Ghost สืบวิญญาณหารัก

Chapter 5

หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มอยากจะรู้จักยัยนั้นมากขึ้น ผมก็เลยให้คนในค้นประวัติของหล่อนตอนมาสมัครเรียน

"เรียนดีซะด้วยสิ หึ"

ผมอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเก็บซองกระดาษไว้ใต้ลิ้นชัก ผมหยิบเอกสารมาดูเล็กน้อยก่อนจะวางแล้วเดินยิ้มออกไปจากห้อง

'กริ๊ดดดดด ทำไมต้องยิ้มให้คนอื่น ไผ่ต้องรักเมย์คนเดียว ต้องรักเมย์คนเดียว กริ๊ดดดดดด'

.

.

ผมเดินออกไปจากห้องทำงานคือแม่ผมทำห้องให้ผมส่วนตัวแต่ผมไม่ค่อยจะได้เข้ามาเท่าไหร่เพราะยังไงผมก็เป็นนักศึกษาคนหนึ่ง ต้องทำกิจกรรมหรืออะไรต่างๆเหมือนคนอื่นๆ เพื่อให้ตัวเองจบ

"ไงไอ้ไผ่ได้ฤกษ์ออกจากห้องแล้วหรือไง"

"ก็ข้างนอกมันร้อนนี่วะ ว่าแต่พวกมึงมานั่งดูอะไรกัน"

ผมถามพวกมันก่อนจะนั่งลงข้างๆ พวกมันชี้นิ้วไปยังสนามฟุตบอลที่มีสาวๆวิ่งออกกำลังกายกันก่อนกลับบ้าน ที่สะดุดตาคือ ยัยเมเปิ้ลคนสวยไง หึ

"กูไม่ชอบเวลามึงมองแบบเมเปิ้ลแบบนั้นเลยวะ กูไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมมึงถึงถูกด่าว่าโรคจิต ฮ่าาๆๆๆ"

"เออจริงกูยังจำติดหูเลยอ่ะ ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม ฮ่าาาาาๆๆ"

ผมทำหน้าเอือมๆพวกมันก่อนจะมองไปยังสนามกีฬาเบื้องหน้า เวลาผ่านไปเกือบเย็นผมแยกย้ายกับไอ้พวกนั้นผมบอกพวกมันจะกลับแต่ไม่ได้กลับหรอก ก็แค่หลอกให้มันตายใจแล้ววนรถกลับมาแค่นั้นแหละ

"จะกลับแล้วเหรอ"

ผมเอ่ยถามเมเปิ้ลจากทางด้านหลัง เหมือนเธอจะตกใจเสียงผมหันหน้ามาแล้วผงะจะหงายหลังดีนะที่ผมรับเธอไว้ทันนะ

"ไอ้โรคจิต อ๊ะ อุ๊บบบ"

เธออ้าปากด่าผมแล้วก็รีบเอามือปิดปากตัวเองแน่น แสดงว่าแบบนี้รู้แล้วสินะว่าผมเป็นใคร หึ

"ฉันไม่ฟ้องแม่หรอก ไม่ต้องทำเหมือนเกรงใจฉันทั้งๆที่เธออยากจะด่าฉันใจจะขาด "

ผมเอ่ยออกไปยิ้มๆ เมเปิ้ลได้ยินดังนั้นก็จิ้มแห้งๆก่อนจะเกาหัวตัวเงอแก้เก้อ

"ฉันไม่รู้นี่นา นายอย่าตัดทุนฉันเลยนะให้ทำอะไรฉันยอมทุกอย่างเลยแต่ขออย่าตัดอนาคตที่กำลังจะไปได้สวยของฉันเลยนะ"

ผมนี่อยากจะหัวเราะออกมาให้ฟันร่วง แต่ติดที่ว่าคิดแผนอะไรดีๆออกแล้ว

"งั้นเหรอ ยอมทุกอย่างเลยเหรอ"

เธอพยักหน้ายิ้มๆ

"งั้นไปทานข้าวด้วยกันมั้ย"

"งั้นไปทานข้าวด้วยกันมั้ย"

ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆเมื่ออยู่ไอ้โรคจิตที่ขโมยจูบแรกของฉันไปชวนฉันไปกินข้าว บ้าจริง

"ไปสิ"

ฉันรีบตกลงทันทีไม่ได้อยากไปหรอกนะกลัวถูกตัดทุน ค่าเทอมเหยียบแสนจะเอาไหนมาจ่ายยย ฮืออออออ

"ก็ดีว่าง่ายแบบนี้ฉันชอบ"

พอเขาเดินหันหลังเดินนำหน้าฉันไปฉันนี่แทบจะแยกเคี้ยวใส่เขา ชิ ฉันทำได้แค่ลับหลังเท่านั้นแหละยะ ฮือออออออ

"เข้าไปสิ"

