ผมตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียก่อนจะครวนหาไอ้คาลแต่ไม่พบ ผมจึงรีบลุกขึ้นมาจ้องมองดูนาฬิกา นี่เพิ่ง 8 โมงเองนะปกติไอ้คาลมันตื่นสายจะตาย ไปไหนของมันวะ
ผมค่อย ๆ ดันร่างที่ระบมจากการโดนซ้อมปางตายขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ก่อนจะก้าวขาลงบันไดอย่างระมัดระวัง มองเห็นด้านหลังไอ้คาลมันกำลังงุ่นอยู่กับอะไรบางอย่างอยู่หน้าเตา
“เฮ็ดหยังวะ” (ทำไรวะ)
ผมเอ่ยถามจนไอ้คาลที่กำลังถือทัพพีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“กูกำลังต้มข้าวต้มให้มึงกินอยู่ รอแป๊บนึงนะใกล้เสร็จแล้ว”
ไอ้คาลว่าขณะคนทัพพีในหม้อขนาดใหญ่ที่มีข้าวเกือบเต็ม แถมน้ำข้างในหม้อยังเดือดล้นออกมาโดนไฟเตาแก๊ซเสียงดังฟู่ฟ่า
ผมเห็นอย่างนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปปิดแก๊สอย่างไว
“เฮ็ดหยังของมึงหนิ!”
“ต้มข้าวต้มไง”
โอ้ยยยย!! กูสิเป็นประสาทนำบักห่านี่ ต้มข้าวต้มอีหยังของมันน้ำเต็มหม้อ ข้าวกะจนเกือบล้นมันเคยเฮ็ด บ่หนิ
“ ต้มข้าวต้มเขากะเอาข้าวหน่อย ๆ สั่นดอก มึงเบิ่ง
