#7
1543 Words
อ้า อ้า อ้า เสียงครางกระเส่าของเอ็ดเวิร์ดดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาขยับสะโพกทรงพลังอีกครั้ง ร่างบางขับเคลื่อนไปตามจังหวะกระแทกอย่างแรง น้ำใสจุกมากเพราะเอ็ดเวิร์ดสาดซัดใส่แรงอย่างไม่ออมมือให้กับเธอเลย
“พอ พอแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ” น้ำใสร่ำร้องออกมาอย่างทรมาน เธอไม่เคยอ่อนแอมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้ช่างเลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอ จนเธออยากจะหมดลมหายใจไปเสียตอนนี้ และทุกอย่างก็มืดมิดลงไปในที่สุด...
เอ็ดเวิร์ดนั่งนิ่งอยู่ในรถ เขานั่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืน สายตาจับจ้องมองทางออกของโรงแรมอย่างรอคอย
! ตอนที่น้ำใสสลบไปตอนนั้นเขาตกใจไม่น้อย ปกติเธอไม่อ่อนแอแบบนี้ หรือว่าครั้งนี้เขาทำเกินกว่าเหตุ เขาไม่ได้อยากให้เธอเกลียดเขาเลยแต่เมื่อเห็นว่าเธอทำทีรังเกียจเขา มันทำให้เขาอดโมโหและน้อยใจไม่ได้ แต่จะว่าไปความรู้สึกที่ได้รับก็ไม่แย่ในแง่ความรู็สึกของร่างกายเธอยังคับแคบนุ่มแน่นไม่เปลี่ยน ความน่ารักน่าหลงใหลที่เขามีต่อเธอไม่ได้เปลี่ยนไป แม้ตัวเองจะทิ้งโน้ตแบบนั้นไว้แล้วก็ไม่อาจทำใจทิ้งเธอไว้ เขายังไม่ได้นอนทั้งคืนจึงมานั่งถ่างตาลอบรอมองเธอ
ใบหน้าคร้ามรกครึ้มไปด้วยหนวดเคราครุ่นคิด น้ำใสกำลังจะทำอะไร ไซม่อนผู้ชายคนนั้นเป็นสมาชิกองค์กรลับที่มีลัทธิที่เขาเองก็ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลย เขาจำรอยสักที่หลังต้นคอของไซม่อนได้ เขายังไม่เคยเห็นของจริงมาก่อน เคยเห็นแต่ในภาพที่โนอาห์เคยบอกเขาไว้
“ผู้ชายที่เป็นสมาชิกองค์กรนี้จะมีรอยสัก แทบดำกว้างหนึ่งเซ็นยาวสองนิ้วที่ต้นคอ สายตาของคนทั่วไปเห็นแค่รอยดำเป็นทางยาว แต่จริงๆแล้วบนแถบดำนั้นมีรหัสบางอย่างอยู่ที่ต้องใช้เครื่องมือบางอย่างเท่านั้นถึงจะเห็น...”
“สมาชิกเฉพาะผู้ชายอย่างงั้นเหรอ”
“เปล่าครับ ผู้หญิงก็เป็นสมาชิกได้ แต่พวกเธอจะถูกตีตราสัญลักษณ์สักรูปดอกไม้ไว้ที่กลีบสะโพกด้านใน รูปลักษณ์แตกต่างกันออกไป ผู้หญิงที่เป็นสมาชิกเท่าที่ผมพอทราบมาจะเป็นเด็กที่ถูกองค์กรชุบเลี้ยงมา พวกเธอจะถูกสักไว้ตั้งแต่เด็กๆ ข่าวลือที่น่าจะเชื่อถือได้ว่าพวกเธอจะไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกทำสัญลักษณ์ไว้ เด็กที่ถูกเลี้ยงมาเป็นนักฆ่าเดนตายน่าสงสารมากครับ...”
คำบอกเล่าที่โนอาห์เคยบอกเขาไว้ประกอบกับที่เขาเห็นรอยสักของไซม่อน เมื่อคืนนี้เขาจึงค้นหาสัญลักษณ์บนตัวน้ำใส ‘กุหลาบ’ ของเธอมันมีจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสังเกตร่างกายเธอแบบละเอียดลึกมาก่อน ทำไมเธอถึงไม่บอกเขาเลยหรือเธอไม่อยากพูดถึงมัน เขาก็พอเข้าใจแต่ตอนนี้เธอกำลังเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับพวกมันอีกเพราะอะไรละกัน “น้ำใสคุณต้องการอะไรจากพวกมัน” คำเปรยเบาๆที่ไม่มีใครตอบเขาได้
“ลูส!”
