ตอนที่ 2
1688 Words
ตอนที่ 2
ฉันเดินหน้ามึนเข้ามาในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยลูกผู้รากมากดี ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงเพราะตื่นสายเลยต้องรีบนั่งมอเตอร์ไซด์มาจากบ้านจนหัวฟู หนำซ้ำฉันยังไม่ค่อยชอบหวีผม เลยทำให้ผมสีดำสนิทยาวประบ่านิดๆ ของฉันสภาพค่อนข้างจะย่ำแย่ และฉันก็เป็นพวกไม่ชอบแต่งหน้า เวลาออกนอกบ้านก็จะทาแค่แป้งฝุ่นเท่านั้น เรื่องลิบสติกก็ไม่ต้องพูดถึง ลืมมันไปได้เลย -_-!
“ดูผู้หญิงคนนั้นสิ อย่างกับลูกขอทานแน่ะ ซุบซิบๆๆๆ”
“( ‘ ‘)”
ฉันหันไปมองกลุ่มผู้หญิงโบ๊ะหน้าหนาเตอะกลุ่มหนึ่งที่ดูท่าแล้วน่าจะกำลังนินทาฉันอยู่ พวกเธอสะดุ้งนิดหน่อยที่สายตาซื่อๆ ของฉันจ้องมองพวกเธอไม่วางตา
“มะ...มองอะไรยะ!”
หนึ่งในกลุ่มมนุษย์หน้าหนาถามขึ้น ฉันไม่ตอบแต่เดินตรงดิ่งเข้าไปทางกลุ่มพวกเธอที่พากันเขยิบถอยหลังเป็นว่าเล่น ฉันน่ากลัวตรงไหน -*-
“ขอ (‘ ‘)” ฉันบอกหน้าซื่อพลางชี้ไปที่แก้วน้ำปั่นที่ผู้หญิงคนหนึ่งถืออยู่
หมับ!
“อึกๆๆๆ อร่อยดี”
ฉันยัดแก้วน้ำปั่นที่เหลือแต่แก้วเปล่าคืนให้กับเธอแล้วหันหลังเดินออกมาทันที ได้กินน้ำแตงโมปั่นฟรีแต่เช้าเลยแฮะ อร่อยมากซะด้วย
“นักเรียนคนนั้นน่ะ หยุดก่อนซิ!”
เสียงหวานใสดังขึ้นจากด้านขวามือ ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นอาจารย์ฝึกสอนคนเมื่อวานที่ฉันถามทางไปห้องสภานักเรียน เธอวิ่งดุ่มๆ มาทางฉันอย่างรวดเร็ว
“แฮ่ก! แฮ่ก! เธอชื่อ...แฮ่ก! ออโรร่าใช่มั้ย เมื่อวานเธอโดดเรียนนะ” อาจารย์บอกเสียงหอบแฮก
“อืม” ฉันตอบรับเสียงเรียบ ทำเอาอาจารย์ผงะไปเล็กน้อย
“ยะ...ยอมรับง่ายดีนะ คือ...ครูเป็นครูฝึกสอน และ...เอ่อ ได้มาประจำชั้นห้องของเธอ เมื่อวานนี้คาบโฮมรูมครูเช็คชื่อแล้วพบว่าเธอไม่อยู่ พอไปค้นประวัติดูก็พบว่าเมื่อวานช่วงเช้าเราเพิ่งจะเจอกันไป ครูอยากรู้ว่าเธอหายไปไหนมาหลังจากที่เราพบกัน”
“กลับบ้าน”
“กลับบ้าน? ทำไมตอบง่ายจัง เธอน่าจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้ที่ครูจะไม่ทำโทษเธอนะ”
“(‘ ‘)”
“ว่ายังไงล่ะออโรร่า”
“(‘ ‘)”
“เอ่อ...คือ...ถ้าเธอมีปัญหา แบบว่า...ถ้าอยากให้ครูช่วยอะไรก็บอกได้นะ เธอเป็นเด็กใหม่ เอ่อ...มีปัญหากับเพื่อนร่วมห้องหรือเปล่า”
“ฉันไม่เคยเจอคนพวกนั้น”
“คนพวกนั้นงั้นเหรอ? ครูว่าเราคงต้องคุยกันยาว ไปที่ห้องพักครูกับครูหน่อยสิ”
