#16
1490 Words
จ๊วบ! เสียงจุมพิตประทับแผ่วเบาที่หน้าผากมน ความอ่อนโยนที่เขามอบให้แม้จะทำให้เธอซาบซ่าหัวใจแต่มีบางอย่างตะขิดตะขวงใจแปลกๆ แต่สมองของเธอก็ต้องเตลิดกับการเล้าโลมจากปลายลิ้นและริมฝีปากเขา
ผ้าห่มถูกเลื่อนออกไปอย่างอ่อนโยน เผยความเนียนนุ่มที่ยากจะจากไปได้ง่ายๆยามที่ได้ลองแล้ว อื้มมมม น้ำใสต้องกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ปิดกั้นเสียงระบายความเสียวที่เขาช่างตั้งใจเสียเหลือเกิน โอ้ยยยย!!! เนินอกเธอแทบจะระเบิดแหลกคามือ ก็เขาทั้งขย้ำบีบเคล้นสนุกมือไปแล้ว...นี่เขาไปโดนยาสั่งอารมณ์มาเหรอไง
จุ๊บ จ๊วบ จุ๊บ เสียงสัมผัสยามที่ริมฝีปากหยักครอบครองดูดรั้นจุดอ่อนไหวต่อความรู้สึกสาว พรึ่บ! ขั้นตอนการกำจัดสิ่งที่เป็นอุปสรรคเป็นไปอย่างราบรื่น
อู้ย! นิ้วเรียวกรีดกรายกวัดแกว่งปุ่มเนื้อกลางกลีบสาว เธออยากร้องให้ดังกว่านี้ระบายความเสียวออกไปด้วยเสียงครวญครางแต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะระบบเฝ้าจับตาทั้งภาพและเสียงแม้ตอนนี้แสงสว่างภายในห้องมันน้อยมากยากต่อการจับภาพ แต่ถ้าพวกมันมีระบบจับความร้อนแต่ก็ช่างเถอะเพราะอย่างมากก็เห็นว่าเธอกับเขากำลังมีเซ็กส์กัน
เอ็ดเวิร์ดเขาบ้าบิ่นจริงๆ พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ เสียงเขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก อื้มมมม ร่างกายเขาร้อนจริงๆ และยิ่งเป็นแท่งเนื้อแท้ของเขาด้วยแล้ว ยังกับท่อนเหล็กที่พึ่งออกมาจากเตาหลอมเลย
อื้มมมม เสียงครางเล็กๆเล็ดรอดออกมายามเมื่อร่องสาวถูกแย้มเปิดกว้างอีกครั้ง เขาไปอย่างช้าๆนุ่มนวลกับเธอ แล้วแบบนี้เธอจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปขัดขืนเขาละ อาร์รรร อ้า อ้า อ้า เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงครางของเขากับเธอประสานก้องคับห้อง อารมณ์ที่โลดแล่นยามที่ร่องสาวถูกเติมเต็มและเสียดสีด้วยพละกำลังชายชาตรีที่เต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่งดังภูผา
เฮ่อ เฮ่อ ร่างเธอกำลังแหลกเพราะเขา ยิ่งเขาเร่งจังหวะเธอก็ไม่อยากให้หยุด “เอ็ดเวิร์ด...อู้ยยยย...” กรี๊ดดดด เธอไม่อาจทนเก็บเสียงครางไว้ได้เมื่อเขาพาเธอไปยังจุดสูงสุด แต่...
