Headstrong​ รักวุ่นๆของคุณหนูจอมเอาแต่ใจ​

Chapter 1

Time Talk

"ธามว่าสิ้นปีนี้อาจะจัดงานอะไรดีเพื่อดึงลูกค้าเข้าโรงแรม"

ตอนนี้ผมกำลังเข้าที่ประชุมกับท่านประธานโรงแรมปาร์ค โรงแรมเกรดพรีเมี่ยม สูงกว่าห้าดาวอีก เอาง่ายๆแค่ค่าห้องพักคืนหนึ่งราคาถูกสุดก็ หลายหมื่น แพงขนาดไหนคิดดู ตอนนี้กำลังประชุมว่าสิ้นปีนี้จะทำยังไงเพื่อดึงยอดให้ลูกค้าเข้าพักเยอะๆกว่าปีก่อนๆ

" ต้องดูครับว่าเราจะเจาะกลุ่มลูกค้าวัยไหน สำหรับผม ผมว่าเราเจาะกลุ่มวันรุ่นไปจนถึงวัยทำงานดีกว่าครับ อาจจะปาร์ตี้สระว่ายน้ำบนดาดฟ้า แล้วก็มีกิจกรรมหลายๆอย่างค่อยคิดกันอีกทีเรื่องนั้น ท่านว่ายังไงดีครับ"

ท่านประธานหรืออาแบร์รี่ที่ผมรู้จักดีตั้งแต่เล็กๆ ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าออกมาเหมือนจะเห็นด้วย

" ก็ดีนะทุกปีเราไม่มีจัดอะไรเลย อาจจะแค่นั่งจิบไวน์ชิวๆแล้วก็จุดพลุ มันดูน่าเบื่อไปแล้วสินะ แล้วจะใช้อะไรดึงลูกค้ามาจองคิวงานปาร์ตี้ของเราดีหละ"

" โซนดาดฟ้าค่อนข้างกว้างสามารถจุคนได้ถึงแปดร้อยคน ผมว่าจัดคอนเสิร์ตปาร์ตี้โฟมดีไหมครับ?"

ท่านประธานทำหน้ายิ้มๆ

"น่าสนใจงั้นธามร่างโครงการมาเสนออา แล้วอาทิตย์หน้าเราจะมาสรุปกันอีกที วันนี้เลิกประชุมก่อนแล้วกัน"

@ห้องทำงานฝ่ายการตลาด

"ธามเป็นไงบ้างลูกเหนื่อยไหม"

ผมนั่งอยู่กับพ่อผมในห้องทำงานเนี้ยแหละครับ ผมเพิ่งเรียนจบมาได้สักเกือบสามปีแล้วหละ อาแบร์รี่ก็ให้ผมมาช่วยงานทันที คือจริงๆผมเรียนบริหารนะแต่อาให้ผมมาทำการตลาดซะงั้น ซึ่งผมว่าผมทำได้นะ ยอดขายก็เพิ่มขึ้นอาเขาชอบแนวคิดคนรุ่นใหม่ละมั่งผมคิดว่างั้นนะ

"ก็สบายๆครับพ่อ ทำงานกับอาแบร์รี่ไม่กดดันเท่าไหร่ อาเขาชิวมาก"

พ่อผมหัวเราะขำๆ

"ก็แหง่ละคุณแบร์รี่เขาเอ็นดูเรามากเลยนี่นา อย่าทำให้ท่านผิดหวังนะลูกเขาเป็นผู้มีพระคุณของเราเขาให้โอกาสเราก็ต้องทำให้เต็มที่ เข้าใจไหมลูก"

ผมส่งยิ้มกลับไปให้

"ครับ ผมจะทำให้เต็มที่ไม่ให้พ่อแล้วก็อาแบร์รี่ผิดหวังแน่นอน "

" แล้วอาทิตย์หน้าลูกลาพักร้อนเหรอ จะไปลอนดอนอีกแล้วสินะ หึ"

ผมกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้านิ่งครึม

" ก็ทำงานเหนื่อยทั้งปีผมก็อยากพักบ้างนี่"

" เปลี่ยนที่บ้างก็ได้พ่อเห็นลูกไปลอนดอนมาสามปีแล้วนะ"

ผมทำหน้าเซงๆนี่พ่อผมกำลังจับผิดผมอยู่ใช่ไหมเนี้ย

"ก็มันสวยผมติดใจอยากไปอีก แค่นั้นเองไม่เห็นจะมีอะไรเลย"

พ่อผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา

"ลอนดอนสวยหรือคนที่อยู่ที่นั่นสวยกันแน่นะ"

"พอๆผมจะทำงาน"

20นาทีผ่านไป...

"คุณธามคะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ"

ผมพยักหน้าเบาๆให้กับเลขาหน้าห้องก่อนจะวางแฟ้มทุกอย่างแล้วก็เดินออกไปทันที ผมเคาะประตูสามทีก่อนะจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เจอกับอาแบร์รี่แล้วก็น้าเพียวส่งยิ้มมาให้อยู่ก่อนแล้ว

"ว่าไงเจ้าธาม รอบนี้จะลาพักร้อนไปไหนล่ะ"

ผมเดินเข้ามาในห้องของท่านประธานโรงแรมปาร์ค ก็ถูกยิงคำถามทันที

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะครับท่านประธาน"

ผมตอบออกไปแล้วก็ยิ้มขำๆ อาแบร์รี่หรือท่านประธานหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

"ก็อาเห็นธามลาทุกปี เห็นพ่อเราบอกว่าเราไปพักร้อนที่ลอนดอนบ่อยๆ ที่นั่นมีอะไรดีรึเปล่าน้า"

อาแบร์รี่ถามขึ้นก่อนจะอมยิ้มนิดๆมองมาทางผม ผมยักไหล่ส่ายหน้าเล็กน้อย

" ไม่มีอะไรนี่ครับ สถานที่มันสวยผมชอบไปเฉยๆ"

ผมพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถาม กลัวถูกจับได้นะว่าไปทำไม 

" งงั้นเหรอแล้วเจอลูกน้าบ้างหรือเปล่า พิชชาเรียนที่ลอนดอนนี่ ธามเจอน้องบ้างรึเปล่าจ๊ะ"

ผมแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองหลังจากโดนคำถามจากน้าเพียวเข้าไป ผมหัวเราะแห้งๆกลับไป

" ก็เจอผ่านๆนะครับ แหะๆผมขอตัวก่อนดีกว่า"

อาแบร์รี่กับน้าเพียวมองหน้ากันหัวเราะขำๆ

" ปีนี้ก็ไปอีกสิ อาให้ลาไปเลย3อาทิตย์ แล้วก็จะฝากของไปให้พิชชาด้วยนะ ธามสะดวกไปไหม"

อาแบร์รี่มองมาทางผมยิ้มๆเหมือนจะรู้อะไรมาสักอย่างเล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกเกาหัวแก้เขิน ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกไป

"ได้สิครับ ผมยินดี"

ผมทำหน้ายิ้มๆตอบไปแค่นั้นแหละ คือลอนดอนมันสวยผมชอบไปแค่นั้นเองจริงๆนะ ส่วนใครจะทำอะไรที่ไหน ตรงไหนคือมันแค่บังเอิญแค่นั้นเองจริงๆนะ

"ตามสบายนะธามอยากทำอะไรตามใจตัวเองก็ทำเลยอาอนุญาต เพราะตำแหน่งว่าที่ลูกเขยของอา มันสลักชื่อธามไว้แล้ว"