ฉันไม่ตอบแต่เดินตามอาจารย์ไปแต่โดยดี เพื่อนร่วมห้องบ้าบออะไร เรื่องพรรค์นั้นไม่เห็นจำเป็นสักนิด ทำไมฉันจะต้องมีเพื่อนด้วย ฉันไม่ต้องการให้ใครมาหาผลประโยชน์กับตัวฉันหรอกนะ
อาจารย์พาฉันเข้ามาในห้องพักครูที่มีอาจารย์นั่งอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น กับอีแค่โดดเรียนครั้งเดียว ทำไมจะต้องทำเป็นเครียดด้วยนะ ทุกๆ วันฉันก็เห็นมีเด็กโดดเรียนตั้งมากตั้งมาย ยังไม่ชินอีกหรือไงก็ไม่รู้ หรือว่าพิเศษเฉพาะคนหน้าตาซื่อๆ อย่างฉัน ที่น่าจะถูกจับตามองเป็นพิเศษ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ -_-
“นั่งสิ”
ฉันนั่งลงตามคำเชิญของอาจารย์ เธออยู่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยก็จริง แต่เธอก็ทำหน้าที่อาจารย์ประจำชั้นได้อย่างดีเยี่ยม และมันจะดีเยี่ยมมากถ้านี่ไม่ใช่การเสแสร้ง! มนุษย์ทุกคนชอบเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีให้คนอื่นตายใจ แล้วก็ทำร้ายจนปางตายอย่างไม่น่าให้อภัย
“เอาล่ะ ครูอยากรู้ว่าเธอมีปัญหาอะไร มีอะไรก็เล่าให้ครูฟังได้นะ ครูจะได้ช่วยแก้ไข”
“ไม่มี”
ฉันตอบทันควัน และหันหน้าไปทางประตู นักเรียนชายคนหนึ่งเปิดประตูสวนเข้ามาพอดี ถ้าจำไม่ผิด...นี่มันผู้ชายผมสีดำที่ฉันเจอในห้องสภานักเรียนเมื่อวานนี่นา เขาเองก็ดูท่าจะตกใจไม่น้อยเหมือนกันที่เห็นฉัน แต่จากหน้าตาตกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นดีใจ เขาโบกมือให้ฉันและส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน
“ถ้างั้นทำไมเมื่อวานถึงโดดเรียนล่ะ”
คำถามของอาจารย์ดึงฉันให้กลับไปมองหน้าเธออีกครั้ง
“ไม่มีเหตุผล”
ฉันตอบและหันกลับไปมองทางผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะของอาจารย์คนหนึ่งและกำลังมองมาทางฉันไม่วางตา สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมานิดหน่อย
“ครูจะทำยังไงกับเธอดีนะ”
“ไม่รู้”
“เฮ้อ...ครูอยากให้เธอรู้ไว้ว่าครูไม่อยากทำ แต่ครูจำเป็นต้องเชิญผู้ปกครองเธอมาพบเพื่อให้รับทราบพฤติกรรมของเธอ เอาล่ะ ครูขอเบอร์คุณพ่อหรือคุณแม่ของเธอหน่อยสิ”
“(‘ ‘)”
“ออโรร่า...”
“ไม่มี”
“อย่ามาโกหกน่า เด็กๆ ที่ทำผิดทุกคนจะอ้างว่าไม่มีเบอร์คุณพ่อคุณแม่กันหมด ครูรู้ทัน เอามาซะดีๆ”
อาจารย์กระดิกนิ้วชี้ยิกๆ ฉันหันไปมองทางผู้ชายผมดำก็พบว่าเขายังนั่งมองฉันอยู่ สายตาของเขามันอบอุ่นจริงๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้นะ...
“ไม่ใช่”
“หือ?”
