ความเอยความรัก

สัญชาตญาณของผู้หญิง

แสงตะวันอบอุ่นที่อาบไล้ผิวหน้าปลุกฉันให้ตื่นจากความฝันแสนหวาน มองผ่านกระจกหน้าต่างออกไป ด้านนอกคือทัศนียภาพอันวิจิตรตระการตา ขุนเขาแห่งป่าสนสูงตระหง่านถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว เบื้องล่างคือทะเลสาบสีฟ้าเทอร์ควอยซ์ที่ทอประกายแผ่ไพศาลโอบล้อมเมืองกว้าง

ฉันรู้สึกมึนงงกับสิ่งแวดล้อมรอบกายที่ดูแปลกตา... พลันนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คืออะพาร์ตเมนต์ของ มาร์ค แบร์นาร์ด เราสองคนเพิ่งจะมีค่ำคืนที่แสนวิเศษร่วมกัน...

แค่นึกถึงประสบการณ์ครั้งแรกหัวใจก็เต้นแรง สิ่งที่ฉันจดจำได้แม่นคือน้ำเสียงพร่าต่ำที่ดังอยู่ข้างหู ในชั่วขณะที่เราทั้งคู่ทะยานไปถึงจุดสูงสุดของการร่วมรัก

กรี๊ดดด... ฉันซุกหน้าลงกับหมอนหนานุ่มแล้วแผดร้องในใจเสียงดังลั่น ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะรอดชีวิตจากเหตุการณ์ตื่นเต้นขนาดนั้นมาได้

หนุ่มหล่อวัย 29 ปีคนนี้ไม่ใช่ไก่กา เขาเป็นดีไซเนอร์อนาคตไกลและทำงานเป็นนักออกแบบสินค้าให้กับแบรนด์ชั้นนำระดับโลก แล้วเขาก็ยังเป็นลูกชายคนโตของ แคลร์ เจ้าของร้านตัดเย็บเสื้อผ้าบูติคที่ฉันเคยไปฝึกงานด้วยเมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่ผ่านมา

มาร์คคือฝ่ายที่เดินเข้ามาขอเบอร์โทรศัพท์ ระหว่างที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาเลือกผ้าทำงานตัวอย่างตามแพทเทิร์น (Pattern) ซึ่งฉันออกแบบเอง

จังหวะที่เงยหน้ามองสบกับนัยน์ตาสีฟ้าเข้มน่าลุ่มหลงของเขา ฉันรู้สึกตื่นตระหนกเคว้งคว้างราวกับลูกนกที่พลัดตกลงไปในหลุมอากาศ หากไม่ใช่เพราะความเผลอไผล ฉันคงไม่กล้าหาญพอที่จะผสานสายตากับชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามรุนแรงอย่างเด็ดขาด

การตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของผู้ชายในวันแรกของปีถือเป็นการผจญภัยครั้งที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉันเลยทีเดียว ฉันกวาดสายตาไปรอบๆห้องที่ดูสะอาดเอี่ยมเป็นระเบียบเรียบร้อย เห็นชุดเดรสสีครีมถุงน่องสีเนื้อกับชุดชั้นในของสุภาพสตรีวางอยู่บนเก้าอี้ปรับเอนสไตล์หลุยส์

ฉันตัดสินใจลุกไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่มาร์คจะมาเจอฉันอยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงไม่น่ามอง และพบว่ามีกระดาษโน๊ตสีฟ้าแปะอยู่บนกระจกส่องเงาเหนือสุขภัณฑ์อ่างล้างหน้า

‘ผมไปวิ่งออกกำลังกาย ขากลับจะซื้อครัวซองต์มาฝาก... Bisous[1]’... มาร์ค

ตายแล้ว! ขนาดมาค้างคืนที่ห้องของผู้ชายครั้งแรก ฉันยังนอนขี้เซาชนิดที่ไม่รู้สึกรู้สาเลยสักนิดว่าเจ้าถิ่นลุกออกไปจากเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แน่นอนว่าเขาจะต้องเป็นคนเก็บเสื้อผ้าซึ่งถูกถอดทิ้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้นและนำไปวางไว้บนเก้าอี้ตรงมุมห้อง

น่าอายเหลือเกิน... ฉันทำลายภาพพจน์สาวมั่นของตัวเองเสียจนป่นปี้

ถ้าต้องนอนทอดร่างเปลือยเปล่ารอจนผู้ชายกลับมาเสิร์ฟอาหารเช้าให้ถึงเตียงเหมือนกับฉากเลิฟซีนในหนังรักโรแมนติคแบบนั้น มันคงกระอักกระอ่วนและรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม ฉันตัดสินใจอย่างเร่งด่วน ลุกไปอาบน้ำสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความไวสุดชีวิต แล้วก็ฉวยกระเป๋าถือใบเก่ง เผ่นแน่บกลับไปตั้งหลักที่อะพาร์ตเมนต์ของตัวเองก่อนสักพัก

โดยไม่ลืมที่จะเขียนโน้ตแปะไว้บนกระจกส่องเงาบานเดียวกัน ด้วยข้อความที่คนอ่านต้องใจอ่อนและยอมให้อภัยฉันล้านเปอร์เซ็นต์

‘ขอโทษที่จากไปแบบไม่ร่ำลา เผอิญวันแดงเดือดมาถึงพอดี แล้วเจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ Bisous’... อารยา

ช่างเป็นการเริ่มต้นปีใหม่ที่สดใสซาบซ่าน...สนุกสนาน...ตื่นเต้น...ชวนระทึก...

ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงจริงๆ ก็วันนี้ อารมณ์แบบว่า ‘Who run the world Girls!’ ผู้หญิงคือฝ่ายควบคุมสถานการณ์ที่แท้จริง Last boss ผู้มีอำนาจไม่ใช่คนที่มีพละกำลังมากกว่าแต่เป็นคนที่อ่านเกมได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ฉันกดปุ่มเร่งระดับเสียงบนพวงมาลัยรถยนตร์ เมื่อสถานีวิทยุ NRJ เปิดเพลง God is a woman ของ Ariana Grande

‘คุณ...คุณชอบในแบบที่ฉันทำให้คุณเคลื่อนไหวอย่างนั้น

คุณหลงใหลในวิธีที่ฉันสัมผัสคุณ...

ที่รัก...เมื่อตอนที่พูดออกมาและทุกอย่างเสร็จสิ้น

คุณจะเชื่อว่าพระเจ้าคือผู้หญิงคนหนึ่ง

และฉัน...ฉันรู้สึกได้หลังจากผ่านพ้นเที่ยงคืนไป’

ตายจริง... นี่ฉันกำลังจะกลายเป็น ‘แม่เสือสาว’ เหมือนกับเพื่อนๆของฉันหรือเปล่านะ เอ็มม่า เกว็น เมลิน สามคนนี้มีหวานใจตัวจริงกันหมดแล้ว แต่ยังทำตัวแก่นเซี๊ยวเปรี้ยวซ่า หว่านเสน่ห์ปั่นหัวพวกหนุ่มๆ ในมหาลัยวิทยาลัยฯ ไปทั่ว

ถ้าคุณนายกาญจนาแม่ของฉันล่วงรู้ว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนมีพฤติกรรมแสบสันต์เสเพลเหมือนกับตัวละครในนิยายรักที่ท่านเขียน ฉันคงถูกสั่งให้ขนข้าวของย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านแน่ ๆ

ฉันเพิ่งได้ลิ้มลองความสุขของการมีอิสระภาพอย่างแท้จริงเมื่อแปดเดือนก่อน ขณะที่เพื่อนวัยเดียวกันมีโอกาสใช้ชีวิตวัยรุ่นตามที่ต้องการตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลาย แม่ของฉันเป็นคนไทยและค่อนข้างหัวโบราณ ท่านไม่ยอมปล่อยให้ฉันโผบินออกไปจากอ้อมอก กระทั่งฉันอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์

คนอื่นที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางต่างมองว่าแม่เข้มงวดกับฉันมากเกินไป ทว่าฉันเข้าใจเหตุผลของแม่ ตอนอายุ 10 ขวบ ฉันมีความบกพร่องด้านทักษะการเล่นกีฬาและไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์ที่กดดันได้

หลังจากไปพบนักจิตวิทยาเด็ก แม่กับปะป๊าจึงรู้ว่าลูกสาวคนเดียวของพวกท่านมีกลไกสมองที่ทำงานซับซ้อนกว่าคนทั่วไปและมีพรสวรรค์ในการวาดภาพ ฉันไม่มีความผิดปกติทางร่างกาย เพียงแต่มองเห็นทุกคนเป็นคนดีไปหมด ฉันแยกแยะไม่ออกว่าใครมาดีหรือมีประสงค์ร้าย แต่ก็...ไม่เคยลืมว่าใครเคยทำให้เจ็บ

ที่ฝรั่งเศส ผู้หญิงเอเชียคือแรร์ไอเทมในสายตาของผู้ชาย พอฉันเริ่มเป็นโตสาวแม่มีอาการวิตกกังวลจนถูกปะป๊าลากตัวไปขอคำปรึกษาจากจิตแพทย์และต้องกินยาระงับความเครียด โชคดีเหลือเกินที่มีปะป๊าเข้ามาในชีวิตของเราสองแม่ลูก ท่านเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่อายุสองขวบครึ่ง ฉันรักและเทิดทูนท่านเหมือนพ่อแท้ๆ

สายป่านนี้แม่กับปะป๊าคงตื่นแล้ว... ฉันควรจะรีบโทรไปสวัสดีปีใหม่พวกท่าน

ว่าแต่...มือถืออยู่ไหน?

