ตอนที่ 3
1888 Words
ตอนที่ 3
ฉันกับบีเอ็มมาถึงห้องสภานักเรียนในเวลาต่อมา หลังจากที่เอ่ยขอโทษฉันเรื่องที่เขาถือวิสาสะจับมือฉันเมื่อครู่ บีเอ็มก็เงียบมาตลอดทาง เขาทำหน้าสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เดี๋ยวก็ทำสีหน้าเหมือนดีใจ เดี๋ยวก็ทำหน้าเหมือนเสียใจ จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเขาอาจจะสติไม่ค่อยดี =__=;
“ถึงแล้ว เพื่อนๆ พี่ เอ๊ย ฉันหมายถึงเพื่อนๆ ของฉัน อาจจะดูแปลกๆ และหลากบุคลิกไปบ้าง แต่ว่า...พวกมันก็เป็นคนดีนะ >_ห้านาทีผ่านไป
“ไปได้แล้ว!”
ทันทีที่ฉันวางปากกาลงข้างเอกสารที่เพิ่งกรอกข้อมูลเสร็จ แขนของฉันก็ถูกกระชากโดยอีตาหน้าโหด เขาตรงมาฉุดฉันให้ลุกขึ้นและพาเดินออกจากห้องสภาไปโดยที่ไม่ทันได้ร่ำลาใครสักคน
“จะ...จะไปไหนน่ะ” ฉันรีบถาม เขาเล่นวิ่งลงบันไดจนขาฉันแทบจะพันกันแล้วกลิ้งหลุนๆ แทนการเดินแล้ว TOT
“ไปถึงก็รู้เองแหละน่า หน้าที่ของเธอคือการเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของฉันอย่างเดียวเท่านั้น อย่างอื่นไม่ต้อง เข้าใจมั้ย!”
“แต่ฉันมาสมัครเป็นหนึ่งในสมาชิกนะ ไม่ได้มาสมัครเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของใคร!”
ฉันเกาะราวบันไดไว้แน่นไม่ยอมเดินต่อ และเริ่มต่อปากต่อคำกับเขา บีโอเบิกตากว้าง ดูเขาจะตกใจไม่น้อยที่ฉันซึ่งเพิ่งได้คุยกันเป็นครั้งแรกกับเขากล้าต่อกรกับเขาได้ถึงขนาดนี้ T_T
“ถ้าไม่เป็นเลขาฯ ของฉันก็ออกไปซะ! ฉันไม่รับเธอ!” เขาตวาดลั่นและชี้นิ้วไปที่ทางเดินอีกทาง ฉันถลึงตาใส่เขาอย่างเอาเรื่อง นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!
“นายมีสิทธิ์อะไรมาตัดสิน หา! เผด็จการที่สุด!”
ฉันผลักอกเขาจนเซไปเล็กน้อย และแน่นอนว่ามันทำให้บีโอตบะแตกมากกว่าเดิม เขากระชากตัวฉันเข้าไปหา ข้อมือซ้ายถูกเขาบีบไว้แน่นจนกระดูกแทบร้าว
“ฉันคือประธานนักเรียน ทุกอย่างในโรงเรียนนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฉันเท่านั้น เธอน่ะหุบปากไปเลย!”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”
เมื่อความอดทนมาถึงขีดสุดจะทน ออโรร่าผู้เงียบขรึมและไม่เคยสนใจสิ่งรอบกายอย่างฉันก็ระเบิดเป็นเหมือนกัน และในโลกนี้หมอนี่คือคนแรกที่ปลุกสัญชาตญาณอีกหนึ่งชีวิตของฉันขึ้นมา
“ถ้าคิดว่าที่ฉันทำมันมากเกินไป ก็ไปลาออกจากการเป็นสภานักเรียนซะ...”
“!!!”
“ไม่สิ...ลาออกจากโรงเรียนนี้ไปเลย!!!”
สิ้นคำเขาก็สะบัดแขนฉันทิ้งแล้วเดินลงบันไดต่อไปอย่างฉุนเฉียว ทิ้งให้ฉันยืนกัดปากตัวเองอย่างแค้นเคือง หมอนี่...หมอนี่คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน เขาหล่นลงมาจากฟ้าหรือไง ถึงได้นึกว่าทุกคนต้องยอมศิโรราบสยบแทบเท้าเขากันหมดน่ะ!
ครืด...ครืด...
โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากระโปรงดึงสติฉันกลับมาอีกครั้ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครส่งข้อความมา!
‘เรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว อย่าทำให้ฉันโมโหจะดีกว่า รีบๆ จัดการซะ!’
“ไอ้บ้าเอ้ย! ก็ไอ้ตัวเป้าหมายมันจัดการได้ง่ายๆ ซะที่ไหนล่ะ ดุยิ่งกว่าหมาอีก!”
ฉันเก็บมือถือลงกระเป๋าก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่บันไดอย่างหมดแรง ฉันกำลังเจอกับผู้ชายแบบไหนกันแน่นะ ทั้งดุ ทั้งโหด ทั้งป่าเถื่อน ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษกับสุภาพสตรีอย่างฉันอีกต่างหาก TOT
“พี่ไม่มีทางเลือกสินะ แอลเรียล...”
“หยุดก่อน! นี่! หยุดก่อนสิ!”
หมับ!
ฉันรวบรวมแรงที่เหลืออยู่เฮือกสุดท้ายแล้วจริงๆ วิ่งเข้าไปรั้งตัวของบีโอเอาไว้ด้วยการกอดเอวเขา เอ่อ...สงสัยฉันจะเล็งผิดที่ ฉันสมควรจะจับแขนของเขามากกว่าสินะ T////T
“ทะ...ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย! ปล่อยฉันนะ!” บีโอดีดดิ้นและทำท่ารังเกียจฉันอย่างเต็มที่ ไม่ได้อยากกอดสักหน่อย มันพลาดเป้าหรอกย่ะ เชอะ T^T//
“ฉันไม่ปล่อย T^T!”
