ตอนที่ 4 ปฎิบัติการเชิงรุก
2162 Words
ฉันยืนหันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจก สำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผม ชุดนักศึกษาปีหนึ่ง ตรงตามกฎของรุ่นพี่เป๊ะ ใบหน้าที่แต่งแต้มสีอ่อน ๆ ให้ดูน่ารักน่าทะนุถนอม
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับการปฏิบัติการเชิงรุก
ผู้หญิงในคณะวิศวฯ มีไม่เยอะก็จริง แต่ก็ใช่ว่าผู้หญิงจากคณะอื่นจะไม่มาจีบมาตามเป้าหมายของฉันสักหน่อย อยากจะได้ของล้ำค่า ก็ต้องรีบไขว่คว้ามาเป็นเจ้าของให้ได้
แต่ก็มีข่าวลือหนาหูอยู่พอสมควร ว่าคู่แฝดสองคนนี้มักจะชอบผู้หญิงคนเดียวกันเสมอ ให้นึกภาพตอนนี้ฉันก็ยังนึกไม่ออกหรอกนะ ว่าผู้ชายสองคนจะมีแฟนเป็นผู้หญิงคนเดียวกันได้ยังไง
แล้วก็เหมือนเดิมกับเช่นทุกวัน เมื่อฉันกับนับดาวมาถึงมหาวิทยาลัย เราสองคนก็แยกกันเดินไปคณะของตัวเอง ตอนนี้ยังเช้าอยู่ อีกเกือบชั่วโมงถึงจะเริ่มคลาสแรก ฉันเลยเลือกที่จะเดินไปยังโรงอาหารของคณะก่อน
เผื่อจะเจอพี่น่านฟ้ากับพี่เหนือน้ำ
คิดไม่ผิดที่เดินมาโรงอาหาร เพราะสองคนนั้นนั่งอยู่ที่นี่จริง ๆ ฉันรีบก้าวขายาว ๆ เข้าไปหาพวกเขาทันที
“สวัสดีค่ะ พี่น่านฟ้า พี่เหนือน้ำ” ฉันเอ่ยทักทาย “มาเช้าเหมือนกันนะคะ”
ชายหนุ่มสองคนเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนที่พี่เหนือน้ำจะส่งยิ้มน่ารักมาให้ ส่วนอีกคนหนึ่งนั้น ก็ยังทำหน้าเฉย ๆ เหมือนเดิม
“น้องน้ำเองก็มาเช้าเหมือนกันนะครับ” พี่เหนือน้ำเอ่ยทักขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับก็มีอีกเสียงแทรกขึ้นมาก่อน
“กินข้าวเช้ามาหรือยัง” ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็พี่น่านฟ้านั่นแหละ
“ยังค่ะ กะว่าจะมากินที่นี่” ความจริงคือกินพร้อมกับนับดาวตั้งแต่ที่คอนโดแล้วต่างหาก
“งั้นก็รอนี่ เดี๋ยวไปซื้อมาให้” พ่อคนยิ้มยากไม่ได้เอ่ยถามด้วยซ้ำว่าฉันอยากจะกินอะไร แต่เดินดุ่ม ๆ ไปที่ร้านขายข้าวต้มแล้วเรียบร้อย
“น้องน้ำอย่าไปถือสาน่านเลยนะ เห็นทำหน้าเข้ม ๆ แบบนั้น แต่น่านใจดีมากเลย ดูแลเก่งด้วย” จู่ ๆ พี่เหนือน้ำก็พูดขึ้นมา เขาพูดราวกับจะโปรโมทคู่แฝดของตัวเองอย่างนั้นแหละ
ไม่นาน ข้าวต้มหมูสับร้อน ๆ ก็มาวางอยู่ตรงหน้า โดยผู้ชายหน้านิ่งคนเดิม ผู้ชายอุตส่าห์ซื้อมาให้แล้ว คนสวยอย่างเราก็ต้องกินสิ
“พี่น่านกับพี่เหนือเรียนหนักไหมคะ” ขอเรียกชื่อแบบตีสนิทสักหน่อย “พอมีเวลาว่างจะสอนการบ้านน้องรหัสหรือเปล่าคะ”
ฉันเอ่ยถามปูทาง แหม จะรอเจอแค่ตอนมาเรียนก็ไม่ได้หรือเปล่า ถ้าแบบนั้นความสัมพันธ์จะก้าวหน้าได้ยังไง
“เรียนหนักครับ แต่ว่าง ถ้าเพื่อน้องน้ำหอม นอกจากสอนการบ้าน สอนอย่างอื่นด้วยก็ได้นะครับ”
“เหนือ”
ขณะที่พี่เหนือน้ำกำลังตอบคำถาม พี่น่านฟ้าก็เรียกชื่อคู่แฝดขึ้นมาเสียก่อน
