ตอนที่ 4 ใครในสาย
1367 Words
ตอนที่ 4
“วันนี้มาสายสามสิบวินาที ต้องโดนทำโทษนะครับหนู”
ทิศใต้กระตุกยิ้มร้าย เขาเงยหน้าจากหน้าปัดนาฬิกามองชูครีมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่หล่อจนอีกฝ่ายใจสั่น
“ถามจริง สามสิบวินาทีนี่ก็นับเหรอ?”
“นับหมดครับ”
“ก่อนหน้านี้หนูมาถึงก่อนเวลาตั้งหลายวัน หักลบกันไม่ได้รึไง”
ชูครีมว่าพลางเดินไปวางข้าวของลงบนเคาน์เตอร์ในครัว
เธอต้องมาดูแลทิศใต้เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตกลงนี่เขาแค่โดนยิงถาก ๆ ที่แขนหรือถูกยิงเข้าจุดสำคัญกันแน่ เจ็บนานเหลือเกิน
“ไม่ครับ สายคือสาย”
ทิศใต้เดินไปยืนซ้อนหลังร่างบางที่กำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมของเพื่อทำอาหารเที่ยง
นี่ถือเป็นหน้าที่หลักของเธอเลยสำหรับการเป็นแม่ครัวให้ทิศใต้
“แล้วพี่จะเอายะ...”
ชูครีมหมุนตัวกลับมาเพื่อที่จะถามทิศใต้แต่ด้วยความที่ชายหนุ่มยืนซ้อนหลังเธออยู่ เลยเป็นเหตุให้ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกัน พอดิบพอดี
“อื้อ”
ชูครีมขัดขืนเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเคลิ้มตามไปกับสัมผัสนุ่มนวลจากทิศใต้ จูบของเขาทั้งหวาน อ่อนโยน และละมุนจนเธอเองยังเผลอตอบรับอย่างเต็มใจ
“อุ๊ย”
มือหนาคว้าเอวเล็กไว้ ก่อนที่เธอจะเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น
ทิศใต้ยิ้มให้เธอ แล้วกระซิบลงข้างใบหูขาวสะอาด
“ถ้าไม่ไหว ไปนั่งพักที่โซฟาก่อนมั้ย หรือถ้าเล็กไป ไปเตียงพี่ก็ได้นะ”
“ไอ้คนหื่นกาม ออกไปเลยนะ”
เธอผลักอกทิศใต้ให้เขาออกห่าง ซึ่งเจ้าตัวไม่ว่าอะไรแถมยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เขินรึไง”
“พูดให้มันดี ๆ หน่อย ใครเขิน อี๋ แล้ววันหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ”
“มันเป็นอุบัติเหตุนะครับ หนูก็รู้”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ถ้ามองโลกในแง่ดี จูบเมื่อกี้ก็เกิดจากอุบัติเหตุจริง ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจหันไปจูบเขา และเขาก็ไม่ได้ตั้งใจรอจูบเธอจริงหรอก(มั้ง)
“เออ ๆ ช่างมันเถอะ วันหลังก็ไม่ต้องมายืนใกล้ขนาดนี้”
ชูครีมว่าก่อนจะหันหลังกลับมาเตรียมของต่อ
“เขินเหรอ”
ทิศใต้แกล้งก้มลงกระซิบถาม เสียงนุ่มละมุนและสัมผัสร้อน ๆ บริเวณต้นคอทำให้สติในการทำอาหารของชูครีมลดลงเกือบห้าสิบเปอร์เซ็นต์
“มือหนูสั่นนะ ให้พี่ช่วยมั้ย”
ไม่ทันที่ทิศใต้จะเอื้อมมือไปช่วยจับ ชูครีมก็ถอยหนีออกจากเขาเสียก่อน
“จะกินมั้ยขนมจีนแกงเขียวหวานเนี่ย”
“กินครับ”
“กินครับก็ออกไปเลย อย่ามาเกะกะ”
“พี่แค่อยากช่วย”
“ถ้ายังไม่ออกไป ก็ไปสั่งแกร็บเอาแล้วกันนะ”
ชูครีมวางมีดลงพร้อมทำท่าจะเดินออกไป
ทิศใต้จึงรีบยกมือขึ้นยอมแพ้ ถอยหลังออกห่างจากเธอ
“โอเค ๆ พี่ยอมแพ้ ทำให้พี่กินเถอะนะ ถ้าพี่ไม่ได้กินกับข้าวฝีมือหนู พี่ต้องตรอมใจแน่เลย”
ชูครีมเผลอหลุดขำกับคำพูดและสีหน้าออดอ้อนของทิศใต้
หญิงสาวพอจะรู้ว่าตนเองทำอาหารอร่อยแต่ไม่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายติดรสมือได้ขนาดนี้ และน่าแปลกที่เธอเองก็ยอมมาทำอาหารให้เขาทานทุกวัน
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญ”
ชูครีมผายมือไปยังทางออก ทิศใต้เลยจำใจต้องเดินออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
เขายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงติดอาหารฝีมือชูครีมขนาดนี้แต่วันไหนไม่ได้กินแล้วรู้สึกเหมือนชีวิตขาดรสชาติ
เมนูแรกที่เธอทำให้กินคือหมูหวานใส่ไข่นกกระทาธรรมดา ๆ ซึ่งเขากินหมดเกลี้ยงจานแถมเติมข้าวถึงสามรอบ และตั้งแต่นั้นมาชายหนุ่มก็ร้องขอให้อีกฝ่ายทำอาหารให้ทานทุกวัน
กริ๊ง กริ๊ง
“ว่าไง”
ทิศใต้กรอกเสียงลงในโทรศัพท์เครื่องบางเพื่อทักทายปลายสาย
“ทำไมเสือใต้ทักทายเพื่อนห้วนจังอะค้าบ”
น้ำเสียงทะเล้น ขี้เล่นแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่แชมเปญ เพื่อนสนิทของทิศใต้
“มีอะไรไอ้เปญ อย่ามาลีลา”
ทิศใต้รีบเร่งถามเพื่อนเพราะสายตาเหลือบไปเห็นร่างบางกำลังเขย่งหยิบอะไรบางอย่างจากตู้ชั้นบน น่ากลัวเธอจะล้มลงมาเสียจริง
“ก็ช่วงนี้มึงหายหัวไปเลย เหล้าก็ไม่ค่อยจะแดก ข้าวก็ไม่ค่อยมากินกับพวกกู อย่าบอกนะว่ามะ...”