อื้ม!!! ริมฝีปากหยักจู่ๆก็ปิดเสียงกรีดร้องของเธอ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก เรื่องที่แปลกคือในตอนนี้เขาปลดปล่อยแล้วแต่เขาแปลกไปเขาไม่เคยปล่อยข้างนอก
ควับ! สวบ สวบ ครื้นนนน ประตูถูกเปิดและปิดลงเมื่อเอ็ดเวิร์ดเดินออกมาจากห้องขังน้ำใส
แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือของคนด้านนอกที่เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ “คุณแสดงได้เยี่ยมมาก...บทผู้ถูกทำร้ายมา”
“ปล่อยเธอไว้...ควรให้เธอต้องพักผ่อน”
จุ๊จุ๊จุ๊ “คุณนี่ช่างเป็นคนที่มีพื้นฐานจิตใจที่อ่อนโยนมาก...ฉันจะทำตามที่คุณต้องการก็ได้ แต่นั่นก็ต้องไม่เลยเวลาของฉัน...ตามนั้นนะ” ซานต้าพูดจบก็ขยับออกเดินจากที่ตรงนั้น เอ็ดเวิร์ดเดินตามเธอไปห่างๆ
“เอาละขอฉันตรวจร่างกายคุณหน่อย” เอ็ดเวิร์ดเดินขึ้นเตียงไปอย่างว่าง่าย ซานตาปีนขึ้นเก้าอี้ที่ทำมาเพื่อเธอ เธอหยิบเข็มสำหรับเจาะเลือดออกมาจากกระเป๋าเสื้อกราวด์ และเธอก็จัดการดูดเลือดที่ข้อพับของเอ็ดเวิร์ด รอยช้ำและรอยเข็มที่น้ำใสเข้าใจผิดว่าเขาถูกฉีดยาหรือฉีดสารอะไรเข้าไป ซึ่งจริงๆแล้วมันมันเป็นรอยเข็มการดูดเลือดจากร่างกายเขาไปตรวจต่างหาก
“สามวันแล้วนะที่ฉันไม่ได้ออกไปจากที่นี่ เธอรู้ใช่มั้ยว่าถ้าฉันไม่ออกไปปรากฎตัวให้คนของฉันด้านนอกเห็น พวกเขาอาจจะกำลังวางแผนอะไรที่ไม่ดีต่อที่นี่แน่ๆ”
“ไม่ต้องห่วง...คุณไปพักผ่อนให้สบายและพรุ่งนี้ก็ออกไปทำในสิ่งที่คุณต้องทำได้เลย...เฮ้ยยย คุณเป็นผลงานที่สำเร็จของฉัน เจ้านายฉันคงภูมิใจในสิ่งที่ฉันคิดค้นมานาน ในที่สุดก็สำเร็จ” ซานต้าหันหลังกลับมาบอกเมื่อค่าของเลือดที่เธอเอาเข้าเครื่องเป็นไปตามที่ต้องการ เขาเป็นขององค์กรดาร์กมูนแล้วอย่างสมบูรณ์
“เข้าใจแล้ว” เอ็ดเวิร์ดพูดจบก็เดินออกจากห้องทดลองไป พร้อมกับชายร่างสูงสองคนเดินประกบตามหลังทันที แม้ซานต้าจะพูดแบบนั้นออกมาแต่เธอก็ยังส่งคนคอยติดตามเขาไม่คลาดสายตา
“นั่นไม่จริงใช่มั้ย ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่า...เจ้านายเหรอเปล่า” เจเนตเปรยออกมาเมื่อวันนี้พวกเธอสามคนกลับมาซุ่มที่นี่อีกครั้ง แต่วันนี้พวกเขาได้เห็นเอ็ดเวิร์ดออกมาจากลิฟท์พร้อมกับชายชุดดำอีกสามสี่คนที่ดูเหมือน บอดิการ์ดมากกว่าผู้กักกัน “เอาไงดี พวกเขากำลังจะขึ้นรถแล้ว”
“ตามพวกเขาไป ฮานน่าเจ้านี้คงต้องให้คุณพามันกลับไปก่อน พวกเราคงต้องเปลี่ยนแผน เดี๋ยวฉันกับเจเนตจะตามเจ้านายไปก่อน” อาร์เชอร์เป็นคนเอ่ยออกมา ฮานน่าทำเพียงพยักรับอย่างเข้าใจ และกลับเข้าไปในรถที่มีเชลยถูกพันธนาการไว้อย่างรัดกุม ตอนนี้เธอต้องเอาไพ่ใบเดียวที่มีอยู่เอาไปเก็บรักษาไว้ก่อน
ครื้นนนน พรึ่บ น้ำใสลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแต่คนที่ก้าวเข้ามากลับไม่ใช่เขา ‘เอ็ดเวิร์ด’ คิ้วเรียวมุ่นขมวดเข้ากันทันที เด็ก!...ไม่ไม่...เธอคนนี้ตัวเล็กมากแต่พอเห็นเธอชัดๆแล้ว เธอไม่ใช่เด็ก แต่จะว่าไปหน้าตาก็คล้ายๆกับตัวเองแปลกๆ
“หน้าเธอเต็มไปด้วยความสงสัย...น้ำใส น้องสาวของฉัน”
!! “น้องสาว!”