“ถ้าอย่างนั้น น้ำขอเบอร์ติดต่อพวกพี่ไว้ได้ไหมคะ เผื่อวันหลังน้ำต้องการความช่วยเหลือจะได้โทรหาได้ค่ะ” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตกลง แต่ฉันเลือกที่จะยื่นโทรศัพท์ไปให้พวกเขากดเบอร์ทันที
พี่เหนือน้ำกดบันทึกเบอร์โทรให้ฉันด้วยความไวแสง ไม่ใช่แค่เบอร์ของเขา แต่รวมไปถึงเบอร์ของพี่น่านฟ้าด้วย
“น้ำ ใช่น้ำหอมหรือเปล่า” ระหว่างที่กำลังคุยกับพวกพี่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง “ใช่น้ำจริง ๆ ด้วย”
จะเป็นใครอีกล่ะ นอกจากอีตาพี่เจได ผู้ชายที่เคยปฏิเสธฉันเมื่อปีก่อน มาตอนไหนไม่มา ดันมาตอนที่ฉันกำลังอ่อยผู้ชายอยู่
“มีปัญหาอะไรกับน้องรหัสพี่หรือเปล่าครับ” จู่ ๆ พี่น่านฟ้าก็พูดขึ้น สายตาจ้องไปทางพี่เจไดเขม็ง เอ่อ จะว่าเหมือนหาเรื่องพี่เจไดอยู่ก็ไม่ผิด
“มะ ไม่มีครับ พอดีรู้จักกันมาก่อน” พี่เจไดตอบกลับ
“รู้จักหรือเปล่า”
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าค่ะ”
พี่น่านฟ้าหันมาถาม ฉันก็ตอบไปตามความจริง ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร
“แต่ตอนนี้น้องรหัสพี่กำลังคุยกับพวกพี่อยู่ คราวหลังอย่าเข้ามาทักแบบนี้อีก เข้าใจหรือเปล่า”
เอากับเขาสิ เป็นอะไรขึ้นมาถึงได้ทำเสียงเข้มขนาดนี้
“ครับ ครับ ขอโทษครับ” พี่เจไดรีบขอโทษ แล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ฉันหันกลับมามองผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก็เห็นพี่เหนือน้ำเอาแต่หัวเราะไม่หยุด
“น่านขี้หึงว่ะ”
“...”
“ขี้หึงอะไรของแก พูดดี ๆ เหนือ”
“...”
ฉันได้แต่มองสองพี่น้องนี้สลับกันไปมา ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงเรื่องบางอย่าง ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร
“นั่งหันซ้ายหันขวาอยู่ได้ ไปเรียนได้แล้ว” เสียงเข้มของพี่น่านฟ้าพูดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้นัยน์ตาสีเทานั้นกำลังมองฉันอยู่
“พี่น่านพูดกับน้ำเหรอคะ”
“แล้วเห็นว่าพี่พูดกับใคร”
“ค่ะ ๆ น้ำจะไปเรียนเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”
พ่อคนพูดน้อย บทจะพูดขึ้นมาก็พูดไม่หยุด ฉันเอ่ยลาทั้งสองคนแล้วเดินมายังคลาสของตัวเอง
น้ำหอม : สร้างกลุ่มไว้จะได้คุยทีเดียวพร้อมกันทั้งสามคนนะคะ
ฉันสร้างกลุ่มแชทแล้วดึงทั้งสองคนเข้ามาในกลุ่ม จากนั้นก็ส่งข้อความไปหา ทำแบบนี้เวลาอ่อยจะได้อ่อยทีเดียวพร้อมกันทั้งสองคน ไม่เหนื่อย และไม่เสียเวลา
//////
นัยน์ตาสีเทาสองคู่กำลังมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเอง รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่อย่างกับนัดกันไว้
“อ่อยขนาดนี้ รุกได้หรือยังน่าน เหนือชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ” เหนือน้ำเอ่ยถามคู่แฝดที่นั่งอยู่ข้างกัน
