมว่า…. " คิวไม่ทันจะพูดจบเป็นต้องรีบกลืนคำพูดลงคอเมื่อเจ้านายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาพอดี
แกร๊ก ---
ฉันหันขวับมองเสียงเย็นชานั่นที่เดินเข้ามา ฉันจ้องเขาเขม็งอย่างโกรธแค้นฉันเกลียดเขาจริง ๆ ไอ้คนเลือดเย็น
- Writer