“เดี๋ยวกูโทรกลับ”
ไม่ทันที่แชมเปญจะพูดจบ ทิศใต้ก็ตัดบทพร้อมทั้งรีบตรงเข้าไปช่วยรับร่างบางที่เสียหลักล้มลงมา
เขาเดาไว้ไม่มีผิดว่าชูครีมต้องล้มแน่ เพราะเท่าที่รู้จักเธอมาสองอาทิตย์ อีกฝ่ายเป็นคนไม่ระมัดระวังตัวเอาเสียเลย กลายเป็นทิศใต้ที่ห่วงร่างกายเธอมากกว่าตัวเธอเองอีก
“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าปีน อย่าปีน หยิบอะไรไม่ได้ให้เรียก”
“ก็เห็นพี่คุยโทรศัพท์อยู่ ไม่อยากกวน”
ชูครีมว่าพลางรับกะทิกล่องจากทิศใต้มาเทใส่หม้อ ชายหนุ่มจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย
เธอคงไม่รู้ตัวสินะ ว่าหน้าเธอตอนนี้ดูงอนเขาขนาดไหน
“พี่คุยกับเพื่อนครับ”
“ใครถาม”
แน่ะ ยังมาทำเป็นหงุดหงิดใส่กันอีก
“เพื่อนผู้ชาย”
“ใครอยากรู้”
ถึงปากบอกแบบนั้น แต่ริมฝีปากสวยกลับคลี่ยิ้มบาง ๆ ถ้าไม่ติดว่ามันดูเร็วเกินไป ทิศใต้คงจับเธอฟัดบนเคาน์เตอร์ครัวไปแล้ว
เอาเถอะ ผลีผลามไปเดี๋ยวลูกกวางตื่น เรื่องแบบนี้มันต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป
กริ๊ง กริ๊ง
ทิศใต้ก้มลงมองโทรศัพท์ตัวเองเพราะนึกว่าเพื่อนเขาโทรกลับมาอีก แต่กลายเป็นว่าเสียงโทรศัพท์นั้นไม่ใช่ของเขา
“สวัสดีค่ะ ชูครีมพูดค่ะ”
เสียงหวานของเธอทำเอาคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม ชายหนุ่มไม่ชอบใจเลย ทำไมเวลาเธอพูดกับเขาถึงไม่มีน้ำเสียงแบบนี้บ้าง
“อ๋อ พี่ภัทรเหรอคะ จำได้สิคะ ทำไมจะจำไม่ได้”
ใบหน้าหล่อยิ่งตึงเครียดเมื่อได้ยินชื่อของคนที่โทรมา เขาไม่รู้จักหรอกแต่แค่ชื่อก็ไม่ชอบแล้ว
“ขอโทษนะคะ ช่วงนี้ครีมไม่ว่างเลย โอ๊ะ”
ชูครีมหันไปถลึงตาใส่ทิศใต้เมื่อเขาเข้ามายืนซ้อนหลังเธอแล้วยื่นมือไปกวนแกงในหม้อ เลยเหมือนอีกฝ่ายกำลังกอดเธออยู่ทางด้านหลัง
“ไม่ค่ะ ครีมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พี่ภัทรโทรมามีอะไรรึเปล่าคะ”
มือเล็กพยายามดันร่างหนาออก แต่นอกจากเขาจะไม่ขยับแล้ว ชายหนุ่มยิ่งเบียดเธอเข้าไปอีก
“อ๊ะ”
หน้าท้องแบนราบชนเข้ากับเคาน์เตอร์ เธอไม่ได้เจ็บ แต่การเบียดแนบชิดกันแบบนี้มันเกินไป
“วางสายครับ แกงจะไหม้แล้ว”
ชูครีมตวัดสายตาจ้องเขาอีกครั้ง ซึ่งก็เหมือนเดิม ทิศใต้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และยังคงเบียดเธอมากขึ้น
“เอ่อ เดี๋ยวครีมโทรกลับนะคะพี่ภัทร”
“...”
“ค่ะ ไว้นัดทานข้าวกันนะคะ”
เธอบอกปลายสายเสียงหวาน ชูครีมไม่ได้จะให้ความหวังใคร
เธอเลิกเชื่อว่าผู้ชายจะรู้จักคำว่าพอ รักเดียวใจเดียว หญิงสาวเลยเปลี่ยน
ตัวเองตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น
จากที่เคยเรียบร้อย ก็กลายมาเป็นแรดเกรดพรีเมียม ทิ้งผู้ชายเป็นว่าเล่น ซึ่งเธอก็มีเหตุผลของตัวเอง
แต่เธอไม่เคยบอกใครเลย ปล่อยให้คนอื่นเข้าใจว่าแรดไปเสียดีกว่า
อย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ชะนีแอ๊บแบ๊วที่ภายนอกเรียบร้อยแต่ภายในเน่าเฟะ จ้องแต่จะแย่งของของคนอื่น
- Writer
