ไร่รักพิศวาส

แนะนำตัวละคร  ภูผา หนุ่มหล่อลูกครึ่งอายุ 30 สูง180ซม. ผิวเข้มเพราะตากแดดถึงจะหน้าจะออกฝรั่งก็เถอะ จมูกโด่งป็นสัน ตาคมกริบ ปากรับกับใบหน้าที่สุดแสนจะเพอร์เฟค ของเขาทำให้ใครๆก็หลงใหลที่สาวเล็กสาวใหญ่ติดตรึม ผู้หญิงมันก็หน้าเงินเหมือนกันนั่นแหละ! พอใจ หญิงสาวน่ารัก อายุ 21 สูง160 ตัวเล็กน่ารัก ผมยาวดำสลวย จมูกนิด ปากหน่อย แก้มป่อง ตัวขาวน่ารักที่ใครเดินผ่านต้องเหลียวหลัง หัวดื้อรั้นแต่บางทีก้อ่อนแอเกินไป 1​ ฉัน 'พอใจ' ผู้ที่ถูกคุณหญิงฟ้าสั่งมาจับลูกชายท่าน ถ้าฉันทำสำเร็จครอบครัวฉันที่เป็นหนี้อยู่มากมายก็จะหมดหนี้ ซึ่งฉันก็เป็นลูกกตัญญู(เห็นรูปแล้วพี่ภูผาหล่อมาก!)ไม่อยากให้พ่อแม่ลำบากจึงมาที่ไร่ภูผาแห่งนี้ตามที่คุณหญิงบอก และฉันต้องจับลูกชายคุณหญิงฟ้ามาเป็นสามีให้ได้!! ฉันลากกระเป๋าไปตามทางหลังจากลงจากรถสองแถว มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นบ้านสักหลัง มีแต่ไร่อะไรไม่รู้สุดลูกหูลูกตาไปหมด บ้านที่คุณหญิงบอกอยู่ไหนละเนี่ย ฉันไม่คิดว่าไร่มันจะใหญ่ขนาดนี้ แต่ก็คงต้องเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะมันมีทางเดียวหนิ ฉันไม่เคยมาที่แบบนี้เลยไม่รู้ว่าต้นอะไรเป็นต้นอะไร ตลอดสองข้างทางได้แต่ชมดูความสวยงามของมัน เวลาเดินไปเรื่อยๆ ล่วงเลยจนฟ้าที่สว่างค่อยๆ หมดแสงมืดลงๆ แต่ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของบ้านที่คุณหญิงฟ้าบอกเลย คืนนี้ฉันต้องนอนข้างทางนี้มั้ยนะ ขณะที่กำลังตัดพ้อว่าคืนนี้จะได้นอนข้างถนนนี้หรือเปล่า ก็มีเสียงรถวิ่งมาจากด้านหลัง ปี๊ดๆๆ "มาหาใครหรอ" รถกระบะคันใหญ่ดำวิ่งมาด้วยความเร็วไม่มากชะลอบีบแตร จอดกลางถนนลดกระจกลงเห็นผู้ชายคนขับหน้าตาหล่อ ตะโกนถามแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ "มะ...มาหาพี่ภูผาค่ะ" ฉันตอบติดๆ ขัดๆ เพราะมัวแต่มองหน้าผู้ชายคนนั้น หล่อจัง "พี่ภูผา??" เขาถวนคำพูดฉันแบบงงๆ เหมือนกำลังจะบอกว่าไม่มีคนชื่อนี่อยู่ แต่จะไม่มีได้ไงไร่ก็ชื่อไร่ภูผา หรือฉันมาผิดไร่?? "ใช่ค่ะ ที่นี่ใช่ไร่พี่ภูผารึเปล่าคะ" ฉันพยักหน้า ใจเต้นระทึกกลัวว่าจะมาผิดไร่ "ใช่ๆ ขึ้นรถสิไปด้วยกัน เดินไปคืนนี้ก็ไม่ถึงหรอก" พี่เขาพยักหน้า เปิดประตูรถลงมาจับกระเป๋าฉันชวนให้ไปด้วย แล้วเขาทำหน้างงทำไมตอนแรก ก็ตกใจหมด "ขอบคุณมากคะ^^" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง รอดแล้วฉันคืนนี้ ไม่ได้นอนข้างทางแล้ว "ไม่เป็นไรครับ" พี่เขาตอบอย่างสุภาพแล้วยกกระเป๋าฉันขึ้นกระบะหลัง ส่วนฉันก็เดินขึ้นไปนั่งบนรถข้างคนขับด้วยความดีใจ "พี่ชื่อรบนะเป็นผู้จัดการไร่ที่นี่ แล้วเรา..." พอขับรถมาได้สักพักผู้ชายคนนั้นก็แนะนำตัว เว้นช่วงให้ฉันได้ตอบ "พอใจค่ะ ^^" ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวาน เห็นคนหล่อไม่ได้ยิ้มหวานตลอดแหล่ะฉัน 555 (นางเอกมีความแรง) "ครับ แล้วทำไมมามืดๆ ค่ำๆ แบบนี้ล่ะมันอันตรายนะ" "ก็พอใจไม่รู้ว่าต้องเดินเข้ามาในไร่นานขนาดนี้นี่คะ บ้านคนสักหลังก็ไม่มี" ฉันตอบปากยื่น แอบบ่นอยู่ในใจคนจะรวยก็ร๊วยรวยเนอะ "555 ถ้าพี่ไม่กลับไร่วันนี้เราคงต้องเดินเข้าไร่จนขาลากแน่" พี่รบหัวเราะชอบใจ ชอบใจอะไรของเขา? พี่รบน่าจะเป็นคนอารมณ์ขันนะฉันว่า_ _! "ก็คงอย่างงั้นค่ะ" หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันตลอดทาง ฉันมองออกไปนอกรถมองไร่ที่ปลูกต้นนั้นต้นนี้อย่างตื่นตามันสวยมากเลยแหล่ะถึงจะไม่ค่อยมีแสงก็ยังสวย "ถึงแล้ว" พี่รบบอกเมื่อจอดรถสนิท ฉันจึงละสายตาจากวิวข้างๆ หันไปมอง ○▪○ "โหหห สวยจัง" ฉันอ้าปากค้างมองบ้านหลังใหญ่โตตรงหน้าที่อยู่กลางไร่ มันสวยมาก! สวยกว่าวิวที่ฉันดูมาข้างทางที่มีภูเขาล้อมรอบเสียอีก บ้านที่ตกแต่งเข้ากับธรรมชาติมีระเบียงกว้างใหญ่บนชั้นสองนั้นยิ่งน่าทึ่ง บนนั้นคงอากาศดีมากเลยสินะ เหมือนมนต์สะกดฉันเปิดประตูลงจากรถ ลงมาสัมผัสบรรยากาศโดยรอบตรงๆ วิเศษมาก! สดชื่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "ไอ้รบ! กูสั่งให้มึงไปทำงานได้เด็กที่ไหนมาอีกเนี่ย"ก่อนที่ฉันจะดื่มด่ำกับบรรยากาศ เสียงเข้มน่าเกรงขามก็ดังออกมาจากในบ้าน เรียกร้องความสนใจให้ฉันหันไปมอง "พี่ภูผา..." ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงแผ่วเบา ใช่เขาแน่ ตัวจริงหล่อดูดียิ่งกว่าในรูปเสียอีก นี่สินะสามีในอนาคตของฉัน คมเข้ม ดุๆ เถื่อนนิดๆ นี่แหล่ะสเปคฉันเลย เทพบุตรชัดๆ พ่อคุณเอ้ย "อ้าว! เด็กพ่อเลี้ยงไม่ใช่หรอครับ ผมเจอเธออยู่ทางเข้าไร่บอกมาหาพ่อเลี้ยง" พี่รบชะงักกับคำถามของคนที่เขาเรียกพ่อเลี้ยง ขณะขนกระเป๋าลงจากรถให้ฉัน "คุณหญิงฟ้า!/คุณหญิงฟ้า!" สองหนุ่มประสานเสียงกันอย่างไม่ได้นัดหมายจ้องมองมาที่ฉัน