“น้ำใส!” เสียงปลายสายเอ่ยกลับมาทันทีเมื่อเขาไม่เคยลืมเสียงนี้ เธอ
หายไปนานสองสามเดือนแล้ว “เกิดอะไรขึ้น! กำลังจะทำอะไร...บอกมาเดี๋ยวนี้!!!” เสียงปลายสายแฝงคำสั่งเคร่งเครียดจนคนที่ถือหูโทรศัพท์บีบมือแน่นขึ้น
“ลูส ได้โปรดอย่าบังคับกันเลยนะคะคุณไม่ต่างกับพ่อของฉัน ได้โปรดเชื่อใจกันอีกครั้ง...ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
เฮ้ยยยย!!! เสียงเว้าวอนในสายทำให้ลูสต้องถอนหายใจ เขาไม่เคยได้ยินคำขอร้องจากเด็กคนนี้มาก่อน น้ำใสถ้าเธอไม่อยากบอก ให้ใครไปง้างปากเธอก็ไม่มีทางบอกความลับทุกอย่างมันจะตายไปพร้อมกับเธอ “ตกลง”
“ดึงความสนใจของเอ็ดเวิร์ดให้สักระยะหนึ่งได้มั้ยคะ...ฉันคิดว่าตอนนี้เขากำลังสุ่มจับตาดูฉัน ที่ที่ฉันไปมันไม่เหมาะกับเขา ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“เรื่องนั้นพอทำได้ แต่เธอรู้ใช่มั้ยว่ามันได้ไม่นาน...เอ็ดเวิร์ดเป็นยังไงเธอก็น่าจะรู้”
“ค่ะ ฉันรู้ ฉันต้องการเวลาไม่นาน”
“อีกนานมั้ยน้ำใส สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันจะจบลง” น้ำใสกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ค่ะ อีกไม่นานค่ะ” น้ำใสจำต้องตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว เธอจะหลอกลูสได้มั้ยเธอก็ไม่รู้
“น้ำใส สำหรับฉันแล้วเธอสำคัญกับฉันเท่าๆกับเมแกน เธอรู้ใช่มั้ย”
“อื้ม! ค่ะเจ้านาย” น้ำใสปาดน้ำตาที่ไหลออกมาทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่เกี่ยวข้องกับเขาทางสายเลือดแต่แค่ภารกิจที่เธอถูกส่งไปช่วยเขาครั้งเดียวเมื่อหลายปีก่อน การเจอกันครั้งแรกระหว่างเขากับเธอที่บุกบ่าฟันฝ่าเอาชีวิตเกือบไม่รอดมาด้วยกัน เขาถึงกับยอมจ่ายเงินมหาศาลกับงานอีกหนึ่งงานเพื่อแลกกับเธอออกมาจากองค์กรนั้น ลูสจะรู้สึกอย่างไรถ้าทุกอย่างที่เขาทุ่มเทให้กับเธอกำลังสูญเปล่าเมื่อเธอกำลังจะกลับไปสู่ความชั่วร้ายแบบที่ชาตินี้คงไม่มีใครอยากพบเจอเลย
อำนาจบารมีของลูสคุ้มครองเธอมานานนับหลายปี เขาเป็นใบเบิกทางให้เธอได้มีชีวิตปกติ เธอกำลังจะแต่งงานมีครอบครัวกับชายที่แสนดีสำหรับเธอ...
