ข้าไม่อยากเป็นฮองเฮา

บทที่ ๑ : ตายไม่รู้ตัว

๑

ตายไม่รู้ตัว

ค.ศ.2022

@คลับxxx [วันสิ้นปี]

"หนูเป้ยจ๋า เฮียอยากกินอันนั้น"

หญิงสาวหน้าหมวยแววตาซุกซนในชุดเดรสสั้นสีแดงมีขนมิ้งที่ชายกระโปรงและบนเนินอกของเธอ กำลังใช้ตะเกียบคีบเป็ดย่างป้อนใส่ปากแขกหนุ่มเจ้าประจำของเธอ ด้วยจริตที่ออดอ้อน และแววตาซุกซน ยั่วยวนแขกหนุ่มของเธอเหมือนอย่างทุกครั้งที่เคยทำเพราะหวังเพียงแค่เงินทิปที่ชายหนุ่มเมื่อเมาแล้วจะเปย์หนักยิ่งกว่าตอนที่ยังไม่เมา

ชายหนุ่มคนนี้หน้าตาดีเอาเรื่องเลยล่ะ รูปร่างก็ดีหุ่นล่ำกำยำแถมยังขาว และยังหนุ่มยังแน่น เขามาติดเธอได้หลายเดือนแล้วล่ะเธอเพิ่งจะอายุได้เพียงแค่สิบเก้าปีเท่านั้น ส่วนชายหนุ่มคนนี้ที่มาติดพันเธอเท่าที่เธอรู้มาก็อายุไม่ได้มากเท่าไหร่น่าจะประมาณยี่สิบห้า ยี่สิบหกเห็นจะได้

"นี่คะเฮีย อร่อยมั้ยคะถ้าอร่อยก็ทิปเป้ยหนักๆ หน่อยได้มั้ยคะ"

"ทิปหนักไม่มีปัญหา แต่เฮียขอแลกกับหนึ่งจูบ"

ตั้งแต่มาหาเธอได้จับแค่แขน ได้ดมแค่กลิ่น เขาน่ะเสียไปเป็นแสนแล้วกลับไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านี้เลยด้วยซ้ำ เป่าเป้ยช้อนสายตามองเขาด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด ก่อนระบายยิ้มออกมาอย่างซุกซนแล้วขึ้นนั่งคร่อมที่ตักแกร่งของชายหนุ่ม สองมือเรียวจับที่บ่าแน่นของเขาแล้วโน้มตัวไปด้านหน้าเพียงเล็กน้อย เธอกระซิบข้างหูเขาแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงสุดเซ็กซี่

"รอนับถอยหลังนะคะ หนูจะจัดให้เฮียอย่างถึงใจเลยล่ะ"

มือหนาเลื่อนคล้ายจะจับสะโพกมนของเธอ เขาเงยหน้ามองเธออย่างขออนุญาตทั้งๆ ที่เขาเป็นแขกที่จะทำอย่างไรกับเธอก็ได้แต่กลับเกรงใจเธอกลัวว่าจะโกรธหรือจะงอนเขา แล้วจะไม่ยอมออกมาเจอหน้ากันเสียอีก

"เฮียจะรอแต่…"

"ไม่ได้ค่ะ เป้ยไม่อนุญาต"

จำต้องลดมือลงยอมให้เธอนั่งคร่อมเขาอยู่อย่างนั้น เจ้าน้องชายของเขามันก็แข็งปั๋งประท้วงเธอ เหมือนเป่าเป้ยจะรู้ถึงความต้องการเขา เธอยิ่งเบียดร่างกายของเธอเข้าใกล้เขามากยิ่งขึ้น มากยิ่งขึ้นความเป็นชายก็ยิ่งประท้วงเขาด้วยความปวดหนึบ เป่าเป้ยเอี้ยวตัวไปหยิบแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาแล้วจรดไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างยั่วยวนอย่างเช่นที่เคยทำมา

"แก้วนี้นานแล้วนะคะ"

"กะจะมอมเฮียหรือไงหนูเป้ย"

"ก็เฮียดื่มช้าเหลือเกินนี่คะ หนูก็ไม่ได้ค่าดริ๊งพอดี"

"จ้าๆๆ มาๆ เดี๋ยวเฮียจะดื่มเพื่อหนูเลยนะ"

