กู้รัก คืนใจ

ตอนที่ 3

แครลอไรลด์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ก็วันนี้ทำงานทั้งวัน ทั้งเรื่องที่คลินิคศัลกรรมความงามงานพาร์ทไทม์ และงานประจำคือเรื่องเงิน

เพราะตระกูลที่ร่ำรวย และการแสวงหากำไรทางธุรกิจด้วยการปล่อยเงินกู้ให้ธนาคารเอกชนและเหล่าเจ้าของธุรกิจทั้งหลาย

'ติ้ง' เสียงข้อความเข้า ทำให้เธอต้องขยับลุกขึ้นนั่ง ก็นี่คือเสียงจากโทรศัพท์ส่วนตัวใช้ติดต่อกับคนสนิทเท่านั้นจึงกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

'วันนี้ท่านรองไปหารึเปล่า' ข้อความจากกีรดาทำให้คนอ่านหน้านิ่วทันที ก่อนจะรัวส่งข้อความหาเพื่อนตัวดี

'เพราะแกใช่มั้ยที่คาบข่าวไปบอกยัยป้านั่นให้มาหาฉัน'

'ฉันอุส่าหนี แต่แกดันบอกทุกอย่าง'

'ฉันเอาแกตายแน่ อย่าให้ได้เจอนะไอ้เพื่อนบ้า'

'เดี๋ยวนะแครล์ เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า'

'อย่ามาทำเป็นไก๋แกล้งไม่รู้เรื่องนะ ฉันรู้ว่าแกจงใจส่งยัยป้านั่นมาจีบฉัน"

'อะไรนะ! ท่านรองน่ะเหรอจีบแครล์'

'ก็ใช่น่ะสิ! ขนลุก คนบ้าอะไรเอาแต่ส่งตาหวานยิ้มหวานให้ ทำอย่างกับตัวเองเป็นเด็กๆ น่ากลัวชะมัด'

'เดี๋ยวนะ... นี่แครล์ถูกจีบเหรอ'

'ก็ใช่น่ะสิ มารับผิดชอบเลยนะ ไม่งั้นฉันจะตามราวีแกไม่ให้มีความสุขกับคุณผู้หญิง'

'ขอร้อง!! กี้กับคุณผู้หญิงเพิ่งจะรักกัน อย่ามาทำลาย แต่ แต่ แต่ ท่านรองก็น่ารักดีนะ ทำไมไม่ลองเปิดใจ'

'แกก็รู้ ว่าฉันไม่อยากคบใครจริงจัง และฉันก็ชอบดุ้น ไม่ได้ชอบ ห อ ย'

'ก็บอกท่านรองไปตรงๆ สิ'

'บอกจนปากจะฉีกถึงหู น่ารำคาญชะมัด'

'งั้นก็หนีกลับมาสิ'

'เรื่องอะไร ทำไมฉันต้องหนี เพราะฉันต้องทำเงินจากที่นี่ก่อน'

'จ้า คุณนักธุรกิจใหญ่'

'แล้วอย่าลืมโอนเงินให้ฉันด้วยล่ะ ถึงจะเป็นเพื่อนแต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ'

'รู้แล้วค่ะคุณเจ้าหนี้'

'ก๊อก ก๊อก'

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้แครลอไรลด์ต้องละจากหน้าจอโทรศัพท์

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'

และยิ่งเสียงเคาะดังถี่ขึ้น ก็จำให้เจ้าของห้องต้องวางโทรศัพท์ลงอย่างจริงจังและลุกไปเปิดให้

และทันทีที่เจอหน้า

"ป้า!" ส่งเสียงเรียกออกมาด้วยความตกใจ ที่เขาว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอคงจะจริง

"สวัสดีจ้ะ น้องหมอ..."

'ปั้ง!!' ไม่ทันที่วิกานดาจะพูดจนจบประโยค ก็ถูกปิดประตูใส่หน้าทันที

"น้องหมอแครล์ เปิดประตูให้พี่ทีสิจ๊ะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะเลย" ราวกับคนบ้า วิกานดาเอาแต่ตะโกนอยู่หน้าห้องไม่หยุด

"ฉันไม่สะดวกคุย คุณกลับไปเถอะค่ะ"

"ไม่ได้ พี่มาถึงนี่แล้ว พี่อยากคุยเรื่องธุรกิจกับน้องแครล์"

ตาแครลอไรลด์เบิกโพลงทันทีที่ได้ยินคำว่าธุรกิจ

"ธุรกิจอะไรคะ"

"ก็เปิดประตูให้พี่ก่อนสิ เราจะได้คุยกันอย่างละเอียด"

สิ้นสุดประโยคนั้น ประตูก็ถูกเปิดกว้างให้ทันที

"เชิญค่ะ" ก็ไม่รู้ว่าหล่อนมาไม้ไหน แต่หากเรื่องนี้คงต้องต้อนรับ แถมสีหน้าก็ปรับเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ ให้อีก

วิกานดาได้ทีรีบสาวเท้าก้าวเข้ามาภายในห้องของสาวสวยตาน้ำข้าวโดยทันที ก็กลัวว่าแครลอไรลด์จะเปลี่ยนใจ