ฉันเดินขึ้นรถเขาไปอย่างว่าง่าย ว้าวววว รถสปอร์ตเปิดประทุนสุดหรูที่ชาตินี้ฉันคงไม่มีปัญญาได้นั่งจ้าาา ตลอดทางฉันก็หันซ้ายหันขวาเพราะไม่รู้จะทำอะไร ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อหันหลังไปเจอกับผู้หญิงที่ตามเขามาตลอดทางก็ได้แค่นั่งอยู่นอกรถแหละยัยนั้นใกล้ฉันไม่ได้หรอก เคยมีหลวงพ่อทักฉันว่าฉันเป็นคนมีบุญบารมีสูงสะสมมาตั้งแต่อดีตชาติ ก็เลยมีแสงขาวคุ้มตัวทำให้พวกผีร้ายทำอะไรฉันไม่ได้

"ในรถก็ยังมาน้อ เห้อออ"

"อะไรเหรอ"

ฉันเหมือนจะนึกได้รีบส่ายหน้ารัวๆปฏิเสธทันที เดี๋ยวเขาก็ว่าฉันเป็นบ้าอีก ชิ

"ไม่มีอะไรนิ ว่าแต่จะไปทานข้าวไหนอ่ะ ทำไมไกลจัง"

"เดี๋ยวก็รู้"

.

.

"ว้าววว นี่บ้านหรือคฤหาสน์เนี้ย"

ฉันตื่นตาตื่นใจกับบ้านของเขาว่าแต่พาฉันมาที่บ้านเขาทำไมเนี้ย

"มาสิ"

ฉันรีบวิ่งตามเขาทันที ส่วนยัยผีร้ายนั้นก็เดินตามห่างๆ เพราะนายกอไผ่เดินใกล้กับฉันหล่อนก็เลยเข้าาไม่ได้

"ตาไผ่กลับมาแล้วเหรอละ อ๊ะ หนูเมเปิ้ลนี่นา"

ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสองฉันรู้จักท่านอธิการบดีก็ท่านเป็นคนให้ทุนฉันนี่นา ฉันก็จำได้สิถึงจะไม่รู้จักลูกชายท่านก็เถอะ แหะๆ

"สวัสดีค่ะท่านอธิการบดี สวัสดีค่ะศาตราจารย์พงษ์"

"แหมเรียกซะเต็มยศเลย ว่าแต่หนูมากับลูกชายฉันได้ยังไงจ๊ะ"

ฉันได้แค่เพียงยิ้มแห้งๆ ส่วนลูกชายตัวดีของท่านยักไหล่แล้วเดินขึ้นดุ่มๆไปชั้นบนอาบน้ำแล้วทิ้งฉันไว้ข้างล่างคนเดียวเฉย อะไรเนี้ย ชิ

"เอาเถอะมานั่งก่อนสิหนูเมเปิ้ล"

ฉันตามท่านมานั่งตรงโซฟา เราสามคนคุยนั้นคุยนี่ไปเรื่อยเปื่อย สักพักป้าแม่บ้านก็เดินเข้ามาพร้อมกับส่งอะไรสักอย่างให้ท่านอธิการบดี

"คุณคะอันนี่ตกอยู่หลังบ้านค่ะ"

ท่านหยิบมาดูก่อนจะทำหน้าตกใจจนปล่อยรูปทิ้งมาทางฉัน ฉันก้มลงเก็บขึ้นมาดูก่อนจะชะงักไปกับรูปภาพตรงหน้า เป็นรูปผู้หญิงกับผู้ชายที่ถ่ายด้วยกัน ผู้ชายคือนายกอไผ่แต่ผู้หญิงคือผีที่ตามเขาต้อยๆนี่นา

"เอ๊ะ ผู้หญิงคนนี้"

"หนูรู้จักเหรอ"

ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะเงยหน้าสบตากับท่าน

"ก็เธอตามลูกชายของท่านไปทุกที่เลยค่ะ อ๊ะ ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย ขะ..ขอโทษค่ะ"

ฉันตีปากตัวเองเบาๆแต่เหมือนพวกท่านจะทำหน้าช็อคไปก่อนจะเดินเข้ามาจับมือฉันไว้แน่น

"หนูบอกว่าไงนะ ผู้หญิงคนนี้ตามลูกชายฉันตลอดเวลาอย่างนั้นเหรอ หนูพูดแบบนั้นใช่ไหม"

ฉันตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"คือมันอาจจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เอ่อ คือ แต่ช่างมันเถอะค่ะลืมๆไปเถอะค่ะ หนูพูดอะไรก็ไม่รู้ แหะๆ"

"หนูเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร"

ฉันชี้นิ้วไปยังตัวเอง พวกท่านทั้งสองคนพยักหน้าเบาๆ

"22 เมษายน"

"พ.ศ."

"2540ค่ะ ทำไมเหรอคะ"

"ใช่จริงๆด้วยคุณ หนูเมเปิ้ล ใช่จริงๆด้วย"