“เอาดิ อาทิตย์หน้ามีไปรับน้องที่สมุยไม่ใช่เหรอ” น่านฟ้าตอบกลับ
“เฮ้ยน่าน แต่รับน้องมันไปกันหลายคน แล้วอีกอย่างรุ่นน้องก็ต้องนอนรวมกันไม่ใช่เหรอ”
“แกก็รู้ว่าฉันจัดการได้”
น่านฟ้าดูเป็นคนนิ่ง ๆ ก็จริง แต่เรื่องวางแผนต้องยกให้เขาเป็นที่หนึ่ง จริงอยู่ถ้าอยากจะมีอะไรกับผู้หญิง แค่กระดิกนิ้ว สาวสวยมากมายก็พร้อมจะยอมพลีกายให้พวกเขา
แต่มันไม่เหมือนกันกับคนที่พวกเขาชอบ และน้ำหอมก็คือผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ตรงตามสเปค
กว่าจะถึงวันรับน้อง สู้เริ่มแผนการตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีกว่า เหนือน้ำกดพิมพ์ข้อความส่งไปหาน้ำหอมทันที
เหนือน้ำ : อาทิตย์หน้าต้องไปรับน้องที่สมุย น้องน้ำหอมอยากซื้ออะไรเพิ่มหรือเปล่า พวกพี่พาไปซื้อได้นะครับ
ข้อความถูกเปิดอ่านทันทีที่กดส่ง
น้ำหอม : ถ้าพวกพี่อยากจะซื้อให้ น้ำก็ไม่ปฏิเสธนะคะ
เหนือน้ำ : ถ้างั้น เจอกันที่จอดรถสี่โมงเย็นนะครับ
เหนือน้ำเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเข้ากระเป๋ากางเกงหลังจากที่นัดเวลาเสร็จเรียบร้อย และแน่นอนว่าน้ำหอมตอบตกลงอย่างง่ายดาย
“น่าน เย็นนี้พาน้องไปซื้อของเตรียมไปสมุยกัน”
“อืม” น่านฟ้าตอบกลับเพียงสั้น ๆ
ที่จริงพวกเขาทั้งคู่ก็รู้ดีว่าเป้าหมายของน้ำหอมคืออะไร ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ๆ อาจจะแค่ชวนขึ้นเตียงไม่กี่ครั้ง ให้เงินไปก็จบ แต่กับน้ำหอม เธอดันเป็นผู้หญิงที่ตรงสเปคพวกเขา วิธีการที่ใช้จึงแตกต่างออกไป
//////
4 โมงเย็น
หลังจากเลิกคลาสสุดท้าย ฉันก็รีบมาที่ลานจอดรถทันที ไม่อยากให้สองหนุ่มต้องรอนาน เดี๋ยวจะกลายเป็นไม่ประทับใจในการไปเดินห้างด้วยกันครั้งแรก
พวกเขาอยากจะซื้อของให้ ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธ ดีเสียอีกมีคนมาจ่ายเงินซื้อของให้ ประหยัดเงินตัวเองไปได้ตั้งเยอะ
พอมาถึงที่จอดรถก็เห็นทั้งสองคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว แต่ตรงหน้ามีรถสองคัน ทั้งสีและรถเหมือนกันทุกอย่าง ฉันได้แต่ยืนมองหน้าพวกเขาสองคนสลับกันไปมา จริง ๆ คือไม่รู้ว่าจะต้องขึ้นรถคันไหน
“เอ่อ จะให้น้ำนั่งคันไหนคะ”
“คันไหนก็ได้ครับ แล้วแต่น้องน้ำว่าอยากจะนั่งกับผู้ชายที่ยิ้มได้ตลอดทาง หรือผู้ชายที่ทำหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลา”
คำตอบของพี่เหนือน้ำดูเหมือนจงใจอยากจะแกล้งคู่แฝดตัวเองมากกว่า
“เอ่อ..” ฉันเองก็เลือกไม่ถูก
“มาขึ้นคันนี้ เร็ว ๆ เดี๋ยวรถติด แกด้วยเหนือ มาขึ้นรถฉัน ส่วนรถแกค่อยให้คนมาเอากลับไปให้”
ไม่ต้องรอให้ใครตัดสินใจ พี่น่านฟ้าก็จัดแจงทุกอย่างเองทั้งหมด ซึ่งพี่เหนือน้ำก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร ฉันเองก็เลยเดินไปขึ้นรถพีี่น่านฟ้า เปิดประตูเข้าไปนั่งเบาะหลัง ผู้ชายทั้งสองคนนั่งคู่กันอยู่ที่เบาะหน้า
