“ยิ่งมองผัวแกยิ่งหล่อนะยัยชะนีเตี้ย” ชนะพลเอ่ยขณะเดินเล่นในวัด
“นั่นสิยัยแก้ว พี่เขาหล่อมากเลยนะ ยิ่งมองยิ่งหล่อ และแบบสายตาเนี่ยกร้าวใจมาก ดูร้ายๆ แบบพระเอกหนังมาเฟียเลยแหละแก” คะน้าเองก็เห็นด้วยกับชนะพล
“พอเลย ไม่ต้องมาพูดถึงเขา ฉันเกลียดเขาจะตาย ยังไงก็ไม่หมั้นหรอก” เธอบอกเพื่อนๆ ของเธอ
“ไม่หมั้น แต่นอนกับเขามาแล้วเนี่ยนะแก แล้วพรหมจรรย์ที่เสียไปล่ะชะนีน้อย” ชนะพลเอ่ย
“ก็ถือว่าทำทานให้หมามันกินไป”
“พูดง่ายดีนะ แต่มันยากนะที่จะลืมผู้ชายคนแรกของตัวเองน่ะยัยแก้ว” คะน้าบอกเพื่อนรัก
“ไม่ง่ายแต่ก็ต้องลืม เพราะเขาคือคนที่ฉันเกลียด ได้ยินไหม ฉันเกลียดนายตรีนั่น เกลียดจนอยากจะเอามีดกรีดตาของเขาจนบอดไปเลยตอนนี้” ปอแก้วตอบสวนกลับ
“ระวังเถอะ เกลียดมากเท่าไหร่จะรักมากเท่านั้น เผลอๆ หลงจนลืมเพื่อนลืมฝูงเลยแหละ ตอนนี้ยังพูดได้ แต่นานวันไปอาจลืมเพื่อนอย่างพวกฉันก็ได้นะแก” ชนะพลเอ่ย
ตื๊ด! ตื๊ด!