“เรื่องมันยาวแต่พวกนั้นไม่สำคัญหรอก เอาเป็นว่าเธอเป็นน้องสาวที่สมบูรณ์แบบของฉัน...สมบูรณ์มาก” แต่ก่อนที่น้ำใสจะได้เอ่ยอะไร ชายชุดดำสี่คนเข้ามาพร้อมกับวิลแชร์
น้ำใสประเมินสถานการณ์ตรงหน้า พวกมันต้องการอะไรจากเธอ...ซึ่งมันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
ควับ!!! ฟุบ!! ฟับ!!! การเข้าถึงตัวน้ำใสไม่ได้ง่ายซึ่งซานต้าเองก็รู้ อึบ! เมื่อผู้ชายตัวโตถูกลูกถีบจนกระเด็นมานอนตรงหน้าเธอ ซานต้ารู้สึกโมโหและมากขึ้นเรื่อยๆ อึบ! เมื่อคนที่สองเซถลาเฉียดเธอไปนิดเดียว
ควับ! “หยุดนะ!!!” ปืนถูกดึงออกมา และส่องปลายกระบอกไปยังน้ำใสทันที “น้องสาวเธออย่าคิดนะว่าฉันจะไม่กล้ายิง...พวกที่ไร้ประโยชน์ฉันไม่เก็บไว้ให้รกหูรกตาแน่นอน..เอาละ!...ถ้าไม่อยากตายก่อนเวลาอันสมควร...ฉันเตรียมที่ไว้ให้เธอแล้ว...อ้อ! หรือเธออยากจะลองใจพี่สาวคนนี้ดูก็ได้ว่าฉัน...จะ...กล้า...ฆ่า...เธอมั้ย” น้ำเสียงที่เน้นหนักชัดถ้อยชัดคำทำให้น้ำใสหยุดนิ่งและมอง ให้เธอมีความสามารถในการอ่านทิศทางคาดคะเนวิถีกระสุนได้ แต่นั่นก็ใช้ได้แค่เพียงนัดเดียวและไม่ใช่ในพื้นที่แคบพร้อมกับศัตรูที่พร้อมจะตะครุบเธอรอบด้านแบบนี้
ซานต้ายกยิ้มมุมปากทันทีเมื่อน้ำใสชูมือขึ้นทั้งสองเป็นการยอมแพ้ คนฉลาดย่อมต้องรู้ว่าเวลาหน่อยว่าควรสู้เวลาไหนและเวลาไหนควรจะถอย แต่ไม่ว่าจะทางไหนสำหรับน้ำใสในตอนนี้จุดจบก็ไม่ต่างกัน
อื้ม!!! พรั่ก ควับ ควับ ควับควับ น้ำใสถูกผลักให้ลงนั่งบนวิลแชร์และสายรัดข้อมือข้อเท้าก็ถูกดึงออกมาพันธนาการเธอไว้บนวิลแชร์
“เป็นไงบ้างละ...ได้ออกกำลังกาย” ซานต้าเก็บปืนพร้อมๆกับเสียงเย้ยหยัน
“จะพาฉันไปไหน” น้ำใสเอ่ยถาม
“แค่พาออกจากที่นี่ เพราะที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่สำหรับเธออีกแล้ว” กึกึ กึกึ น้ำใสเบิกตากว้างเมื่อขณะที่เธอถูกเข็นโดยชายร่างสูง และจากสุดสายตาเธอเห็นผู้หญิงอีกคนกำลังเดินตรงมาทางเธอ
“จัสมิน! จัสมิน” น้ำใสร้องเรียกผู้หญิงคนนั้นเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ระยะสายตาจนเธอมั่นใจ
“นี่!…พี่สาวเธอเรียกไม่คิดจะหยุดทักทายเขาหน่อยเหรอไง” ซานต้า
เสียงเข้มเมื่อคนที่ถูกน้ำใสเอ่ยเรียกกำลังจะเดินผ่านไป กึก! คนถูกเรียกหยุดเท้าทันที ควับ!
“หวัดดี!...จบนะ...ลาก่อน” น้ำใสมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ โอ้ย! ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่...
“ยายเด็กคนนี้!” ซานต้าบ่นแต่ก็ไม่ได้ห้ามเมื่อจัสมินเดินย้อนกลับไปทางที่น้ำใสห่างมาก
“วีดีโอนั่นเป็นเรื่องโกหก!”
- Writer
