“สวัสดีครับคุณปิ๋ม” ภีมวัจน์ทักทายตามมารยาท ซุกซ่อนแววเบื่อหน่ายไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย
“อ้าว คุณปิ๋มสวัสดีครับ แต่งตัวสวยจังเลยนะครับ”
กรวิชญ์ทักหญิงสาวพร้อมด้วยรอยยิ้มขัน เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณเพ็ญพักตร์ที่บอกว่าถ้าหนูปิ๋มรู้ว่าพี่ภามมาคงจะดีใจไม่น้อย แต่ที่เขาเห็น คำว่าไม่น้อยคงจะใช้ไม่ได้กับหญิงสาวตรงหน้า ต้องบอกว่าดีใจมากจะถูกต้องกว่า
“ขอบคุณค่ะคุณวิชญ์ คนไม่สวยอย่างปิ๋มก็คงต้องพึ่งการแต่งตัวนี่แหละค่ะ”
พิมพ์พิสุทธิ์พูดถ่อมตัวด้วยเสียงอ่อนหวานตามนิสัย พลางชำเลืองมองไปยังชายหนุ่มร่างสูงสง่าอีกคนด้วยสายตาชื่นชม
“ถ้าคุณปิ๋มไม่สวยคนอื่นก็คงขี้เหร่หมดแหละครับ”
กรวิชญ์มองหญิงสาวตรงหน้าที่พูดว่าตัวเองไม่สวยพลางนึกในใจ จะพูดว่าไม่สวยก็ยังไม่ถึงขั้นนั้นแต่จะว่าสวยก็ยังห่างไกลกับคำที่ว่าอีกหลายขุม เรียกว่าไม่ถึงกับสวยแต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่น่าจะเหมาะสมกว่า แต่ถ้าให้เปรียบกับผู้หญิงที่เพื่อนเขา
