ตอนที่ 8 : ของต้องห้าม!
1691 Words
ตอนที่ 8 : ของต้องห้าม!
ผู้ชายมีอารมณ์เป็นเรื่องปกติธรรมชาติ ถ้าเจอสาว ๆ แล้วไม่มีอารมณ์เลยน่ะสิถึงจะเรียกว่าแปลก ณดาคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งกระทั่งเจ้าของร่างสูงในชุดสูทหล่อเหลาก้าวขากลับขึ้นมาบนรถ ในลุคเข้ม ๆ ทรงผมรวบเสยผมดูเรียบร้อย เนคไทสีน้ำเงินเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวเมื่อเช้านี้
“คุยงานกับหุ้นส่วนน่ะครับ ไม่ได้ทานข้าวเยอะนะรอทานกับเลขาฯ อยู่...” คนพูดถอดเสื้อตัวโตพาดวางไว้บนแขนเป็นล่ำสันค่อยหันไปอีกรอบหนึ่ง “คุณณดาชอบทานอะไรครับ?”
“อะไรก็ได้ค่ะ...”
“อะไรก็ได้ไม่มี”
“ร้านใกล้ ๆ ที่สะดวกคุณอนันต์... เลยค่ะ”
อาการประหม่าของคนขับสาวที่กำมือไว้บนหน้าตักแน่น หนุ่มใหญ่ผ่านสมรภูมิรบมาโชกโชนคงต้องเห็น อนันต์เกือบที่จะหัวเราะออกมาแต่ยังหุบยิ้มทัน
“ผมถามว่าชอบทานอะไร? เมนูโปรดน่ะ จะมาเกรงใจผมทำไม”
“เปล่าค่ะคือ... ดาไม่ได้เกรงใจนะคะ... คุณอนันต์มีเงินเยอะแยะอยู่แล้วเลี้ยงข้าวเลขาฯ มื้อเดียวจะเป็นอะไรไป ดาแค่เป็นคนกินง่ายค่ะ”
“ถ้ากินอะไรก็ได้... ผมเหนื่อยไม่อยากไปนั่งทานที่คนเยอะ ๆ ที่บ้านก็เกรงใจลูกสาวมันจะไม่งาม ผมอยากกินข้าวดูทีวี เปิดห้องกินกันสองคนจะกินไหม?”
“คะ?” ถามตาโต! ในความหมายของณดาคงเข้าใจไปถึงไหนต่อไหนแล้วขณะที่เขาแค่ตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“กินข้าวเฉย ๆ ถ้าบอกว่าไม่ทำก็คือไม่ทำอะไรครับ”
“แล้วถ้าเกิดว่า... คุณอนันต์มีอารมณ์ขึ้นมาแบบเมื่อเช้าล่ะคะ?”
“ก็เรียกเด็กผมมา ไม่เกินสิบห้านาทีมาหาผมถึงเตียงทุกคน ผมไม่เคยคิดจะกินเลขาฯ ครับ ไม่ต้องห่วง” ประโยคสุดท้ายนั้นเขากลืนมันลงคอไปเพราะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาสุด ๆ เหมือนจงใจล่อลูกกว้างน้อยเข้าถ้ำ
ณดากลอกตาไปมาไม่นาน ความเป็นสาวมั่นทำให้เธอตัดสินใจได้ไม่ยาก
“ค่ะบอส... ดาตามใจค่ะ”
“งั้นไปครับ จอดรถไว้ที่นี่แหละ ผมจะให้เด็กรับรถมาขับไปจอดลาน VIP ข้างบน”
รอยยิ้มหวานเต็มวงหน้างาม หลังจากที่เธอส่งกุญแจรถให้เขาอย่างว่านอนสอนง่ายกระตุกหัวใจชายหนุ่มไม่น้อย อนันต์คงได้จินตนาการโลดโผนระหว่างการสานสัมพันธ์สุดเร่าร้อนกับเลขาฯ สาวตรงข้ามปากว่าไม่คิดจะกิน!
อยากได้เธอ... ก็อยากได้แน่ล่ะ แต่พอจะหักห้ามใจตัวเองได้อยู่
ห้องกว้างขวางวิวเมืองติดริมสระน้ำบนอาคารสูงเป็นที่พักของโรงแรมระดับห้าดาว หนึ่งในเครืออสังหาฯ ของบริษัทอนันดาพร็อพเพอร์ตี้ การมีสาวมาติดพันท่านประธานใหญ่และการที่เขาพาสาว ๆ มาเปิดโรงแรมนอนไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่
หนุ่มใหญ่เคยทำเรื่องพรรค์นี้จนกลายเป็นเรื่องง่าย ผู้หญิงมากหน้าหลายตาพร้อมจะกระโดดขึ้นเตียงเขา ซึ่งตัวแปรสำคัญก็คือเงิน ข้าวของเครื่องใช้แบรนด์เนมที่เขาสามารถให้พวกหล่อนทั้งหลายได้เพียงยกสายกริ๊งเดียว
ใจหนึ่งของเขาคงคาดหวังว่าเลขานุการสาวอาจเป็นหนึ่งในประเภทนั้นหรือเปล่า แม้ว่าณดาไม่เคยให้ท่าเขาเลยแม้สักครั้ง เขายังยกย่องเธอว่าเป็นผู้หญิงที่ดี...
