สัมผัสจากริมฝีปากอุ่นยังแพร่กระจายไปทั่วแผ่นหลังของญานินอย่างไม่หยุดหย่อน ความกลัวกับความหลงใหลกำลังตีกันรวนในความคิดของเธอ อยากจะบอกให้เขาหยุดการกระทำที่เธอคิดว่ามันเร็วเกินไป แต่ร่างกายกลับตอบรับสัมผัสนั้นได้อย่างดีเยี่ยม
“อื้ม...จะ เจ” เสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากของเธอช่างแหบพร่า เหมือนเป็นการยั่วยวนให้คนด้านหลังต้องผละออกมาจากแผ่นหลังขาวเนียนและแปรเปลี่ยนไปสนใจจุดอื่นแทน
“คุณหอมจัง” พร่ำบอกคำหวานก่อนจะกดจูบลงไปอีกครั้งที่ลำคอขาวเนียน
เปมิศาไล่จูบตั้งแต่ลำคอของเธอเลื่อนขึ้นไปจนถึงใบหู เขาขบเม้มที่ติ่งหูเบา ๆ อย่างต้องการจะหยอกล้อ และญานินก็เผลอครางหวานเพราะมันกำลังจะทำให้เธอเหมือนตัวจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“ตรงนั้นมัน...”
“มันดีใช่ไหมคะ?” เปมิศากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างที่ยังตรึงไหล่ของเธอค่อย ๆ หมุนให้ญานินหันกลับมาเผชิญหน้ากัน
ใบหน้าที่แดงกล่ำของคนตัวเล็กกว่าทำให้เปมิ