ฉันฉวยกระเป๋าถือใบเก่งมาวางบนตัก ทั้งล้วงทั้งควักจนวุ่นวายแต่ก็ไม่เจอสิ่งที่ค้นหา ฉันหายใจเข้าออกลึก พยายามตั้งสติ เริ่มหยิบสิ่งของออกไปกองไว้บนที่นั่งผู้โดยสารฝั่งขวามือทีละชิ้น ทีละชิ้น กระทั่งแน่ใจว่า... ฉันลืมมือถือไว้ที่อะพาร์ตเมนต์ของมาร์ค!

ฮือ... เกมพลิกล็อค

แม่กับปะป๊าเป็นคนตื่นเช้ากันทั้งคู่ ฉันไม่อยากให้เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ไปทำลายความสงบสุขของใคร ประสบการณ์ชีวิตช่วงฝึกงานช่วยให้ฉันได้เรียนรู้ว่าเหล่าดีไซเนอร์ส่วนใหญ่เป็นพวกอินโทรเวิร์ตและมีความเป็นอาร์ติสต์สูง แล้วก็...มันน่าหงุดหงิดจะตายเวลาคนอื่นทำเสียงดังรบกวน

อยากเขกหัวตัวเองแรงๆ สักที

ทำไมถึงเป็นคนขี้ลืมแบบนี้นะ...

วิญญาณแม่เสือสาวที่สิงอยู่ในร่างกลายสภาพเป็นลูกแมวจนตรอก ฉันเคาะนิ้วอย่างชั่งใจ...ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าจอLCDคอนโซลรถยนตร์บอกเวลา แปดโมงเช้าเศษ

ฉันจำเป็นต้องหมุนพวงมาลัยบังคับล้อยางวิ่งอ้อมวงเวียน เพื่อวนกลับไปยังเส้นทางมอเตอร์เวย์ ใช้เวลายี่สิบนาที ขับรถจากเมืองอันซี (Annecy) มาถึงอะพาร์ตเมนต์ของมาร์คซึ่งอยู่ในเมืองเกรซี่-ซัวร์-เอ็กซ์ (Grésy-sur-aix) ทว่าที่จอดรถช่องที่สอง สำหรับอะพาร์ตเมนต์ของมาร์คมีรถสปอร์ตสีแดงคันหรูจอดขวางอยู่ ลางสังหรณ์ของผู้หญิงที่อยู่ในตัวฉันถูกปลุกให้ตื่น...

ฉันเลี้ยวรถไปจอดในโซนผู้มาเยือนชั่วคราวพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่ามาร์คไม่ใช่ผู้ชายสำส่อนประเภทที่เปลี่ยนคู่นอนทุกสิบสองชั่วโมง อาจจะเป็นแขกของคนอื่นขับรถมาจอดผิดที่ผิดทาง

ทว่าความอยากรู้อยากเห็นมันมีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใด ฉันเดินไปชะเง้อมองตรงฝั่งระเบียงหน้าต่างชั้นสอง เห็นเงาร่างของชายหญิงคู่หนึ่งเคลื่อนไหวไปมาอยู่หลังผ้าม่านโปร่งบาง

เมื่อคืนที่ผ่านมา มาร์คเป็นคนบอกเองว่่า รหัสผ่านอะพาร์ตเมนต์คืออักษรย่อ MA ที่มาจากชื่อของเขากับฉัน ต่อด้วยตัวเลข6หลักของวันเดือนปีที่เราสองคนรู้จักกันและฉันคือคนพิเศษเพียงคนเดียวที่ได้รับสิทธิ์เข้าออกในพื้นที่ส่วนตัวของเขาตามใจชอบ

ลมปากผู้ชายเชื่อได้จริงหรือ? แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่าน

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น มือไม้สั่น...แต่ไม่หยุดกดรหัสผ่านของระบบรักษาความปลอดภัย ประตูอัตโนมัติเลื่อนออกจากกันอย่างเชื้อเชิญ ฉันเลือกเดินขึ้นบันไดแทนการใช้ลิฟต์ ยืนลังเลอยู่ชั่วครู่ ตรึกตรองว่าควรเคาะประตูห้องเตือนคนข้างในให้รู้ตัวก่อน รึว่าจะใช้รหัสผ่านเปิดเข้าไปพิสูจน์ความจริงให้เห็นดำเห็นแดงกันไปเลย

ท้ายที่สุด สัญชาตญาณหวาดระแวงของสตรีเพศก็ครอบงำเหตุผลดีเลวทั้งปวง ฉันหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเงียบกริบ

[1]Bisous (บิซุ) การจูบเบาๆ / จุ๊บแก้ม ถ้าจูบแบบเฟรนช์คิส เรียกว่า embrasse (อังม์-บราซ(เซอ))