คู่หมั้นคุณหมอเย็นชา

Doctor [2] หวงของ

-วีนัส-

ตอนนี้ฉันอยู่ที่จีนแล้วค่ะฉันมาพร้อมกับประธานบริษัทเพราะต้องมาคุยเรื่องงานและรายได้สำหรับซีรีย์เรื่องนี้อ๋อบอกก่อนค่ะซีรีย์ที่ฉันเล่นเป็นแนวพีเรียของจีนคือพวกศึกชิงบัลลังก์อะไรทำนองนี้ฉันรับบทเป็นลู่เยาเยาเป็นนางเอกของเรื่องแต่บทที่ฉันได้รับเล่นออกแนวร้ายหน่อยๆเพราะนางเอกเรื่องนี้เป็นฆาตกรมาก่อนก่อนจะมาพบกับเจ้าชายก็คือพระเอก

ซึ่งคนที่รับบทเป็นพระเอกของเรื่องนี้คือลู่เป๋าเยียนนักแสดงหน้าใหม่ของจีนซึ่งมันก็ตรงกับฉันเพราะฉันก็ถือว่าเป็นนักแสดงหน้าใหม่ของจีนเหมือนกันโดยซีรีย์เรื่องนี้มีกำหนดถ่ายทำประมาณ1ปีกับอีก3เดือนเพราะเป็นแนวพีเรียจึงต้องใช้เวลาการถ่ายทำนานมากวันนี้ฉันก็คุยรายละเอียดกันครบหมดแล้วส่วนพรุ่งนี้ฉันต้องไปฟิตติ้งเสื้อผ้าเพื่อถ่ายปกซีรีย์

"พักเยอะๆนะวีนัส"

"ค่ะบอส"ฉันตอบรับท่านประทานก่อนจะเดินเข้าห้องพักของตัวเองเวลาที่จีนจะเร็วกว่าประเทศไทประมาณ1ชั่วโมงตอนนี้ก็เป็นเวลา3ทุ่มจีนเพราะฉะนั้นที่ไทยก็คง2ทุ่ม

"คิดถึงหมอแวมจัง"ฉันเพ้อออกมาลอยๆสายตามองไปยังท้องฟ้าที่มืดสนิทลมหนาวพัดเข้ามาประทะกับร่างกายจนหนาวสั่นแต่ฉันก็ยังทนยืนอยู่ตรงนั้นถ้าได้อ้อมกอดของหมอแวมมากอดฉันไว้คงจะอุ่นน่าดูเลยว่าไหม

-วีนัส-

-หมอแวม-

"ขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกฉันนะคะหมอ"

"มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ"ผมส่งยิ้มบางๆให้กับญาติผู้ป่วยท่านนี้เคสนี้ก็ถือว่าไม่ค่อยมีอะไรมากมายเพราะคนไข้ไม่ได้เป็นหนักมากผมจึงทำมันได้อย่างสบายไร้ความกังวล

แนะนำตัวกันก่อน สวัสดีครับผมชื่อ แวม หรือคนส่วนใหญ่มักเรียกผมว่าหมอแวมผมเป็นหมอเกี่ยวกับด้านสมองและก็ด้านเส้นประสาทใครๆก็บอกว่าผมเป็นหมอที่หล่อและเก่งแต่ติดที่ว่าใบหน้าผมไม่ค่อยจะยิ้มสักเท่าไหร่

ซึ่งเรื่องนั้นผมยอมรับครับชีวิตผมมันมีแต่คำว่างานไม่มีเวลาไปหาความสุขใส่ตัวนักหรอกจะให้ผมเอาความสุขที่ไหนมามียิ่งช่วงนี้คนไทยเราก็เข้าโรงพยาบาลบ่อยมากผมก็ยิ่งต้องทำงานหนักขึ้นแถมยังโดนแรงกดดันจากญาติที่เข้ามารักษาอีก

"ต้องช่วยลูกฉันให้ได้นะคะหมอ"

"คุณหมอต้องช่วยพ่อหนูนะคะ"

"ผมจ่ายไม่อั้นเลยครับขอร้องช่วยลูกสาวผมด้วย"

คำพวกนี้ผมได้ยินวันละไม่ต่ำกว่า3ครั้งเป็นหมอนะครับไม่ใช่เทวดาผมไม่ได้เก่งขนาดทำให้คนที่ป่วยหนักใกล้ตายกลับมาเดินได้อยู่กินสบายหรอกนะ

ทุกคนมีความตายเป็นของติดตัวแต่มันอยู่ที่ว่ามันจะมาเวลาไหนก็ตามบางคนที่เข้ามารักษาและหายดีกลับไปนั่นก็หมายความว่าเขายังไม่ถึงคาดแต่ถ้าท่านไหนที่มารักษาและเสียชีวิตลงนั้นไม่ใช่เพราะหมอทำไม่ดีนะครับแต่เป็นเพราะคนไข้ถึงเวลาที่จะต้องทิ้งร่างนี้ไว้แล้ว

เพราะฉะนั้นโปรดเข้าใจคนเป็นหมอด้วยครับ..

หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องพักของตัวเองหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้เอนกายไปข้างหลังอย่างเหนื่อยล้าเคสผ่าตัดเคสหนึ่งใช้เวลาไม่ต่ำกว่า2ชั่วโมงและวันๆหนึ่งผมอยู่ในห้องผ่าตัดมากกว่าอยู่ข้างนอกซะอีก

"ไม่ได้เอากลับแหะ"ผมมองไปที่ข้าวกล่องที่มันยังคงวางไว้ที่โต๊ะของผมโดยคนที่ทำคือคู่หมั้นของผมเองตอนแรกก็ตกใจเหมือนกันที่จู่ๆพ่อกับแม่ก็จะให้หมั้น

แต่ผมเองก็ไม่อยากขัดพวกท่านเลยหมั้นๆไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ตัวเองหมั้นด้วยเป็นถึงดาราดังก็บอกแล้วไงว่าผมอยู่ในห้องผ่าตัดมากกว่าอยู่ข้างนอกอีกและที่สำคัญเลยนะคู่หมั้นผมคนนี้เธอคลั่งใคล้ผมตั้งแต่ผมยังเป็นนักศึกษาอยู่เลย

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูสามครั้งติดทำให้ผมรู้ว่ากำลังมีคนเข้ามาผมตอบรับและไม่นานประตูก็เปิดขึ้นพร้อมกับไอ้หมอ เชนทร์ เพื่อนสนิทของผมเองแต่ว่าไอ้นี่มันอยู่แผนกกุมารเวชพวกแม่และเด็กทำคลอดอะไรประมาณนี้แหละครับ

"มีไร"ผมถามมันเสียงเรียบ

"ได้ข่าวว่าเมียมึงไปเล่นหนังที่จีนหรอวะ"

"คู่หมั้นไหมสัส"ใครว่าเป็นหมอจะไม่พูดคำหยาบผมคนหนึ่งแหละที่พูดอ๋อรวมไอเชนทร์ด้วยนะ

"แหม่ๆปากแข็งกููไม่เชื่อหรอกว่ามึงยังไม่แดกน้องวีนัสอะ"ผมมองหน้าไอ้เชนทร์อย่างไม่พอใจกล้าดียังไงมาเรียกวีนัสแบบสนิทสนมกันขนาดนั้น

วีนัสคือชื่อของคู่หมั้นผมเองแหละ

"เสือก"ผมตอบกลับไปอย่างเจ็บแสบไอ้เชนทร์ก็มองหน้าผมตาขวาง

"ว่าแต่งานนี้น้องคงดังใหญ่เลยว่ะที่จีนแม่งยิ่งชอบสไตล์หมวยๆสวยๆอึ๋มๆอยู่ด้วยน้องวีนัสก็มีทุกอย่างด้วยสิ"ผมมองหน้าไอ้เชนทร์อีกครั้งที่มันนินทาผู้หญิงลับหลังไม่ใช่ไรหรอกแต่นั้นก็คู่หมั้นผมไหมก็ต้องให้เกียรติเธอบ้าง

"ทำหน้าแบบนี้คือมึงกำลังหวงน้องเขาใช่ไหมว่ะไอ้แวม"

"สัส"ผมตอบกลับไปสั้นๆคุยกับมันแล้วปวดประสาทถ้าผ่าตัดสมองตัวเองได้ผมคงทำแล้วล่ะตอนนี้

"ว่าแต่กล่องข้าวใครว่ะหรือว่าของน้องวะ.."

"กูซื้อมา"ผมพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกล่องข้าวมาไว้ข้างตัว

"งั้นกูกินด้วยดิกูกำลังหิวเลย"

"ไม่"ผมพูดเสียงแข็งวีนัสทำมาให้ผมกินคนเดียวเรื่องไรผมจะให้ไอ้เชนทร์เอาไปกินล่ะ

เสียน้ำใจคนทำแย่..

"อะไรของมึงว่ะ...นะๆขอคำนึงแม่งเห็นแล้วโคตรน่ากินเดี๋ยวกูโทรสั่งเองแต่ขอกินคำนึงก่อน"ไอ้เชนทร์มันยังไม่เลิกมาวอแวกับกล่อข้าวของผม

ผมเลยเปิดกล่องข้าวขึ้นมาก่อนจะใช้ช้อนตักกินโชว์มันทันทีกินเร็วๆให้มันรีบหมดและมันก็หมดในเวลาอันรวดเร็วเร็วจนไอ้เชนทร์ยังมองผมตาค้างอะ

และนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมกินข้าวที่วีนัสทำมาให้เพราะปกติเธอก็ชอบทำมาให้เรื่อยๆแต่ผมไม่มีเวลากินเลยเอาไปให้คนอื่นกินแทน

"หวงเหี้ยไรขนาดนั้นว่ะ...กูรู้หรอกน่าว่าน้องวีนัสทำมาให้กูเจอน้องเขาเมื่อเช้า"

"ไอ้สัส"

"555โคตรจี้เลยว่ะมึงหวงก็บอกว่าหวงสิมาทำขรึมหาพ่อมึงหรอ"

"ไปไกลๆตีนกูไป"ผมพูดขึ้นพร้อมยกเท้าจะถีบเก้าอี้มันแต่มันก็ดันรู้ทันรีบลุกขึ้นและวิ่งหนีออกจากห้องไปเลยไอ้เพื่อนเวรเสียรู้ให้มันจนได้สินะ

ผมยกกระติกน้ำที่วางไว้ข้างโต๊ะมาดื่มสายตาก็มองไปที่กล่องข้าวที่ตอนนี้มันว่างเปล่าไปแล้วจะว่าไปฝีมือการทำอาหารของยัยนี่ก็ถือว่าใช้ได้เลยนะดีแล้วล่ะอนาคตข้างหน้าผมก็จะได้วางใจได้ว่ามีภรรยาทำอาหารอร่อย

ดะ...เดี๋ยวนะ...นี่กูคิดไปไกลถึงขนาดนั้นเลยหรอวะ

"ไอ้สัสแวมเลิกเพ้อแล้วไปตรวจคนไข้ซะ!!"

-หมอแวม-