นิยามของคำว่าผู้หญิงที่ดีคืออะไร?
อย่างแรกเลยในสายตาของเขาคือเธอทำงานเกินหน้าที่ อยู่ดูแลลูกสาวของเขาด้วยใจ หากว่าวีณาไม่สบายใจเมื่อไร เขามักเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเลขาฯ อยู่เสมอ
เธอซื่อสัตย์ ซื่อตรง ปฏิบัติดีกับลูกสาวของเขามากกว่าเลขานุการแต่เป็นเพื่อน...
ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขากลับเป็นฝ่ายเปิดประตูเชื้อเชิญ เมื่อมาถึงห้องห้องพัก
“บางทีผมมาเปิดห้องนอนกับสาว ๆ นอกบ้านเพราะว่าเกรงใจลูก หวังว่าคุณณดาคงไม่ถือสายตาคนนะครับ”
“ไม่ค่ะไม่เลย... คุณอนันต์บอกว่าทานข้าวเฉย ๆ นี่คะ ดาว่าดีออก ดาเบื่อที่คนเยอะเหมือนกันค่ะ” เธอยังเอี้ยวคอมองไปข้างหลัง “ก็ไม่เห็นมีใครสนใจเราสักหน่อยนี่คะ”
ในสีหน้าและคำตอบใสซื่อ ใจสาวตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรข้างหน้า เธอแค่เชื่อหมดใจ เพราะคิดว่ารู้จักเขาระดับหนึ่งจากคำพูดของคุณ ‘วีณา’
คุณอนันต์เป็นพ่อที่ดี... ต่อให้เขาจะเป็นเพลย์บอยสักแค่ไหน เธอเคยคิดด้วยซ้ำว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องไปขึ้นโรงขึ้นศาลแย่งเด็กน้อยคนหนึ่งมาเลี้ยงดู ให้ความรักมาจนทุกวันนี้อายุย่างเข้ายี่สิบหกปีแล้ว
เธอยกย่องชื่นชมเขา ไม่ใช่แค่คนมีเงิน เป็นเศรษฐีที่คิดจะทำอะไรก็ได้ แต่ชวนเลขาฯ มาเปิดโรงแรมกินข้าวเนี่ยนะ!
“ตกลงว่าชอบทานอะไรครับ?” คนถามเดินนำทางไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในห้องสวีทความกว้างหกสิบตารางเมตรมีห้องรับแขกห้องนอนแยกกันเป็นสัดส่วน เขาแอบเห็นอาการหวั่นวิตกของหญิงสาว
“อ้อ... ดาชอบทานเหมือนคุณวีค่ะ... อาหารไทย สลัด ผลไม้ ดาทานข้าวกับคุณวีบ่อยค่ะ”
“งั้นหรือ? เสียดายนะน่าจะชวนลูกวีมาด้วย”
“ให้ดาโทรชวนเลยไหมคะ?”
“ไว้คราวหน้าละกัน วันนี้ผมบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเลขาฯ เป็นพิเศษนี่”
“รับปากแล้วนะคะ”
หน้าโต๊ะรับประทานอาหารทรงกลมตัวเล็กเคลือบด้วยกระจกสีดำ โซฟาสองตัวมีที่พักแขนคั่นกลางด้วยกำแพงตรงมุมห้อง ดูเป็นที่นั่งสำหรับคู่รักมากกว่าเจ้านายลูกน้องหรือแม้แต่คู่ค้าธุรกิจก็ยังไม่น่าจะต้องใกล้ชิดถึงขั้นนี้ หญิงสาวค่อยหย่อนก้นนั่งลง
“คุณวีเคยบอกว่าอยากทานข้าวกับคุณพ่อค่ะ หน้าตาดราม่าสุด ๆ”
“ผมบกพร่องในหน้าที่พ่ออย่างนั้นหรือ?” หนุ่มใหญ่นั่งลงข้างกัน ก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตาไปทางหน้าต่างกระจกบานสูงใหญ่จรดเพดานบนตึกสูงซึ่งสามารถชมทิวทัศน์ของเมืองกรุงได้ 360 องศาด้วยความรู้สึกผิด
“ดาไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะคุณอนันต์ ดาหมายถึงว่าเธออยากทานข้าวกับคุณพ่อบ้าง คุณพ่อบอกว่าจะกลับมาให้ทันทานข้าวด้วยกันมื้อเย็นหรือว่าตอนดึก... ดึกแค่ไหนเธอก็รอแล้วหลับไปก่อนทุกทีน่ะค่ะ”
ลูกสาวไม่เคยบอกพ่อเรื่องนี้แต่ให้เลขาฯ ต้องเป็นคนพูด ตาคมหลุบมองโต๊ะพลางผ่อนลมหายใจหนัก
“งั้นเป็นพรุ่งนี้เลยละกัน ค่ำ ๆ ผมมีนัดไหมล่ะ?”
