My Possessive Prince

Chapter 5: 200 Nights Contract

Yumi’s Pov.

“Miss bangon na po kayo. 8:30 na po ng umaga” naalimpungatan ako ng marinig ko ang boses ng isang babae.

Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko at tinignan siya. Kasambahay siya at nagtatrabaho sa loob ng bahay ni Mr. Dae.

“A....ano nangyari.... Bakit...parang ang sakit ng.....ka....ta...wan ko...” mahina at pagtatakang sabi ko. Bigla ako natahimik at hindi na itinuloy ang sasabihin ko ng makita kong walang saplot ang aking buong katawan.

Agad akong nataranta at tumayo sa kama dala ang kumot.

“ Waaaaaaahhhhhhhhhhhh!!! Ba...ba...bakit nakahubad ako? Ibig sabihin ba... ni...nito?” nanginginig at utal-utal na sabi ko. Mabilis kong tinignan ang mga kumot sa kama ngunit walang bahid ng kahit anong dugo.

Dahil dito lumuwag ng kaunti ang paghinga ko ng wala akong makita. Tumingin ako sa kanang bahagi ng kuwarto kung saan may nakadisplay na salamin.

“Wooooooooaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!” napasigaw ako ng malakas ng may makita akong bakas ng dugo sa kumot na ipinantakip ko sa katawan ko.

"Aa...aahhhh. Si... sir Dae. pe...please no" mga litrato sa isip ko na biglang pumasok sa isip ko.

“Ba...bakit? Ito ba ang nangyari kagabi? Waaahhhhh!!!” natatarantang bulong ko sa hangin. Sa isang gabi lang. Sa isang gabi lang na yun!

“Miss Relax lang po. Huwag na po kayo mag-alala dahil ikaw lang po ang babaeng inuwi dito ni Sir Dae at dinala sa kuwarto niya. Kung nag-aalala ka Miss itanong mo kay Master Dae kung anong plano niya sayo pagkatapos ng nangyari. Magbihis na po kayo. Aalis na po ako” malumanay na may halong takot ang mga salitang binitawan niya sa akin ngunit kahit papano ay naramdaman kong gumaan ng kaunti ang loob ko.

“Salamat. Anong pangalan mo Miss?” malumanay na tanong ko sa kasambahay.

Tama ang mga sinabi niya kailangan kong itanong sa lalaking yun. Walang mangyayari kung sisigaw lang ako sa isang gilid at iintindihin na nawala na ang isang bagay na pinakaiingatan ko sa isang gabi lang. Hindi ito ang oras.

“My name is Wendy” nginitian ko siya ng banggitin nito ang pangalan niya.

“My name is Wendy”nginitian ko siya ng banggitin nito ang pangalan niya.

“Salamat sa mga sinabi mo Miss Wendy” nginitian lang din ako nito at lumabas na ng kuwarto. Samantalang kinuha ko ang damit na ibinaba ni Wendy sa kama ko at nagbihis ng mabilis.

Nakatingin ako ngayon sa salamin habang patuloy na pumapatak ang mga luha sa aking mga mata.

“Anong gagawin ko? Bakit ba nangyayari sa akin ito? Ganito na ba talaga ang kapalaran ko? Wala na ba mangyayaring maganda sa buhay ko? Pano na?” mga tanong na paulit-ulit namumuo sa isip ko.

Sobrang bigat ng dibdib ko. Hindi ko alam kung paano ako makakatakas sa mundong kinagagalawan ko.

Pagkatapos ng ilang minuto kong pagbibihis ay lumabas na ako mula sa kuwartong iyon at bumaba gamit ang hagdan.

Habang naglalakad ako pababa ng hagdan ay nakita ko si Mr. Dae na nakaupo sa isang sofa at nagbabasa ng Journal.

“Tell me Mr. Dae, why did you do that to me?” malungkot kong tanong sa kaniya. Itinigil naman nito ang pagbabasa niya ng Journal at ibinaba ito sa lamesita na nasa harapan niya.

“Simple lang. Dahil binili na kita. Masama bang tikman yung bagay na binili ko?”

“But i’m not a thing! Mahalaga sa akin yung sinasabi mong bagay na kinuha mo!!! Pano mo ibabalik yun?!” galit kong sabi dito. Nginitian niya lang ako at tinignan sa mga mata.

“Makinig ka. Miss Yumi. Hindi ba’t pinagbigyan kita nung una? Kung binalik mo lang yung perang ginastos ko sa pagbili sayo ng mas maaga. Eh di wala sanang nangyaring ganun, hindi ba? Anyway, bayad ka na sa 10 billion mo sa akin. Pero sayo lang. Pano naman yung Dad mo? Tutulungan kitang sumahod ng malaking halaga sa isang gabi lang. Gusto mo bang magtrabaho sa akin? 5 million ang offer ko sayo in just one night” malamig na sabi nito sa akin at tumayo sa kinauupuan niya para tumapat sa kinatatayuan ko ngayon.

“In just 200 Nights, you will have such a large amount. And if you just follow my wishes and don’t fight back, we won’t have any problems and i can even release your father earlier, Miss Yumi” nakangiti nitong sabi sa akin at bumalik muli sa upuan na kanina ay inuupuan nito.