“ไม่มี พ่อกับแม่น่ะ ไม่มีหรอก”
ฉันตอบราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่ในใจคิดถึงและโหยหาพ่อกับแม่อยู่ตลอดเวลา อยากจะ...ได้อ้อมกอดจากพวกท่านสักครั้งหนึ่ง
“เอ่อ...คะ...ครูขอโทษจ้ะ งั้นเบอร์ผู้ปกครองล่ะ ใครก็ได้ที่ดูแลเธออยู่ตอนนี้น่ะ”
“ไม่มี”
“เอ๋?”
“ไม่มีใครทั้งนั้น มีแค่...น้องสาว”
“ยะ...อย่างนั้นเหรอจ๊ะ”
อาจารย์เงียบไป ฉันเลยอาศัยจังหวะนี้หันไปหาผู้ชายผมสีดำอีกรอบ เขากำลังมองฉันอยู่ด้วยสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไป ก็คงเหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละ พอรู้ว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อมีแม่หรือแม้กระทั่งญาติผู้ใหญ่ ก็พากันสมเพชเวทนา ทำราวกับฉันเป็นขอทานที่รอส่วนแบ่งอยู่ตลอดเวลา
“โอเค งั้นครั้งนี้ครูจะยกโทษให้ และจะทำเหมือนว่าเหตุการณ์เมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้นเลย แต่หลังจากนี้อย่าทำอีกนะ ถึงเธอจะไม่มีผู้ปกครอง แต่เธอก็ยังมีครู จริงอยู่ว่าครูอาจจะไม่ใช่ครูที่ดีเลิศเลออะไรนัก แต่ถ้าเธอมีปัญหาล่ะก็ ขอให้รู้ไว้เลยว่า ครูฝึกสอนคนนี้พร้อมที่จะช่วยเธอแก้ปัญหาเสมอ”
“(‘ ‘)”
“เข้าใจมั้ย”
“อืม”
“อ่า...จ้ะ”
“ฉันไปได้หรือยัง”
“อ้อ! ชะ...เชิญจ้ะ”
อาจารย์ผายมือไปที่ประตู ฉันปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป แต่ว่าผู้ชายผมสีดำคนนั้น...หายไปแล้ว
ตึก...ตึก...ตึก
“คิดจะเดินตามฉันไปถึงเมื่อไหร่”
ฉันหยุดเดินพลางเอ่ยถามบุคคลไม่ได้รับเชิญที่เดินตามฉันมาตลอดตั้งแต่ออกจากห้องพักครู ผู้ชายผมสีดำคนนั้นนั่นเอง เขาเดินตามฉันมาตลอดตั้งแต่เดินออกจากห้องพักครู ทำตัวเหมือนพวกโรคจิตไปได้ -*-
“ฮะๆ รู้ด้วยเหรอว่าพี่ เอ๊ย! ฉันเดินตามเธอน่ะ ออโรร่า >___<”
เขาชี้ไปที่ตึกฝั่งตรงข้ามอย่างระรี้ระริก ดูเขาจะดีใจม้ากมากยังไงก็ไม่รู้ ที่ฉันตกลงเป็นหนึ่งในสมาชิกสภานักเรียนแบบนี้ หรือฉันจะคิดมากไปเอง (‘ ‘)a
“อ้อ! ลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อบีเอ็มนะ เดี๋ยวจะพาไปเจอคนอื่นๆ ที่เหลือ ไปเถอะ”
หมับ...
“อ๊ะ!”
ฉันรีบสะบัดมือของบีเอ็มออก เมื่อจู่ๆ เขาก็เอื้อมมือตัวเองมาจับมือฉันอย่างถือวิสาสะ บีเอ็มชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองที่มือตัวเองอย่างตกใจ
“ขะ...ขอโทษที มันเคยชินน่ะ ฉันชอบจับมือน้องสาวเดินบ่อยๆ ก็เลยเผลอ ขอโทษนะ”
บีเอ็มสบตากับฉันตรงๆ นัยน์ตาที่เคยดูสดใสและมีความสุขตลอดเวลาของเขามันแปลกไป ถึงจะยิ้ม แต่มันก็ดูเป็นการฝืนยิ้ม และคล้ายกับว่ามีความทุกข์ทนบางอย่างอัดแน่นอยู่ในดวงตาคู่นั้น...
- Writer