“มีค่ะ เต็มแน่นเอี๊ยดเลิกห้าทุ่มได้มั้งคะ เอาเป็นมื้อเช้าดีไหมคะ?”
“ได้ครับ เอาตามนั้นเลย”
ณดาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาจดงานของตัวเองลงโดยไม่ลืมว่าคุณวีณาและคุณพ่อชอบทานอะไร เธอโทรไปบอกบัตเลอร์ประจำบ้านด้วย ขณะที่เจ้ามือมื้ออาหารนี้ยกหูโทรศัพท์สั่งอาหารสั้น ๆ
อาหารทยอยมาตามสั่ง หญิงสาวบอกว่าเธอชอบอาหารไทย สลัดผักผลไม้เขาก็ตามใจยกชุดใหญ่มาให้คนกินเก่งสมราคาคุย เธอไม่ได้ทานอาหารเหลืออย่างที่เขาบอกว่าไม่ชอบยังดูเป็นคนอัธยาศัยดีตลอดเวลา
ไม่พูดเยอะจนเกินไปแต่พูดอย่างพอดีและยิ้มเก่งเป็นเสน่ห์ของณดา บรรยากาศรอบกายของเขาและเธอจึงไม่น่าอึดอัดแต่เป็นกันเอง จนคำสุดท้ายที่เลขานุการสาวรวบช้อน ยกผ้าสีขาวขึ้นเช็ดรอบปาก
“ขอบคุณนะคะ... ไว้โอกาสหน้า...”
“พรุ่งนี้นี่... บอกว่าจะทานด้วยกัน”
“เกรงใจคุณอนันต์จังเลยค่ะต้องมาฝากท้องบ่อย ๆ”
“เกรงใจผมหรือลูกสาวครับ?”
“ไม่ได้เกรงใจคุณวีค่ะ เธอบอกให้ดา... อุ๊ย” เธอยกมือป้องปากพอเผลอหลุดปากไปเรื่องหนึ่งก่อนถูกถามเสียงเข้ม
“อะไร?”
“ไม่มีอะไรค่ะ?”
อนันต์หัวเราะชอบใจใหญ่ ยิ่งแก้มขาวนวลกลายเป็นสีแดงระเรื่อ เธอพยายามหลบหน้าหลบตาเขา
“ไม่ต้องอุ๊ยหรอกครับลูก เคยได้ยินอยู่... ที่บอกว่าผมร้อนแรงเกินไปน่ะ”
หน้าต่างมีหูประตูก็มีหู ณดากระแอมกระไอแสร้งบอกว่าเป็นการพูดเพื่อรักษามารยาท ถึงเธอจะคิดอย่างนั้นจริง ๆ ยังเผลอมองกล้ามอกกล้ามแขนในเชิ้ตคอจีนเรียบกริบ ใต้เรือนกายกำยำเป็นล่ำสันอย่างคนดูแลตัวเอง เขาคงจะต้องออกกำลังกายเป็นประจำไม่ต่ำกว่าอาทิตย์ละสามครั้ง
ทำไมคุณพ่อไม่ยอมแก่เลย! ไม่ให้หวั่นไหวสักนิดณดาคงไม่ใช่ผู้หญิงแล้ว
“ทำไมยังไม่มีครอบครัวล่ะครับ?”
“ดาไม่ว่างหาแฟนค่ะ ทำแต่งาน เลิกงานกลับบ้านไปก็ดูแลคุณแม่”
“ไม่มีคนมาจีบหรือไง?”
“มีค่ะ... แต่คุยกันไม่นานก็ห่างกันไป ดาเป็นเลขาฯ นี่คะ วัน ๆ อยู่แต่กับเจ้านาย”
เขาหรี่ตามองหญิงสาวเหมือนจับผิดแต่ก็ยังหลอกถาม “แล้วสมัยเรียนล่ะ? หนุ่ม ๆ เยอะไหมครับผมว่าคุณณดาก็ดูดีอยู่นะ”
“ดาไม่เคยมีแฟนเลยสักคนค่ะ”
ของต้องห้าม...! ความคิดของหนุ่มใหญ่ทะลุผ่านสีหน้าตื่นตระหนก แต่พอถูกจ้องเข้าด้วยแววตาใส ๆ เธอกลับทำเหมือนกับว่าเขากำลังคุยกับลูกสาว
“อ้อ... ก็ดีนะลูกนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ครับเป็นสาวเป็นนาง”
แล้วแค่นยิ้มอย่างชัดเจนในความสัมพันธ์คือพ่อ-ลูก เลขาฯ ลูกก็คือสาวรุ่นลูก เขาขีดเส้นไว้กับตัวเองเท่านั้น ต่อให้นี่จะเป็นครั้งแรกที่นั่งรับประทานอาหารกับสาว ๆ บนเก้าอี้ ไม่ใช่บนเตียง...
- Writer
