Chapter 7
1045 Words
หลังจากไปจอดรถเสร็จผมก็รีบวิ่งไปหน้าผับทันที ผมกลัวน้องมันรอนานแล้วอีกอย่างนี่มันผับอันตรายรอบข้าง โดยเฉพาะถ้าปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆสวยๆยืนโดดเดี่ยวคนเดียวเนี้ยไม่รอดแน่ๆ
"ไม่ได้มาคนเดียวซะหน่อย"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแต่อยู่ด้านหลังของไอ้ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางจะเป็นคนเอเชียเพราะไม่เหมือนคนแถบยุโรป แล้วท่าทีที่คุยกันดูสนิทสนมแบบนั้นมันคืออะไร
"แล้วมากับใคร"
ไม่พูดเปล่ายังเขยิบหน้าเข้าไปใกล้พิชชาจนเกินไปแทบจะกระซิบกระซาบข้างใบหูกันอยู่แล้ว ผมนี่เห็นแล้วขึ้นเลย โมโห
"มากับผัวครับ รู้แล้วออกห่างๆด้วยไม่งั้นจะโดน"
ผมเดินเข้าไปโอบรอบเอวพิชชาไว้แน่นจ้องมองหน้าไอ้หน้าตี๋นั้นอย่างไม่พอใจสุดๆ มันมองผมสลับกับพิชชาจากที่ทำหน้างุนงงก็เปลี่ยนมาเป็นหน้านิ่งๆ
"แฟนยูเหรอพิชชา"
ไม่มองหน้าผมแต่หันไปจ้องหน้าพิชชาอย่างต้องการคำตอบ หึหึ ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องหรือไงวะถึงต้องถามย้ำไปย้ำมาเนี้ย
"คือพี่ธามเขาเป็นพะ"
"ผัว! เป็นผัวจะถามทำไมนักหนา พิชชาจะไปมั้ยวันเกิดเพื่อนถ้าไม่ไปก็กลับ"
ฉันช็อคกับคำพูดของพี่ธามไปเรียบร้อย ผัวบ้าผัวบออะไรเล่าอิตาพี่ธามคนบ้า
"ปะ ไปสิ ป่ะ ไปกัน"
ฉันรีบลากเขาเข้าไปทันที ขืนอยู่ข้างนอกต่อมีหวังสองคนนี้ได้วางมวยกันแน่ๆ อีกอย่างนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่พี่เขาทำแบบนี้ ฉันคิดว่าปะป๊าคงจะส่งพี่ธามมาดูฉันแหละมั่ง คงกลัวว่าจะมีผู้ชายอื่นมาเกาะแกะฉันเพราะปะป๊าไม่ยอมให้ฉันมีแฟนไงเขาหวงฉันจะตาย อีกอย่างคนอย่างพี่ธามนะเหรอจะมาคิดอะไรแบบนั้นกับฉันจริงๆ ไม่มีทางซะหรอก!!!!
"อย่าไปยุ่งกับมันอีกนะอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนไม่งั้นเรื่องนี้ถึงหูอาแบร์รี่แน่"
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ โหมดพี่ธามคนดุมาอีกแล้วสินะ
"พี่จะมาโกรธพิชชาทำไมก็ยองเจเป็นเพื่อนร่วมคลาสเรียนกับพิชชาจะไม่ให้คุยกันได้ไงเล่า!!"
