“ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทงหื้มหือออ...”
“โอ้ยเจ! เบาหน่อย นินทำงานอยู่”
ญานินชักจะทนไม่ไหวกับอาการกวนประสาทของเจ้าเชฟจอมกวนส้นทีนที่เอาแต่แหกปากร้องเพลงลอยกระทงจนเธอไม่เป็นอันทำการทำงาน
แค่บอกว่าจะไม่ไปลอยกระทงด้วยก็เป็นการให้ไอคุณเชฟสุดแสนจะขี้งอนของเธอประชดด้วยการที่มานั่งร้องเพลงให้เธอปวดหูเล่น ไม่ยอมไปไหนสักที
‘ถ้าคุณไม่ไป เจก็จะนั่งร้องเพลงลอยกระทงให้คุณฟังอยู่ที่นี่แหละค่ะ!’
“ก็คุณไม่ยอมไปลอยกระทงกับเจนี่น่า ไปลอยกระทงกันเถอะนะ เดี๋ยวเดียวค่อยกลับมาทำงานก็ได้นะ” เขาว่าทั้งยังทำตากะพริบให้เธอต้องเผลออ่อนใจ
“อ่ะ ๆ ไปก็ไป แป๊ปเดียวนะ” ไม่ใช่หลงกลไอตากระปริบนั่นหรอกนะ รำคาญต่างหาก!
“เย้! ไปกันค่ะ”
เราขับรถมุ่งหน้าไปสถานที่ใกล้ ๆ ของคอนโดที่คิดว่าคนจะไม่เยอะมาก แต่ผิดคาด คนแน่นอัดกันเป็นปลากระป๋องให้คนที่ไม่ชอบที่แออัดอย่างญานินต้องรู้สึกอึดอัดใจ
“คนเยอะมากเลย โอเคไหมคะ?” เข