Hindi ko alam ang sasabihin ko o kung anong desisyon ba ang dapat piliin ko. Natatakot ako na sa desisyong gagawin ko ay maging dahilan na ito upang tuluyang mawala na sa akin ang lahat.

Si Dad nalang ang meron ako ngayon kaya naman kung para kay Dad at makakalaya siya ng maaga sa kulungan na yun.

Itatapon ko yung bagay na meron ako, ang pride at ang sarili ko.

Itatapon ko yung bagay na meron ako, ang pride at ang sarili ko.

“Kung tatanggapin ko ba ang offer mo, maipapangako mo ba sa akin na maaalagaan mo ang Dad ko sa kulungan hanggang matapos ang 200 days?” malumanay at malungkot kong tanong sa kaniya.

“Of course, if it’s you”

“Kung ganun. Sige. Tatangapin ko. Pero kapag natapos na ang 200 days na contract, hindi ko na kailangan pang manatili sa tabi mo. At kahit kailan hindi mo narin ako pwedeng lapitan o kung ano pa man. Kaya sige, tinatanggap ko ang offer mo”

“Come, sit next to me” agad naman akong sumunod sa sinabi nito at naupo sa tabi niya. Pagkaupo ko sa tabi niya ay may inabot siya sa akin na isang papel.

“That’s a contract. I didn’t write anything else there, because it is in our contract that you will follow whatever i order and when the time comes at 6:00pm at night you must be at empire house and if not, i will text you where we will meet. Above all, it is also written in the contract that if you do not follow what i said, i will not give you one night’s wages, understand?” he said in a sarcastic tone.

“Alright, copy” and then i signed the contract.

“Tapos na ako dito. Kaya aalis na ako. Sa gabi lang ang trabaho ko sa iyo at hindi sa umaga. Kaya gagawin ko ang gusto ko at hindi ko susundin ang kahit anong utos mo kapag umaga, pwera nalang kung 6:00 na ng gabi. Bye” inis kong sabi at mabilis na tumayo malapit sa tabi niya.

“Wait. I will take you to your campus now but before that let’s have breakfast” hindi pa ako nakakahakbang upang maglakad ay hinawakan na nito ang right wrist ko at hinila, dahilan para mapaupo akong muli sa tabi niya.

“Hindi ako gutom. Salamat nalang Mr. Dae!” galit kong sabi at aakto ng tatayong muli ngunit hinawakan na nito ang bewang ko at inilapit lalo sa katawan niya.

“Ano bang ginagawa mong p*****t ka?!” iritadong tanong ko, ngunit ayaw talaga ako nitong pakawalan. Tumingin ako sa kaniya ng masama ngunit tinignan lang din ako nito sa mga mata.

“Magbe-breakfast. Ayaw mong kumain kaya naman, ikaw nalang ang gagawin kong umagahan” he started bringing his face closer to mine but i close my eyes and just looked away.

“Magbe-breakfast. Ayaw mong kumain kaya naman, ikaw nalang ang gagawin kong umagahan” he started bringing his face closer to mine but i close my eyes and just looked away.

“Oo na! Sige na! Kakain na ako! Pakiusap huwag mo ng ulitin!!!” taranta kong sabi dito.

“Hahahaha! Akala mo ba talaga itutuloy ko?” he chuckled

“Wa...wala akong iniisip na ganun. Asan ba yung kusina ng bahay mo?! Bakit ba kasi ganito ito kalaki at kaluwang?!” pag-iiba ko sa usapan. Wala akong iniisip na ganun.

Basta na lang kasi niya ginagawa ang mga bagay na ayoko kaya kung ano-ano na ang pumapasok sa isip ko ngayon na posible nanaman niyang gawin.

“Huwag ka mag-alala, itutuloy ko mamayang gabi. Siya nga pala hindi ko nasabi sayo na kapag nagsawa na ako sayo. Malaya mo ng gawin ang kahit anong gusto mo. For now, make me satisfied ok? Galingan mo lang para hindi ako mabored, baka kasi hindi ko magawang pakawalan ang Dad mo kapag nabored ako agad sayo. Just be kind, nice and always being obedient when i’m with you so that, i won’t be bored with you right away” he naughty said to me.

Pinilit ko na lamang ang ngumiti sa harap niya ngunit unti-unting tinutusok sa sakit ang puso ko dahil sa mga sinabi niya.

Sobrang natatakot ako sa taong ito. Ito ba talaga ang ugali niya? Anong tingin niya sa akin? Laruan niya?

Pinilit kong tumayo sa kinauupuan kong nasa tabi niya dahil naiinis na ako ng sobra. At ng makatayo ako ay nagsimula na akong naglakad palayo mula sa kaniya ngunit naramdaman kong hinila niya ang right wrist ko at bigla akong hinalikan sa labi.

“It’s just a smack kiss. Don’t make it a big deal. Just follow me for breakfast” he said coldly then he smiles after he did that thing and started to leave to go in the dining table.

Nang makalayo na siya ng kaunti sa kinatatayuan ko ay nagsimula ng tumulo na ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Nanginginig ako sa takot at kaba.

Wala akong mapagsabihan ng mga problema ko, dahil palagi lang talaga akong mag-isa at walang karapatang maging masaya katulad ng iba.

“All i want and wish is to be happy and loved like everyone else”