ตอนที่ 10
1662 Words
แครลอไรลด์ถึงห้องตรวจแต่เช้าในวันนี้ และสิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกคือทวนเคสกับผู้ช่วย
"เคสคุณวิกานดาล่ะ"
"พอดี เธอยังไม่คอนเฟิร์มเลยค่ะ งั้นดิฉันจะตามให้นะคะ"
"ค่ะ"
ผ่านมาแล้วหลายสิบวันแต่วิกานดาดันหายหน้าไป และเพราะเอาแต่คิดว่าหล่อนจะมาจนหลงลืม จึงต้องทวนกับผู้ช่วยเสียหน่อย
วิกานดานั่งเหม่ออยู่ในห้องประชุม เธอไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่กับงานตรงหน้า นั่นเพราะเอาแต่คิดหาทางออกเรื่องหนี้สิน ไม่ใช่แค่นั้น เธอยังต้องพยุงกิจการให้อยู่รอด แถมต้องให้ทั่วถึงพนักงานอีก
แต่ที่ทำให้ต้องเครียดหนักเพราะเงินเก็บที่มี เธอใช้ไปกับการจ่ายหนี้ก้อนแรก และอีกสามสิบวันที่เหลือ เธอก็จำต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตเพื่อหาเงินมาจ่ายหนี้
"ท่านรองคะ"
"ท่านรองคะ"
"ท่านรอง"
"ได้ยินแล้วคุณจอย" วิกานดาตอบกลับอย่างเสียไม่ได้
"เรื่องทุนการศึกษา และเงินสนับสนุนพัฒนาโรงเรียนค่ะ" เลยากระซิบข้างหูวิกานดาอีกครั้ง
เธอจำต้องเปิดไมโครโฟนตรงหน้าอีกครั้ง และเริ่มพูด
"เรื่องทุนการศึกษาประเทศฝรั่งเศสของคุณแครลอไรลด์ฉันมีรายชื่อไว้ในใจแล้วค่ะ แต่สำหรับเรื่องเงินสนับสนุนพัฒนาโรงเรียน ฉันจะช่วยด้วยอีกแรงค่ะ"
เสียงเหล่าอาจารย์และคณะกรรมการภายในห้องเริ่มส่งเสียงฮือฮา ก็เพราะปกติวิกานดาจะไม่ยื่นมือมาช่วย
"ฉันจะดูแลเงินทุกส่วนเองค่ะ"
"คุณกาน จะดีเหรอครับ นี่มันเป็นเงินส่วนผู้ปกครองนะ" ท่านผู้อำนวยการเริ่มกระซิบข้างหูคนข้างๆ อย่างลำบากใจ
"เชื่อใจฉันเถอะค่ะ ฉันควรทำเรื่องนี้เอง"
แล้วมีหรือที่ผู้ชายอย่างเขาจะปฏิเสธ ก็สายตาของวิกานดามุ่งมั่นเสียขนาดนั้น
"ผมขอพูดบ้างนะครับ" เสียงผู่ล้อำนวยการพูดผ่านไมโครโฟน
"หลายๆ ท่านน่าจะรู้จักคุณวิกานดาดี เธอเป็นคนหลักแหลมเรื่องการลงทุน ดังนั้น ผมหวังว่าเธอจะใช้เงินส่วนนั้นให้เกิดประโยชน์ต่อโรงเรียนของเรา"
การยืนยันอีกเสียงโดยท่านผู้อำนวยการยิ่งเป็นการตอกย้ำอำนาจของวิกานดา
มือเรียวยาวของวิกานดาขยับลงต่ำทันที เธอจงใจลูบขาเขาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง นอกเหนือจากการขอบคุณ
วิกานดานอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะทำงาน ตามด้วยร่างของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลัง ไม่ต้องบอกว่าคนทั้งคู่ทำอะไรกันอยู่
เสื้อของวิกานดาถูกปลดกระดุมหลายเม็ด พร้อมกับแหวกลึกลงจนเห็นบราสีดำตัดกับสีผิวที่ขาวเนียนของหน้าอก
กระโปรงก็ถูกถลกขึ้นแบบที่เห็นบั้นท้าย ส่วนกางเกงชั้นในสีเดียวกับบราก็ถูกรูกลง ยังไม่ทันหลุดออกจากร่างกาย
"อื้อ อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อร้าย" เสียงของวิกานดากระเส่าดังไปทั้งห้องพร้อมด้วยเสียงของเขาด้วยที่ครางออกมาผ่านลำคอ
