Ghost สืบวิญญาณหารัก

Chapter 4

@Watch University

"งานเลี้ยงประจำปีของมหาลัยปีนี้จะมีการมอบรางวัลให้นักศึกษาที่เรียนดีมากๆถึงมากที่สุดด้วยแหละ ฉันหละตื่นเต้นแทนแกจริงๆ"

ยัยสายฝนทำท่าทางตื่นเต้นกับยัยต้นข้าวเมื่อพูดถึงการมอบรางวัลในงานวันนั้น ได้เฉพาะหนึ่งคนต่อหนึ่งสาขาเท่านั้นซึ่งสาขาที่ฉันเรียนก็คือบริหารธุรกิจภาคอินเตอร์ ใครจะคิดว่าฉันจะมีปัญญาจะได้เรียนถ้าไม่เก่งจริงอ่ะนี่มันมหาลัยคนรวยนะ

"ไม่ทราบตื่นเต้นทำไมกัน"

"โธ่ ยัยเมเปิ้ลแกไม่รู้หรอกนะว่าพ่อแม่ฉันนะอยากให้ฉันได้ขนาดนั้นรางวัลนี้ ถ้าไม่ติดว่าบ้านรวยถามหน่อยจะได้เรียนที่นี่มั้ยว่างั้นเถอะ"

"นั้นนะสิฉันก็เหมือนกัน ถ้าให้เลือกระหว่างรวยกับฉลาดเป็นกรดแบบแกนะฉันเลือกอย่างหลังจ๊ะ"

ยัยต้นข้าวเสริมขึ้นอีกที ฉันถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะมองสบตาพวกมันทั้งสองคน

"พวกแกมีเงินสามารถทำอะไรก็ได้ดั่งใจ ถามว่าถ้าฉันไม่ได้ฉลาดแบบนี้ฉันจะได้เรียนที่นี่ไหม พวกแกอ่ะโชคดีกว่าฉันเยอะอย่าอิจฉาสมองฉันเลย ใช้ชีวิตแบบพวกแกฉันอิจฉานะ"

ฉันเอ่ยยิ้มๆพวกมันทำหน้าตาซึ้งในคำพูดของฉันมากก่อนจะสวมกอดฉันแน่น จะว่าฉันโชคดีก็ได้ใช่ไหมเพราะฉันไม่ได้รวยทัดเทียมพวกเขาแต่พวกเขากลับเกรงใจฉันกัน แปลกดีอาจจะเพราะเวลาพวกเขาขอความช่วยเหลือฉันช่วยตลอดแหละมั่ง ไม่รู้สิ

"อะแฮ่มมมมม"

พวกฉันสามคนเงยหน้าขึ้นมองสบตากับไอ้พวกผู้ชายที่ยืนกอดอกมองหน้าพวกฉันยิ้มๆ คนอื่นไม่รู้จักอ่ะแต่ไอ้บ้าที่จูบฉันเมื่อคืน ฉันจำมันได้

"มาทำไม"

ฉันตะโกนออกไปเสียงดังลั่น เพื่อนฉันทั้งสองคนรีบเอามือมาปิดปากฉันทันที ฉันสะบัดพวกมันออกแต่พวกมันก็ไม่ยอมออก

"อ๋อยอะ"

"แกเงียบๆสิ เดี๋ยวกอไผ่ก็โกรธเอาหรอกไปว่าเขาแบบนัั้นทำไมกัน"

ไอ้บ้านั้นยิ้มขำๆที่เพื่อนฉันทั้งสองคนดูจะเกรงอกเกรงใจมันกัน แต่ไม่ใช่ฉันหรอกไม่มีทางกลัวมันหรอกยะ

"ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต"

พอฉันหลุดพ้นจากการเกาะกุมของพวกมันฉันก็ตะโกนใส่หน้าหมอนั้นทันทีเขายิ้มเหี้ยมให้กับฉัน ส่วนเพื่อนเขาที่มาด้วยก็หัวเราะกันใหญ่แสดงว่าไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาแบบนี้สินะ

"ปากดีจริงๆ เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร"

ฉันมองสบตากับเขาอย่างไม่ยอมเช่นกัน แปลกตรงที่ผีผู้หญิงคนนั้นไม่มาด้วยแหะ อ่อ สงสัยจะมากลางคืนสินะ

"ทำไมฉันต้องรู้"

ฉันถามออกไปเสียบเรียบ เขาหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน

"ไอ้ไผ่มึงเจอคู่ปรับสมน้ำสมเนื้อแล้ววะ ฮ่าๆๆ"

"ปากดีแบบนี้อยากโดนจูบอีกสักรอบใช่มั้ย"

เขาเดินมากระซิบข้างๆหูฉันให้พอได้ยินกันสองคนฉันตาโตขึ้นมาทันทีก่อนจะผงะถอยหลัง เอามือมาปิดปากตัวเองไว้แน่น

"อย่าเข้ามานะ"

ฉันร้องออกไปก่อนจะค่อยไปหยิบกระเป๋าจากโต๊ะแล้วสะกิดเพื่อนๆฉันให้ลุกขึ้น

"ไปกันเถอะไปทานข้าวกัน"

ฉันไม่ได้กลัวเขานะ ไม่ได้กลัวเลย เขามองหน้าฉันยกยิ้มมุมปาก

"ไม่แน่จริงนี่หว่า หึ"

"ฉันไม่ได้กลัวนายยะ ฉันแค่ .. .ฉันแค่หิว ไปกัน"

พูดจบฉันก็วิ่งออกไปทันทีก่อนจะทันได้ยินเสียงไอ้พวกบ้านั้นหัวเราะเสียงดังลั่น บ้าจริง ทำไมฉันถึงได้อับอายขนาดนี้กันเนี้ย

"นี่แกรู้มั้ยว่ากอไผ่เป็นใคร ไปเถียงกับเขาฉอดๆแบบนั้นได้ยังไง"

ยัยต้นข้าวเดินมาตีแขนฉันหลายที ฉันเบี่ยงตัวหลบก่อนจะหันหน้ากลับไปถาม

" ทำไมจะเถียงไม่ได้"

"ก็เขาเป็นลูกชายของท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยเรายังไงหละ ยัยบ้าเอ้ย เธอใช้ทุนเขาเรียนนะยะไปเถียงกับเขาแบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหนกัน ถ้าเขาจะไปฟ้องแม่เขาให้ตัดทุนหล่อนจะทำยังไงยะคิดสิคิด"

ฉันชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ยัยต้นข้าวกับยัยสายฝน

"ก็ไม่รู้นี่นา แหะๆ  ว่าแต่ฉันจะโดนหมอนั้นฟ้องแม่แล้วตัดทุนฉันมั้ยเนี้ย"

ยัยพวกนั้นจิ๊ปากใส่ฉันก่อนจะส่ายหน้าเหมือนเอือมระอากับกระทำของฉันสุดๆ

"สมน้ำหน้าทำอะไรไม่คิด แกเคยจำใครได้บ้างยะ ลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยนะโว๊ยยย"