รถสปอร์ตสีขาว ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าราคาแพงลิบ มีพี่น่านฟ้าเป็นคนขับด้วยความเร็วไม่มากนัก ส่วนพี่เหนือน้ำก็นั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีไปตลอดทาง จนพวกเรามาถึงห้างสรรพสินค้า
“อยากได้อะไรก็ซื้อเลย เดี๋ยวพวกพี่จ่ายให้”
เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยบอกโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าฉัน จะเป็นใครไปได้นอกจากพี่น่านฟ้า
“ถ้าอย่างนั้น น้ำไม่เกรงใจนะคะ” เรื่องอะไรจะต้องเกรงใจล่ะ พวกเขาออกจะรวย เปย์ฉันนิด ๆ หน่อย ๆ แค่นี้คงไม่ถึงกับล้มละลายหรอก
และสิ่งแรกที่ฉันจะซื้อก็คือ ชุดว่ายน้ำ สองขารีบก้าวไปยังร้านที่ต้องการทันทีโดยมีสองหนุ่มเดินตามอยู่ไม่ห่าง แหม จะว่าไปก็ได้ฟีลคุณหนูกับบอร์ดี้การ์ดสุดหล่อเหมือนกันนะ
พวกเขายืนดูฉันเลือกชุดโดยที่ไม่พูดอะไร
“พวกพี่ว่า ชุดนี้เหมาะกับน้ำไหมคะ” ฉันหยิบชุดบิกินี่สีฟ้าน้ำทะเลขึ้นมาทาบตัวแล้วหันไปถามสองหนุ่มที่ยืนรออยู่
“สวยครับ”
“โป๊ไป”
เมื่อคำตอบที่ได้มาไม่ตรงกัน จะต้องทำยังไงดีล่ะ นอกจากจะต้องลองแล้วให้พวกเขาดูอีกที
“ถ้าอย่างนั้นพวกพี่รอน้ำแป๊บหนึ่งนะคะ” พูดเสร็จฉันก็รีบเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า เปลี่ยนบิกินี่ตัวจิ๋วแล้วเปิดประตูออกมาให้สองหนุ่มที่ยืนรออยู่ดู
“ถ้าแบบนี้ ดูสวยขึ้นไหมคะพี่น่าน” ฉันหันไปถามคนที่ไม่เห็นด้วยในตอนแรกก่อน เขาไม่ได้ตอบอะไร เอาแต่มองฉันนิ่ง ๆ แล้วก็
“อืม” เขาตอบกลับมาแค่นั้น
คำตอบสั้น ๆ ของพี่น่านฟ้าทำเอาพี่เหนือน้ำที่ยืนอยู่ข้างกันหัวเราะด้วยความชอบใจ
“น่านตกหลุมแล้ว” พี่เหนือน้ำพูดเสร็จก็หัวเราะร่วนต่อ ฉันล่ะไม่ค่อยเข้าใจพี่น้องสองคนนี้เลยจริง ๆ ว่าพวกเรากำลังพูดเรื่องอะไรกัน
ซื้อของที่ฉันต้องการครบหมดทุกอย่างแล้ว พวกเขาก็พามากินข้าวเย็นต่อ ซึ่งก็เป็นร้านอาหารที่อยู่ในห้างนี่แหละ ไม่ได้เป็นร้านพิเศษอะไร แต่มันจะพิเศษตรงที่ฉันมีหนุ่มหล่อถึงสองคนนั่งประกบอยู่ซ้ายขวา เรียกสายตาของใครต่อใครให้มองมาที่พวกเรา
“ไปรับน้องที่สมุยอาทิตย์หน้า ไม่ต้องไปนอนรวมกับเด็กปีหนึ่งคนอื่น”
“คะ” ฉันขานรับอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “พี่น่านหมายถึงอะไรคะ” ก็เลยถามย้ำอีกครั้ง
“น่านหมายถึง น้องน้ำเป็นน้องรหัสของพวกพี่ เรื่องที่นอนพวกพี่จะจัดการให้เองครับ จะได้นอนสบาย ๆ ทำอะไรได้สะดวก” เป็นพี่เหนือน้ำที่ตอบคำถามแทนอีกคน
“มันจะดีเหรอคะ” ที่จริงดีใจนะ แต่กลัวคนอื่นหมั่นไส้
“ไม่ต้องกลัวครับ น่านจัดการได้หมด” พี่เหนือน้ำตอบกลับอีกครั้ง ส่วนฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับตกลง
///////////////////////////////////////////////
งานนี้ไม่รู้ว่าใครรุกใคร
- Writer
