Chapter 7
1444 Words
พิ้งค์กี้นั่งทำงานอยู่กับลูกน้องใบหน้างอง้ำมองไปยังซีเนียร์กับดีสนีย์ที่นั่งคุยกันอย่างสนิทสนมอยู่ตรงม้านั่ง ลูกน้องแต่ละคนเข้าหน้าแทบไม่ติดเพราะดูอารมณ์ไม่น่าเสวนาด้วยเลยสักนิดเดียว
"คุณพิ้งค์คะ... คือ"
"ไอ้บ้าเอ้ย! คอยดูเถอะจะไม่คุยด้วยแล้ว"
หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบนั่นนี่ทำเพื่อให้ตัวเองไม่คิดฟุ้นซ่าน ทางด้านของซีเนียร์ในระหว่างที่เขานั่งคุยอยู่กับดีสนีย์ สายตาของเขายังมองเธออยู่ตลอด
"แล้วเป็นเลขานี่สนุกมั้ย"
"สนุกดีนะ ท่านประธานชวนดีสนีย์มาทำงานด้วย เราเคยเจอกันก่อนหน้านี้ ตอนนั้นเราอยู่อ**บริษัททำอยู่การตลาด แต่เขาบอกว่าเราละเอียดรอบคอบดีแล้วก็..."
เขายังจ้องหน้าพิ้งค์กี้ไม่หยุด ดีสนีย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาแต่เหมือนว่าเธอจะไม่สนใจในตัวของเธอเลยแม้แต่น้อย มองตามสายตาของเขาไปถึงรู้ว่าในสายตาของเขามองแค่ผู้หญิงคนเดียวมาตลอด
"ซีเนียร์..."
เขายังเงียบไม่ตอบสนองใดๆต่อเธอ หญิงสาวยื่นมือไปตรงหน้าก่อนจะส่ายไปมานั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกตัว
"ห๊ะ! อ่อ ไงต่อนะ"
"ไม่สนใจกันเลย ถ้าอยากไปง้อยัยพิ้งค์ก็ไปเถอะงั้น ไม่ว่าจะกี่ปีซีเนียร์ก็ไม่มองใครเลยนอกจากยัยพิ้งค์"
เขาทำหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย จริงๆตอนเรียนมหาวิทยาลัย เพื่อนในรุ่นเชียร์ให้เขาคบกับดีสนีย์เขาไม่ได้ชอบเธอจึงไม่มีโอกาสได้สามสัมพันธ์ต่อ
"โทษทีนะคุยกันต่อมั้ย"
"ไม่แล้วอ่ะ เราจะทำยังไงซีเนียร์ก็ไม่สนใจเราหรอก ถ้ารักทำไมไม่บอกเค้าไปล่ะ ดูยัยพิ้งค์ก็น่าจะชอบซีเนียร์นะ"
เธอหันไปคุยกับเขาตามตรง อย่างน้อยคนที่สามที่สี่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด เธอรู้ว่าที่เขาทำเพราะอยากประชดผู้หญิงที่เขารัก และเธอก็ยอมให้เขาใช้เป็นเครื่องมือ
"ขอโทษนะดีสนีย์"
"ช่างเหอะ อยากเล่นละครต่อมั้ยล่ะเราช่วย"
เขายิ้มออกมาทันทีเมื่อเธอดูเข้าใจอะไรง่ายๆ เขาแค่อยากให้พิ้งค์กี้รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น ขอแค่ให้เธอได้เข้าใจว่าที่เขาทำกับเธอทุกอย่างมันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนเขาทำกัน
"ได้เหรอ"