"คุณคิดจะทำอะไร" เขาถามออกมาพร้อมกับมือที่กดคอวิกานดาให้ติดอยู่ที่โต๊ะ แถมท่อนล่างก็ขยับใส่บั้นท้ายหล่อนไปด้วย
"ฉัน.. ต้องใช้เงิน" บอกออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ก็เพราะกิจกรรมที่ทำ
"เท่าไหร่"
"ท่านผอ. ไม่ต้องรู้หรอกค่ะ อื้ออ" น้ำเสียงครางกระเส่า
และไม่ถึงเสี้ยววินาที เขาก็ขยับท่อนเอ็นตัวเองเร็วและแรงขึ้น จนวิกานดาต้องกัดปากตัวเองเพื่อลดความกระสัน แต่สักพักเขาก็หยุดนิ่งยืนค้างอยู่แบบนั้น และดึงรั้งแขนวิกานดาให้ลุกขึ้นยืน เพื่อบีบเคล้นหน้าอกเธอจนพอใจ
และวิกานดาก็ชอบมัน เธอเอื้อมมือไปด้านหลัง จงใจลูบคลำของลับของเขา
เหมือนเป็นการปลดปล่อยอารมณ์และความเครียดของวิกานดา เธอมักเลือกเขา และเขาก็เลือกเธอ
ทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันแบบไม่เปิดเผย นั่นเพราะไม่ได้พิศวาสกันในทางชู้สาว เพียงแค่มีความต้องการใต้สะดือเหมือนกัน
"นานมั้ย" เท็นซิน หรือผู้อำนวยการของโรงเรียน เอ่ยถามวิกานดาขณะที่ต่างคนต่างใส่เสื้อผ้า
"สามเดือนค่ะ ฉันต้องใช้เพื่อลงทุน"
"นานเกินไปครับ"
"มันจำเป็นต่อฉันค่ะ"
"ผมเกรงว่าจะยื้อเวลากรรมการได้ไม่นานขนาดนั้น"
"งั้น... ฉันจะพยายามให้เรียบร้อยภายในหนึ่งเดือนค่ะ" วิกานดาพูดออกมาอย่างมั่นใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปพร้อมกับแฟ้มเล่มหนา
ก็เวลานี้ยังอยู่ในเวลางาน จะให้ใช้เวลานานในห้องนี้ก็งจะเป็นที่น่าสงสัย
แต่เมื่อเดินออกมายังไม่ทันพ้นประตูดี
"อุ้ย! น้องหมอแครล์" วิกานดาหน้าตาตื่นทันที
"ทำอะไรมาคะ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น" สีหน้าจับผิดของแครลอไรลด์ทำให้วิกานดายิ่งไปไม่เป็น
"ม มาหาพี่เหรอจ้ะ" การแสร้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคงจะดีกว่าบอกความจริง
"ค่ะ ต้องการจะคุยเรื่องงาน"
"แหม... แค่โทรมาก็ได้ ไม่เห็นต้องมาถึงที่"
"คุณมีงานอื่นต้องทำอีกมั้ยคะ อยากไปคุยที่อื่นมากกว่า ที่ไม่ใช่โรงเรียน"
"ห๊ะ"
นอกสถานที่ก็คือภายในรถของแครลอไรลด์ และเพียงขับออกมาจอดไม่ไกลจากโรงเรียน
"ไกลจังเลยนะ" วิกานดาเอ่ยออกมาทีเล่นทีจริง
"ช่วงนี้เครียดเรื่องอะไรรึเปล่าคะ"
"หืม ไม่ ไม่เครียดเลย ปกติมาก พี่เหมือนคนเครียดรึไง"
"ก็เห็นว่าจองคิวฉีดโบท็อกกับฉัน"
"ใช่สิ ลืมไปเลย" เอ่ยขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้
"และหน้าคุณก็มีริ้วรอยเพิ่มขึ้น"
"ตายแล้ว จริงเหรอเนี่ย" วิกานดาโพล่งออกมาพร้อมกับรีบควานหากระจกในกระเป๋าเพื่อส่องดูใบหน้าตัวเอง
"ก็ยังสวยเหมือนเดิม" บอกก่อนจะลดกระจกลงอย่างไม่สะทกสะท้าน
"เอ๊ะ... นี่ใช้ข้ออ้างเรื่องโบท็อกเพื่อจะให้พี่ไปหาใช่มั้ยล่ะ"
"ฉันมาเพราะงานและเงินต่างหาก คุณจองคิวไว้แล้วไม่ไป คลิกนิกก็ขาดรายได้ แถมคุณยังอ้างชื่อฉันอีก ฉันเสียหายพอดี"
"ได้จ้ะ พี่จะไปฉีดโบท็อก ฉีดฟิลเลอร์ ร้อยไหม ทำจมูก ทำนมด้วยเลยดีมั้ยล่ะ"