"มองไม่ออกเหรอว่ามันคิดยังไงกับเราอ่ะ อย่าให้พี่เห็นนะว่าไปใกล้ผู้ชายคนไหนอ่ะ พี่เอาไอ้นั้นตายแน่!!!! "
ฉันมองหน้าเขากลับอารมณ์ฉันเริ่มเดือดขึ้นมาแล้ว
"พี่เป็นอะไรทำไมต้องทำมาห่วงมาหวงพิชชาด้วย ผัวก็ไม่ใช่ เป็นอะไรห๊ะ"
เขาเหมือนจะสะอึกกับคำพูดฉันเล็กน้อยก่อนจะเงียบไป สักพักก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
" ไม่ได้เป็นอะไรพี่แค่เป็นห่วงพิชชาไม่อยากให้พวกผู้ชายมาใกล้ คือ.. เอ่อ คือ อาแบร์รี่สั่งมาให้พี่ดูแลพิชชาดีๆนะ อือใช่ๆ"
ฉันสะบัดหน้าหนีเขา ทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บตรงอกด้วยที่รู้ว่าพี่เขาทำแบบนี้เพราะปะป๊าฉันสั่ง ไม่ใช่เพราะเขาหึงหรือหวงฉันจริงๆ
"พิชชาคิดว่าคงจะอย่างงั้นแหละ เพราะถ้าปะป๊าไม่สั่งพี่ก็คงไม่มาสนใจพิชชา ไม่มาทำแบบนี้กับพิชชาหรอก !!! "
พูดจบฉันก็เดินดุ่มๆขึ้นไปข้างบนทันที ฉันโกรธเขามากๆเลยแหละ ไม่รู้ว่าโกรธเพราะคำพูดของเขา การกระทำของเขาหรืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว
" เฮ้พิชชาทำไมยูมาช้าจัง"
จอนนี่เจ้าของงานวันเกิดวันนี้ตะโกนทักฉันมาแล้วเดินเข้ามากำลังจะสวมกอดทักทายฉัน ก็ถูกพี่ธามผลักออกซะก่อน
"อย่ามาใกล้พิชชาถ้ายังอยากให้งานวันนี้สนุก "
พอจอนนี่ได้ยินดังนั้นรีบผละออกจากฉันแล้วหัวเราะแห้งๆส่งมาทันที ฉันไม่สนใจพี่ธามที่จ้องเขม่งมองมาทางฉันเหมือนไม่พอใจฉันอยู่ ฉันหันไปส่งยิ้มให้กับจอนนี่ก่อนจะยื่นของขวัญไปให้
"สุขสันต์วันเกิดนะจอนนี่ ขอให้ยูมีความสุขมากๆนะ"
ฉันอวยพรเขาพร้อมกับยื่นของขวัญใส่มือเขา เขารับไปเก็บไว้จากนั้นก็เชิญชวนฉันกับพี่ธามให้นั่งลงตรงโซฟาเขานั่งลงข้างๆฉันแล้วก็ถอดเสื้อชั้นนอกของเขามาวางไว้ตรงขาฉัน
"ในนี่ไม่ได้หนาวซะหน่อยจะเอามาคลุมให้เพื่อ"
ฉันชักสีหน้าใส่เขาเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ เขาจ้องหน้าฉันกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร
"นั่งขนาดนี้จะโชว์ขาให้ไอ้พวกผู้ชายดูหรือไง"
ฉันหันหน้าไปมองหน้าเขานิ่ง
"โชว์ไม่โชว์มันเรื่องของพิชชา มันขาพิชชาไม่ใช่ขาพี่ธามซะหน่อย ยุ่ง"
" จะเอาแบบนี้ใช่ไหมพิชชา"
เขากดเสียงให้ลงต่ำกระซิบข้างๆหูฉันจนฉันต้องรีบเงียบทันที เพราะถ้าเสียงแบบนี้คือพี่เขาโกรธมากๆแล้ว ฉันจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะหยิบเสื้อเขามาคลุมไว้ตรงขาของฉัน
" พิชชายูจะดื่มหน่อยไหม"
ฉันพยักหน้าเบาๆยื่นมือไปรับแก้วมาจากจอนนี่กำลังจะยกดื่มก็มีมือหนึ่งมาห้ามไว้ซะก่อน
"ถ้าดื่มแล้วเมารับรองคืนนี้พิชชาได้มีพี่เป็นผัวแน่ ไม่เชื่อก็ลองดื่มสิ"
ฉันปัดมือเขาออกก่อนจะมองหน้าเขาอย่างท้าทาย
"คนอย่างพิชชาไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นรวมถึงพี่ธามด้วย พี่ไม่มีวันได้แตะต้องตัวพิชชาหรอกไอ้คนใจร้าย ไม่มีวันซะหรอก หึ"
พี่ธามยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพิงโซฟาอย่างสบายๆ
"เอาสิงั้นก็ดื่มเลย แล้วถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วมีผัวชื่อธามก็อย่าร้องแล้วกัน"
- Writer