เธอยังเป็นนักศึกษาที่หาเลี้ยงตัวเองเพราะพ่อกับแม่เพิ่งเสียไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอไม่มีพี่น้องเป็นลูกเพียงคนเดียว และญาติๆ ของเธอก็ไม่ต้อนรับเธอ ก็แน่ล่ะใครจะอยากเอาภาระมาใส่ตัวกันล่ะ ลูกตัวเองก็ไม่ใช่ ถึงแม้ว่าจะเป็นหลาน แต่ก็นะ ไม่ใช่สายเลือดโดยตรงสักหน่อย เธอเลยเลือกที่จะออกมายืนด้วยลำแข้งของตัวเอง

และนี่ก็เป็นงานแรกของเธอ เธอคิดว่าแค่เปลืองตัวนิดๆ หน่อยๆ มันก็คงไม่เป็นอะไรเธอไม่ได้เสียตัวให้ใครสักหน่อย แค่ใช้มารยาหญิงทำงาน ก็เท่านั้นเพราะเป้าหมายของเธอ เธออยากจะเป็นหญิงโสดที่ร่ำรวย เป่าเป้ยนอกจากจะทำงานและเรียนแล้วชีวิตของเธอก็หมกมุ่นอยู่กับซีรีส์และหนังสือนิยายเธอชอบอ่านนิยายทุกชนิด ทุกเชื้อชาติ แต่ที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นนิยายโรมานซ์ และอีโรติก ก็สาวโสดอย่างเธอเกิดมานอกจากรักพ่อรักแม่แล้วก็ไม่เคยรู้จักความรักเลยน่ะสิ

ไม่เคยมีคนมาจีบเธอสักคน มีแต่คนแกล้งแล้วบูลลี่เธอว่าเป็นเ**กตาเดียวบ้าง ตาไม่มีเหล่าเต๊งบ้าง ก็คนมันหมวยอะ เชื้อชาติ สัญชาติมันเป็นอย่างนี้จะให้มาตาสองชั้นพ่อกับแม่เธอก็คงต้องตีกันตายพอดี

เสียงเพลงเริ่มดังเรื่อยๆ ในขณะที่เป่าเป้ยกำลังนัวเนียอยู่กับเฮียคนนี้ ชื่ออะไรเธอก็จำไม่ได้แล้วเธอถามแค่ครั้งเดียว สิ่งที่เธอสนใจชายคนนี้มีเพียงแค่เงินที่จะได้มาจากเขาเท่านั้นแหละ อีกอย่างที่เธอรู้สึกประทับใจเขาเป็นพิเศษเพราะเขาสุภาพกับเธอ และไม่เคยลวนลามเธอเลยแม้ว่าเขาจะร้องขอจูบจากเธอบ่อยครั้งก็ตามแต่ถ้าเธอไม่โอเค เขาก็จะไม่ได้ทำอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย น่าเสียดายก็เพียงแค่

เธอเป็นแค่เด็กนั่งดริ๊งใครจะมาจริงจังด้วยเล่า ใช่ไหมล่ะ

"อีนั่นใช่มั้ย"

"ครับเจ๊"

"เฮียมาติดมันนานรึยัง"

"สามสี่เดือนแล้วครับเจ๊" เธอและเขาไม่รู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้ เธอไม่เคยรู้ว่าเขามีคนของเขาอยู่แล้ว เธอไม่เคยรู้ว่าเขาทำงานอะไร เธอไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นคนอันตรายแค่ไหน และเธอไม่เคยรู้ว่าเมียของเขานั้นใหญ่โตมากแค่ไหน

เขาเองก็เช่นกัน เขาไม่เคยรู้ว่าเมียจะตามมาถึงที่นี่ เขาไม่เคยรู้ว่าตัวเองทำอะไรให้เมียสงสัย เขารู้แค่ว่าเมียของเขามันน่าเบื่อ มันไม่เคยเอาอกเอาใจเขาเลยวันๆ เอาแต่ด่าๆ จนเขาอยากที่จะไปให้ไกลจากเมียตัวเอง

อีกไม่กี่วินาทีก็จะเริ่มนับถอยหลัง เขากำลังจะได้ขึ้นปีใหม่กับผู้หญิงที่เขาพึงพอใจ เขาจ้องมองใบหน้าสวยเก๋ของเธอด้วยแววตาลุ่มหลงอย่างลึกซึ้ง ส่วนเธอก็จ้องเขาอยู่ด้วยแววตามหาเสน่ห์ ก่อนที่จะเริ่มนับถอยหลังพร้อมกับเวลาสากลโลก

ห้า…

สี่…

สาม…

สอง…

หนึ่ง…

แฮปปี้นิวเยียร์~

ปังๆๆๆ

เสียงปืนดังกระหน่ำใส่ร่างสองชายหญิงที่โอบกอดกันอยู่บนโซฟาหรูที่โซนพิเศษด้วยน้ำมือของหญิงสาวอีกคนที่ถือปืน และน้ำตานองหน้า

"รักกันมาก พวกมึงก็ไปอยู่ด้วยกันเลยไอ้เลว!"