"โห... ห้องใหญ่จัง นี่น้องหมอแครล์อยู่คนเดียวเหรอ"

"บอกแล้วไงคะว่าเรียกแครล์เฉยๆ ก็ได้ อุ้ย!" จบประโยคด้วยเสียงหลงเพราะความตกใจ ก็อยู่ๆ แขกที่เดินนำเข้ามาก่อนก็ดันหยุดแล้วหันมาทางเธอแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

"ได้สิ แต่น้องหมอแครล์ก็ต้องเรียกพี่ว่า... พี่กานเหมือนกัน" วิกานดาไม่ได้พูดเปล่าแต่ยังส่งสายตาหวานหยดย้อยให้คนตรงหน้าอีก

"งั้นเรียกฉันว่า น้องหมอแครล์แบบเดิมเถอะค่ะ เพราะหน้ามันฟ้องว่าคุณควรจะเป็นเพื่อนแม่มากกว่า" พูดจบก็เดินสวนกลับเข้าห้อง และเดินนำไปหยุดกลางห้องบริเวณรับแขก

ทิ้งให้วิกานดายืนเหวอ แต่ก็ต้องปรับสีหน้าตัวเองให้เป็นมิตร และรีบเดินตรงไปหยุดนั่งข้างเจ้าของห้อง

"น้องหมอแครล์เนี่ย... ปากคงไม่ตรงกับใจใช่มั้ย"

"ตรงเป๊ะเลยค่ะ" บอกด้วยสีหน้าจริงจัง

"มุกล่ะสิ" พูดพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างแก้เก้อ

ซึ่งคนฟังอย่างแครลอไรลด์ก็ได้แต่เงียบไม่ตอบโต้ ก็ต้องปล่อยไป หากหล่อนจะคิดแบบนั้น และเพื่อไม่ให้เสียเวลานาน เข้าเรื่องโดยทันที

"แล้วเรื่องธุรกิจล่ะคะ"

"อ้อ... นี่เลยๆ" พูดพร้อมส่งแฟ้มเล่มบางให้คนตรงหน้า ซึ่งแครล์ก็รับมันมาและเปิดอ่านอย่างกระตือรือร้น

ไม่วาย วิกานดาก็เอาแต่จ้องมองใบหน้าของแครลอไรลด์แบบไม่วางตาราวกับอยากจะกลืนกิน

เส้นผมสีบลอนด์อ่อนที่ยาวสลวยเป็นลอนเพราะการจัดแต่ง คิ้วหนาแบบรกๆ ช่างรับกับนัยต์ตาสีฟ้าอมเขียวหม่น ที่พอมองมาทางเธอที่ไรก็ได้แต่หลงไหล แถมจมูกโด่งเป็นสัน ช่างบอกยี่ห้อว่าหล่อนเป็นชาวต่างชาติ ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงปากบางสีแดงระเรื่อแบบธรรมชาตินั่น

"มองอะไรนักหนาคะ"

"อุ้ย! รู้ตัวด้วยเหรอเนี่ย"

"ฉันไม่ใช่ฝาบ้านนะคะ ที่จะอยู่เฉยได้โดยไม่รู้สึกอะไร"

"โธ่ น้องหมอแครล์ ปากจัดเหมือนกันนะเราเนี่ย น่าจะลองมาจูบกันสักทีว่าจะปากดีด้วยรึเปล่า"

"พูดอะไรของคุณคะ ไม่อายเด็กอย่างฉันรึไง"

เพล้ง!!! รอบนี้ทั้งเสียหน้าและหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งแครลอไรลด์ย้ำว่าตัวเองเป็นเด็ก

"พี่อายุสามสิบแปดเองนะ ลองบวกลบคูณหารแล้ว ห่างกันแค่.."

"สิบค่ะ เราห่างกันตั้งสิบปี" แครลอไรลด์ย้ำตัวเลข

"ก็แค่สิบปี"

"เรื่องธุรกิจ ฉันพอจะเดาออก ไว้ทบทวนอีกรอบและจะให้ตัวแทนติดต่อกลับไปนะคะ"

"ด เดี๋ยวสิ แค่นี้เองเหรอ"

"ค่ะ แค่นี้แหละ"

"อะไรกัน พี่อุส่าหาลูกค้าเครดิตดีมาให้ แค่นี้เองเหรอ ไม่มีอะไรตอบแทนให้สักหน่อยรึไง พี่น้อยใจนะ" บอกออกมาอย่างงอนๆ

"งั้นฉันจะให้ส่วนแบ่งคุณหนึ่งเปอร์เซ็นต์แล้วกันค่ะ"

"แค่นี้เองเหรอ"

"สองเปอร์เซ็นต์พอมั้ยคะ ฉันเสนอให้มากกว่าใครเพราะคุณเป็นเพื่อนของคุณชม"

"พี่ขอแค่หนึ่งที"

"คะ?" สีหน้าแครลอไรลด์ดูงงหนักกว่าเก่า

"แค่ลองกันก่อนทีเดียว แล้วถ้าติดใจ จะมีต่อหลังจากนี้ ครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า ค่อยว่ากัน"