"ได้ดิ กำลังเบื่อๆอยู่พอดี"
ทั้งสองคนนั่งวางแผนกันอย่างสนุก หาอะไรมาแกล้งพิ้งค์กี้เล่นสักหน่อยดีกว่า แต่เขาไม่ทำอะไรแรงหรอกนะรายนั้นเซนซิทีฟมากแถมถ้าได้โกรธง้อยาวแน่นอน
พิ้งค์กี้เริ่มสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้ก่อนจะนึกไปถึงเรื่องเมื่อเช้า สงสัยเธอพูดให้เขาไม่ต้องปฏิบัติกับเธอเหมือนเมื่อก่อนก็เลยกลายเป็นแบบนี้ แต่มาประชดเธอแบบนี้มันไม่โอเคเข้าใจป่ะ
"กาแฟอร่อยมากเลยอ่ะ เอาไว้ซีเนียร์พาเราไปกินได้ป่ะ"
"ได้ดิอยากไปตอนไหนก็โทรศัพท์มาบอกเลยนะ เดี๋ยวเราพาไป"
"โอ๊ย ง่วงจังอยากกินกาแฟเข้มๆ"
พิ้งค์กี้บ่นออกมาก่อนจะมองซ้ายมองขวาเหมือนพูดลอยๆแต่จริงๆแล้วเธอต้องพูดให้เขาได้ยิน การเรียกร้องความสนใจของเธอเขารู้แต่ถ้าทำเป็นไม่สนใจก็คงทำให้เธอหงุดหงิดไม่น้อย
"ว่าแต่งานเลี้ยงรุ่นอาทิตย์หน้าไปป่ะ"
"ไปสิ คิดถึงเพื่อนหลายคนเลย บางคนไม่ได้เจอกันนานมากแล้วไม่รู้จะสบายดีกันมั้ย"
"ก็เห็นในโซเชียลผ่านๆก็ดูมีความสุขกันดีนะ"
ทั้งสองคนทำเป็นไม่สนใจที่พิ้งค์กี้พูด เธอมองหน้าซีเนียร์อย่างน้อยใจก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองและไม่เรียกร้องความสนใจจากเขาอีก
ซีเนียร์มองอย่างแปลกใจก่อนจะชวนดีสนีย์ไปร้านกาแฟเพื่อซื้อให้พิ้งค์กี้ใหม่อีกแก้ว จริงๆแก้วแรกนั้นก็ให้เธอแหละแต่หมั่นไส้ไงก็เลยประชดออกไปแบบนั้น
"ชวนเรามาร้านกาแฟทำไมอ่ะ"
"ซื้อกาแฟให้พิ้งค์กี้อ่ะ ท่าทางจะงอน"
"ไม่รู้คิดอะไรกันประชดกันไปมาไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ"
"ถ้ามันทำให้คนปากแข็งยอมพูดบ้างมันก็คุ้มนะ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะจ่ายเงินแล้วถือแก้วกาแฟติดมือไปด้วย เมื่อมาถึงห้องประชุมใหญ่ ดีสนีย์ก็ขอตัวไปทำงานต่อส่วนเขาก็เดินไปหาหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"อ่ะกาแฟซื้อมาฝาก"
เขาส่งแก้วไปตรงหน้าเธอ หญิงสาวหยิบแก้วที่อยู่ด้านข้างมาดื่มก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"มีแล้วขอบคุณนะ"
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที เขามองตามหญิงสาวไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ประชดเธอแบบนั้น หรือจะมีวิธีที่ดีกว่านี้....
