เราเดินทางกลับมาถึงคอนโดโดยที่รอยยิ้มของคนข้างตัวเธอก็ยังไม่จางหายไป เขายังยิ้มอยู่อย่างนั้น แม้ตอนนี้เธอจะนั่งพิมพ์งานอยู่แล้วก็ตาม
“ยิ้มอะไรขนาดนั้น?”
“มีความสุขค่ะ” เขาตอบโดยที่ยังไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ “ปีหน้าไปด้วยกันอีกนะคะ”
และนี่ก็อีกประโยคที่เธอไม่เคยชินกับมันเสียที...
“ชอบจังเลยเวลาคุณเขิน” เขาลุกขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะเดินมาจิ้มแก้มเธอเล่น
“ใครเขิน ไม่มีสักหน่อย” เธอขยับหน้าหนี ตามมาด้วยรอยยิ้มขบขันของคนตัวสูงที่ยืนมองเธออยู่
“แก้มของคุณมันจะแด๊งแดงอย่างงี้ไงคะ” เปมิศาว่าก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มเธออีกครั้ง
ดาเมจทำลายร้างจากรอยยิ้มสูงมากจนเธอเริ่มรู้สึกร้อนหูวูบวาบ ไม่เคยชินเสียทีกับคน ๆ นี้
“ละ แล้วเจอธิฐานว่าอะไร?” ญานินพยายามหลบหลีกอาการเขินอายของตัวเองโดยการถาม เปมิศานั่งลงยอง ๆ ก่อนจะส่งมือเรียวขึ้นมาลูบศีรษะของเธอแทน
“เจขอว่า ขอให้มีคุณอยู่กับเจอย่างนี้ไปทุก ๆ ปี ไม่ว่าจะ