"ไม่ต้องขนาดนั้น"
"ก็พี่อยากให้คลิกนิกน้องหมอแครล์มีเงินเยอะๆ น้องหมอแครล์จะได้รวยๆ"
"แค่นี้ฉันก็รวยมากพอแล้ว"
"แล้วอีกอย่าง หน้าคุณก็ไม่ได้ขี้เหร่ จะทำไปทำไม"
"แอบชมว่าพี่สวยด้วย"
"ไม่ได้ชมว่าสวย แค่จะบอกว่า องค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าของคุณมันสมบูรณ์แล้ว อยู่เฉยๆ ไม่ต้องเสริมหรือแต่งก็ไม่ได้ทำให้ขี้เหร่"
"แล้วแบบนี้มาตามให้พี่ไปฉีดโบท็อกทำไมล่ะจ๊ะ"
แครลอไรลด์ไปไม่เป็น ได้แต่ทำหน้าตึงๆ เพื่อกลบเกลื่อน
"คิดถึงพี่ใช่มั้ยล่ะ"
"ฉันจะคุยเรื่องทุนด้วยค่ะ" อยู่ๆ แครลอไรลด์ก็โพล่งขึ้นมา
"เห็นคุณเงียบหายไปเลย"
"จริงด้วย วันนี้เพิ่งจะประชุมสรุปน่ะ อยากจะดูผลเลยมั้ยล่ะ แต่ต้องกลับไปที่โรงเรียนนะ รายงานเรื่องนักเรียนอยู่ที่ห้องพี่"
"งั้นไม่เป็นไรค่ะ ไว้ฉันจะมาใหม่"
"แล้ว... วันนี้ จะพาพี่กลับบ้านด้วยมั้ย หรือจะ..."
"จะพากลับไปส่งที่โรงเรียนค่ะ"
วิกานดาใบหน้าเจื่อนลงทันที แต่ก็แอบยิ้มออกมา
'ภัทรดล แซ่หยวน และ วิกานดา แซ่หยวน'
ที่แท้ความคุ้นเคยนี่ก็มาจากชื่อและนามสกุลของวิกานดา
แครลอไรลด์เพิ่งจะได้รับข้อมูลของลูกหนี้ และเพิ่งจะมีเวลาสนใจ เนื่องจากอยู่ๆ ลูกหนี้คนนี้ก็หาเงินมาใช้คืนได้ โดยอ้างว่าลูกสาวเป็นคนจัดการ
ดังนั้น เธอจึงอยากมาพบคนในครอบครัวของลูกหนี้อีกครั้ง และก็เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงว่าวิกานดาดูซูบผอมและใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียด
รถคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงเรียนอีกครั้ง ตอนนี้เหล่านักเรียนกำลังทยอยเดินออกจากโรงเรียน
และก่อนที่วิกานดาจะลงจากรถ
"แค่เข้าไปคุยงานกับท่านผู้อำนวยการ ต้องถึงขนาดใส่กระดุมผิดๆ ถูกๆ เลยเหรอ"
"อุ้ย" หล่อนร้องออกมาพร้อมกับก้มลงมองที่เสื้อตัวเองและรีบกุมปิดมันไว้ นั่นเพราะรังดุมติดสลับกัน
"ติดใหม่เถอะค่ะ ฉันไม่มองหรอก" แครลอไรลด์เอ่ยออกมาแต่สายตาก็จ้องมองคนข้างๆ ไปด้วย
นั่นจึงทำให้วิกานดาต้องหันมาสนใจตัวเอง เธอปลดกระดุมออกจนหมด และเริ่มติดใหม่อย่างมีสติ
แต่ที่แครลอไรลด์บอกว่าจะไม่มอง คงจะไม่ใช่เรื่องจริง
"เสร็จแล้วจ้ะ" บอกออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงแถมจ้องมองใบหน้าแครลอไรลด์ไปด้วย
"เสร็จแล้วก็ลงไป"
"ไล่อีกแล้ว!"
"แบบนั้นมันน่าอายกว่าที่คุณทำอีก"
"หืม อะไรเหรอ" ก็อยู่ๆ แครลอไรลด์ก็โพล่งออกมาใส่เธอ
"ก็แบบที่ให้คนอื่นถอด แต่ตัวเองใส่ผิดเอง"
แครลอไรลด์พอจะคาดเดาได้ว่าภายในห้องผู้อำนวยการเกิดอะไรขึ้น ยิ่งเห็นกระดุมของวิกานดาที่ติดมั่วซั่ว มันยิ่งไม่ต้องไถ่ถาม เพราะรู้ดี แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะโกรธและคิดต่อว่าหล่อนไม่หยุด ทั้งๆ ที่ไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง
- Writer