"เดี๋ยวเอาของวางตรงนั้นนะ แล้วเอาป้ายไปใส่หน้าเวทีเลย ตรงนั้นตกแต่งด้วยดอกไม้ทั้งหมดเดี๋ยวส่งรายละเอียดไปให้นะ"
พิ้งค์กี้เริ่มจริงจังกับงานตรงหน้าจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องของเขากับผู้หญิงคนอื่นอีก เอาจริงมันควรจะเป็นแบบนี้แต่แรกอยู่แล้ว คนเป็นเพื่อนกันเค้าก็คงทำแบบที่เขาทำนั่นแหละและเธอก็ต้องรับให้ได้และไม่ต้องไปเรียกร้องอะไรจากเขาอีก จำไว้เลยว่าเพื่อนกันเขาไม่หึงหวงกันและไม่เรียกร้องอะไรจากเพื่อนทั้งนั้น
พอตกเที่ยงทางเจ้าของบริษัทก็เชิญทางทีมออแกไนซ์ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ดีสนีย์ชวนซีเนียร์มานั่งลงข้างๆก่อนจะตักนั่งตักนี่ให้เขาอย่างเอาใจ เธอมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก มันทั้งไม่ชอบใจ น้อยใจ และอยากจะเข้าไปดึงแขนผู้หญิงคนนั้นออกจากตัวเขา
'แต่ลืมไปว่าเธอเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์อะไรนี่นา'
เธอเขี่ยกับข้าวในจานไปมาอย่างทานไม่ลง ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อท่านประธานของDT เรียกเธอเสียงหวาน
"อาหารไม่ถูกปากเหรอครับคุณพิ้งค์"
"อ่อ เปล่าค่ะอร่อยมากเลยค่ะ"
เธอตักอาหารใส่ปากก่อนจะยิ้มให้ท่านประธานที่นั่งอยู่ข้างเธอ ลืมไปว่าอยู่กันหลายคนและเธอต้องรักษาภาพลักษณ์ความเป็นมืออาชีพของตัวเองเอาไว้
"ลองชิมอันนี้ครับ อร่อยมากนะ"
"ขอบคุณค่ะ"
พิ้งค์กี้ยิ้มออกมาก่อนจะตักทางกับข้าวที่ท่านประธานตักให้ ซีเนียร์ที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกหึงหวงหญิงสาวขึ้นมาอยากจะไปนั่งแทรกตรงกลางทั้งสองคนเหลือเกิน แต่ก็ต้องวางฟอร์มไม่สนใจเธอไปก่อน
เมื่อทานอาหารเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำงานต่อจนถึงช่วงเย็นพิ้งค์กี้จึงตัดสินใจว่าจะชวนซีเนียร์ไปทานข้าวพร้อมกับขอโทษเขาที่พูดอะไรไม่คิดตอนเช้า เธอรู้สึกแย่มากที่ตัวเองถูกลดความสำคัญลงไป ยิ่งเขาไม่เอาใจไม่ตามใจเหมือนก่อนเธอยิ่งรู้สึกแย่มากๆ
"ซีเนียร์..."
"เสร็จแล้วเหรอ จะกลับยัง"
เขาเอ่ยถามเสียงห่วงใยเพราะดูเธอจะเหนื่อยมากเห็นทำงานไม่หยุดเลย พิ้งค์กี้พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยชวนเขาไปทานข้าวเย็น
"เราไปทานข้าวเย็นกันมั้ย"
"ไปสิอยากกินอะไรล่ะ"
"ซีเนียร์เราเลิกงานแล้ว พาไปกินอาหารญี่ปุ่นหน่อยดิ น้าๆ"
ก่อนหญิงสาวจะได้ตอบอะไรก็ต้องชะงักไปเมื่อดีสนีย์ที่เดินเข้ามาอ้อนเขาต่อหน้าเธอ แสดงว่าคงจะนัดกันไว้แล้วสินะถึงได้พูดแบบนี้ออกมา
'ใช่สิเธอลืมไปว่าตัวเองเป็นแค่เพื่อนนี่ กลายเป็นส่วนเกินไปแล้ว'
"เอ่อ งั้นไปด้วยกันสามคนเลยมั้ย โอเคมั้ยพิ้งค์กี้"
เขาหันไปถามหญิงสาว เธอฝืนยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"ไม่ไปแล้วไปกันสองคนเถอะ เรากลับก่อนนะ"
เธอเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินออกไปทันที ใบหน้าเศร้าหมองมีน้ำตาไหลออกมาจากขอบตา เธอใช้มือของตัวเองปาดน้ำตาออกมาก่อนจะกลั้นเสียงสะอื้น
"ฮึก! อยากคุยกับใครก็คุยไปเลย ไม่สนใจแล้ว"
- Writer