“ว่าไงนะ!”
“ฉันไม่ปล่อย จนกว่านายจะยอมให้ฉันไปด้วย T^T”
ถ้าไม่ตกลง ฉันจะกอดนายเป็นลูกติดพ่อแบบนี้จนโรงเรียนเลิกจริงๆ ด้วย ถึงแม้ว่ามันจะน่าอับอายแค่ไหนก็เถอะ T//O///T
“ไปด้วย? นี่เธอตกลงจะเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของฉันงั้นเหรอ?” เขาถามเสียงสูงและเหลือบตามองฉันที่เอาหน้าแนบสีข้างของเขา ทุลักทุเลอะไรอย่างนี้ TOT
“ชะ...ใช่ ฉันตกลงจะเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของนาย”
เพราะมันไม่มีทางเลือกหรอกนะยะ รู้ไว้ด้วย!
“มีข้อตกลงสามข้อ ถ้าอยากจะเป็นเลขาฯ ของฉัน ถ้าตกลงก็ตามฉันมา แต่ถ้าไม่ ก็กลับไปซะ!”
ไอ้...ไอ้...ไอ้โหด! ไอ้แกมโกง ไอ้...! อ๊ากกก! ฉันจะด่าเขาในใจว่ายังไงดีให้หายแค้นนะ T^T!!
“ฉันตกลง!” ฉันจำใจตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ คอยดูนะอีตาใจโหด หน้าโหด โหดไปหมด! แค้นนี้ต้องชำระ ฉันจะแก้แค้นนายให้กระอักเลือดเลย!
“ดีมาก งั้นมาฟังข้อตกลงกัน”
น้ำเสียงอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเลยนะ! คงดีใจล่ะสิที่เอาชนะออโรร่าผู้เงียบขรึมคนนี้ได้น่ะ T_T
“ข้อหนึ่ง! เธอต้องตามติดฉันไปทุกที่ไม่ว่าที่ไหน และห้ามตั้งคำถามหรือสงสัยอะไรทั้งนั้น”
เผด็จการ!
“ข้อสอง! เธอไม่มีสิทธิ์ขึ้นเสียง ตวาด หรือทำหน้าไม่พอใจใส่ฉัน แม้แต่มองค้อนก็ไม่ได้ คนที่ทำได้มีฉันคนเดียวเท่านั้น”
เอารัดเอาเปรียบที่สุด T^T!
“และข้อสาม! ห้ามโกหกหรือหักหลังฉันในทุกกรณี! สิ่งที่เธอทำได้มีแค่อย่างเดียวคือบอกความจริงกับฉันเท่านั้น เข้าใจมั้ย!”
“.....” จู่ๆ เหมือนร่างกายหยุดทำงานไปดื้อๆ หลังจากที่ฟังข้อตกลงข้อสุดท้ายของเขาจบ
“ฉันถามว่าตกลงมั้ย!”
เสียงตวาดของบีโอดังขึ้นอีกครั้ง และมันก็สามารถเรียกสติของฉันที่หายไปให้กลับคืนมา นะ...นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ ทำไมหัวสมองมันตื้อๆ แบบนี้
“ตะ...ตกลง”
“ดีมาก ^_^”
“.....”
ฉันเบิกตากว้าง (เป็นรอบที่ล้านของวัน T^T) และพยายามกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากเย็น ฉัน...ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า มะ...เมื่อกี้มันต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ ฉัน...ฉัน...
หมับ!
“เฮ้ย! ทำอะไรของเธอเนี่ย?!” บีโอถามด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อจู่ๆ ฉันก็จับหมับเขาที่ใบหน้าของเขาและยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ยิ้ม...”
“หา?”
“นะ...นายยิ้ม เมื่อกี้...นายยิ้ม”
ฉันพูดกับเขาเหมือนคนเหม่อลอย รอยยิ้มของบีโอเมื่อครู่ถูกตอกลงที่หัวใจของฉันอย่างแน่นหนาจนยากที่จะลืมมันไปได้
“ละ...แล้วมันแปลกตรงไหนเล่า! ใครๆ เขาก็ยิ้มกันทั้งนั้น ยัยโรคจิต!”
บีโอปัดมือทั้งสองข้างของฉันออกจากใบหน้าของเขา และลงโทษด้วยการดีดหน้าผากฉันดังเป๊าะ มันเจ็บมากนะ อีตาโหดเอ๊ย T_T
“ไปได้แล้ว ฉันมีบางอย่างต้องทำ!”
บีโอพยักเพยิดไปทางรถเฟอร์รารี่สีดำสนิทคันหนึ่งที่จอดนิ่งอยู่หน้าโรงยิม อย่าบอกนะว่าเป็นรถของเขา แหงล่ะ...หมอนี่มันลูกคนรวยนี่นา รวยตั้งแต่ยังไม่เกิด โชคดีจริงๆเลยแฮะ โชคดีจนฉันหมั่นไส้!
“ไปไหนเหรอ?” ฉันรีบถามด้วยความอยากรู้ ในขณะที่สาวเท้าตามเขาต้อยๆ
“ข้อตกลงข้อแรกของฉันว่ายังไง -*-“
บีโอถามเสียงเขียว และนั่นทำให้ฉันไม่กล้าที่จะปริปากพูดอะไรกับเขาอีกเลย -___-;;
- Writer