ครัก! เธอวางสายจากลูสเมื่อลูสรับปากแล้วว่าจะจัดการเรื่องของเอ็ดเวิร์ดให้ ตอนนี้เธอแค่รอ เธอไม่สามารถออกไปจากห้้องพักในสภาพแบบนี้ได้ เธอกำลังผู้ช่วยเฉพาะกิจ ฮานน่ากำลังจะมาหาเธอที่นี่ หญิงสาวเปรี้ยวจี๊ดที่เธอสาดเครื่องดื่มใส่เมื่อคืน หลังจากที่เธอทำแบบนั้นแล้วเธอก็สร้างสถานการณ์ให้ไซม่อนออกมาจากตรงนั้น ไซยาไนย์ ไม่ปลอดภัยนักถ้ามันกระทบต่อร่างกายไม่ว่าจะรูปแบบไหน
ก็อก ก็อกก็อก ก็อก เสียงเคาะตามสัญญาณ น้ำใสเปิดประตูทันที
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอละเนี่ยโรส!” ฮานน่าร้องออกมาอย่างเหลือเชื่อเมื่อมองสภาพเพื่อนสาว
“เรื่องมันยาว แล้วเรื่องที่บอกให้ทำเป็นไงบ้าง” น้ำใสหวาดระแวงเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ดเธออยากรู้ว่าเขายังแอบสุ่มเธออยู่มั้ย และเมื่อฮานน่าเปิดภาพที่เธอบันทึกในโทรศัพท์ให้น้ำใสดู แม้ไม่ค่อยชัดนักแต่เธอก็ไม่ได้ลืมรถประจำของเอ็ดเวิร์ด
“เธอจะเอายังไง” น้ำใสครุ่นคิด เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าเขาสุ่มเธออยู่แบบนี้อีกไม่นานเขาต้องบุกกลับเข้าอีกถ้าเขายังไม่เห็นเธอออกไป
กรี้งงง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเอ็ดเวิร์ดดังขึ้น “เจ้านายครับ คุณน้ำใสทำอย่างที่เจ้านายคาดการณ์ไว้จริงๆครับ เธอลอบออกจากโรงแรมด้วยชุดของพนักงานโรงแรมทางด้านหลังไปแล้วครับ” เอ็ดเวิร์ดเผยรอยยิ้มออกมา เสียงสตาร์ทรถดังขึ้น เขาต้องกลับไปตามคำเรียกหาของลูสที่มีเรื่องต้องคุยกับเขา เวลามันลงตัวจนน่ากลัวว่าจะเป็นแผนของลูส เอาเถอะ! เขาอุตส่าห์ทำตามคำขอร้องของน้ำใส ก็ช่วยเล่นไปตามน้ำเสียหน่อย
“จะนั่งมองหน้ากันอีกนานมั้ย” ลูสเอ่ยถามอย่างหัวเสีย เมื่อเจอคนกำลังพาลเกเรใส่ซึ่งๆหน้า
“เรียกมาเองนะครับคุณน้องเขย” เอ็ดเวิร์ดพาลเกเรใส่จริงๆ ซึ่งเวลาปกติเขาไม่เป็นแบบนี้หรอก
“ก็รู้อยู่แล้ว จะไปไหนก็ไปเลย แต่อย่าไปยุ่งกับน้ำใส...สัก...สักวันสองวันแล้วกัน” ฮึ เอ็ดเวิร์ดหัวเราะเสียงในคอ
พรึ่บ! “คุณน้องเขย...ไหนๆก็เจอหน้าแล้ว ขอถามหน่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับองค์กรที่นายพาน้ำใสออกมาบ้างมั้ย” ลูสเคร่งเครียดในทันที
“ไม่อยากให้นายเข้าไปยุ่ง”
“แต่น้ำใสกำลังเข้าไปยุ่งกับพวกมัน...นายรู้!” คิ้วหนาของลูสขมวดเข้าหากัน เมื่อเอ็ดเวิร์ดมองเขาออกในทันที
“พอจะมีข้อมูลอยู่บ้างสินะ...น้ำใสเคยเป็นสมาชิกขององค์กรที่ชื่อว่า ดาร์กมูนโค้ดเนมของเธอคือโรส น้ำใสเป็นมือหนึ่งในรุ่นของเธอ”
“มือหนึ่ง! หมายความว่าไง”
“เธอต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น รางวัลของมันคือการยังมีชีวิตอยู่ แต่กว่ารางวัลนี้จะมาอยู่ในมือเธอ ต้องมีเด็กวัยเดียวกับเธอล้มตายไม่น้อยด้วยน้ำมือของเธอเอง” เอ็ดเวิร์ดรู้สึกถึงความชาวาบไปทั่วทั้งตัวในฉับพลัน ความจริงที่เขาไม่เคยรู้ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความกระจ่างใส แววตาที่ให้ใครได้จดจ้องมองก็อดไม่ได้ที่จะทำให้คนคนนั้นตกหลุมรักเธอ ที่แท้น้ำใสเธอต้องผ่านอะไรมาตั้งมากมาย
- Writer