...

"คุณหนู"

"คุณหนูเจ้าคะ ตื่นได้แล้วนะเจ้าคะ"

"ฮึก… คุณหนูหลับมาหลายวันแล้วนะเจ้าคะ ฮึก…"

"ข้าคิดถึงคุณหนูเหลือเกิน ตื่นเถิดนะเจ้าคะ" เสียงร้องไห้กระซิกๆ ดังขึ้นข้างๆ ใบหูเล็กของนางที่กำลังหลับใหลมาหลายวันแล้ว เนื่องด้วยเหตุบางอย่างที่ทำให้นางต้องหลับใหล

พรึ่บ!

"ฮึก… คะ คุณหนูฟื้นแล้ว"

ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่ออยู่ๆ เป่าเป้ยก็รู้สึกเจ็บที่ขมับของนาง นางยกมือเรียวขึ้นกดคลึงขมับก่อนจะมองไปรอบๆ ตัวพบกับหญิงรับใช้หนึ่งนางที่นั่งคุกเข่าน้ำตานองหน้าอยู่ข้างล่างตั่งที่นางนอน

หือ…

นะ นี่มันอะไรกันวะเนี่ย!

"ธะ เธอ เธอเป็นใครนะ!"

"ข้าเว่ยหยันเป็นสาวใช้ของคุณหนูเจ้าค่ะ"

วะ เว่ยหยัน สะ สาวใช้ นี่มันอะไรเนี่ย ตื่นสิ ตื่น เป่าเป้ย ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ

"วะ เว่ยหยัน"

"เจ้าค่ะ"

"สะ สาวใช้"

"เจ้าค่ะ" เธอเคยมีสาวใช้ที่ไหนกันเล่า นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ยฝัน เธอต้องฝันไปแน่ๆ แต่จะฝันได้ยังไงในเมื่อ เมื่อกี้เธอยังนับเวลาถอยหลังเคาท์ดาวน์กับ… กับใครนะทำไมจำไม่ได้เลย

"ยามเหม่าแล้วนะเจ้าคะ คุณหนูต้องรีบแต่งตัวได้แล้ว วันนี้วันสำคัญของคุณหนูนะเจ้าคะ"

อะไรวะ ยามเหม่า แล้วแต่งตัวไปไหน นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยเธองงไปหมดแล้วนะ

"แต่งตัว"

"เจ้าค่ะ"

"ไปไหน"

"วันนี้คุณหนูต้องแต่งงานกับองค์รัชทายาทนะเจ้าคะ"

หะ! ตำนานตื่นปุ๊บมีผัวปั๊บคงไม่ใช่เธอหรอกนะ!

-----

เป็นจีนโบราณเรื่องแรกนะคะ ฝากเอ็นดูหนูเป่าเป้ยด้วยน้าาา

-----

หมายเหตุ นักเขียน

นิยายเรื่องนี้ผู้เขียนได้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของตนเอง ไม่อิงประวัติศาสตร์ หลักความเป็นจริง สถานที่ ขนบธรรมเนียมประเพณี และตัวละครไม่มีอยู่จริง รวมถึงมีฉากอีโรติกรวมอยู่ด้วย วอนผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน นิยายเรื่องนี้เหมาะกับผู้ที่บรรลุนิติภาวะแล้วเท่านั้น (อายุ 18 ปี ขึ้นไป) และใช้คำราชาศัพท์เพียงบางส่วนเท่านั้น เนื่องจากหากใช้ฉบับเต็มรูปแบบอาจจะส่งผลให้ผู้อ่านรู้สึกติดขัด และเข้าใจยาก หรือน่ารำคาญจนเกินไป ทั้งนี้ทั้งนั้นตัวนักเขียนเองยินดีรับฟังข้อเสนอแนะ คำติ หรือคำชมเพื่อปรับปรุงแก้ไขในผลงานเล่มต่อไป

[พื้นที่เพื่อความบันเทิง ละเว้นดราม่ากันนะคะทุกคน]